111 – Een onsje meer…

De winterblues heeft genadeloos toegeslagen. Donkere dagen. En zoveel regen dat het water alweer op de velden blijft liggen. Theo gaat knalhard door zijn rug net op het moment dat we de moed weer hebben gevonden om in de stal verder te gaan. Het is kommer en kwel en ik kan eerlijk gezegd niet zeggen dat ik elke dag de vrolijkheid zelve ben. Ik maak me zorgen om de ezelhoeven die elke dag door de kleiblubber moeten. De honden komen elke dag onder de blub door het huis gebanjerd. Snuitje komt ’s nachts drijfnat op mijn gezicht snorren. En ach wat is het allemaal vreselijk en de wereld staat op zijn kop.

Maar dan heeft de buuf het ineens op haar heupen. Ze vindt dat ik een kadootje verdien. Geen zeepje of een cremetje. Geen bloemetje of een doosje chocola. Het mag een onsje meer zijn. We worden zusters in meten is weten. Voor eens en voor altijd rekenen we af met de vraag of ik wel genoeg beweeg. Of mijn hart wel snel genoeg klopt, of ik nog wel adem haal. Ik kan het nu allemaal zien op mijn eigen garminhorloge ding. Eigenlijk kan ik mijn hele wezen ophangen aan dit geval. Het is zoveel meer dan een eenvoudige stappenteller. Hoewel ik een stappenteller ook al een ingenieus geval vind. Normaal gesproken schrikt techniek mij af maar als mijn belangstelling maar groot genoeg is wil ik wel moeite doen om er begrip voor op te brengen.

En zo heb ik dan al doende lerend een schokkende ontdekking gedaan. Iets waarvan ik me tot nu toe nog helemaal niet bewust was. Net zoiets als een hoop schoonheids idealen waarvan ik me beetje bij beetje in mijn leven bewust ben geworden en nu tot de conclusie gekomen ben dat ik in theorie een lelijk afzichtelijk monster ben. Maar dat terzijde. Dat is de donkere-dagen-voor-kerst-gedachte. Meester Garmin de Grote heeft me geleerd dat ik enorm lijd onder stress. Nee niet als ik sport. En niet als ik ruzie maak en ook niet als ik me zorgen maak. Dan is er niks aan de hand. Maar bij elke opvlieger schiet mijn stresslevel door het plafond. Mijn hart blijft netjes rond de 60 bpm doorkloppen. Persoonlijk vind ik het een wereldschokkende ontdekking dat vrouwen in het algemeen en ik dus in het heel bijzonder zo vaak en zo lang onder stress gebukt gaan waar je niks aan kan doen. Maar tegelijkertijd doet het me goed dat ik het nu zwart op wit heb. Als ik niet weet hoe ik me voel kijk ik even op mijn horloge. Ah! Opvlieger. Vandaar! Het orakel raadt me aan even diep te ademen en te mediteren. Goed plan. Nog één zo’n opmerking en hij vliegert op naar de verte! Samen met mijn invoelende geliefde die vraagt of het wel goed met me gaat.

Tegelijkertijd heeft de grote meester me wel verteld dat mijn leeftijd met een schokkende vier jaar verjongd is. Ik zit in het lichaam van een jonge blom. Maar dat kan beter. Roger onze oude buurman van 94 mocht voor een controle onderzoek naar de cardioloog. Die kreeg te horen dat hij een hart heeft van een twintig jarige. Hij vertelt het bij de koffie wel vier keer en de rest van de week ook zo vaak we het maar willen horen. Ik wilde maar dat die cardioloog bij mij in mijn garmin zat.

Om al die blijmoedigheid te ondersteunen in deze kommer en kwel tijd, zijn we máánden geleden al uitgenodigd om mee te gaan naar een voorstelling van Cirque du Soleil. Geen goed bedoelend bandje in een café of een voorstelling van de plaatselijke gymclub. Nee, het mag een onsje meer zijn. Het staat in schril contrast met baggerende ezels en modderige vloeren. Het is dan ook een opgave om enigszins representabel tevoorschijn te komen. Maar het lukt. De voorstelling is in een gigantische concertzaal. Het lijkt of je de enterprise van startrek binnen gaat. Bovendien hebben we ook niet de minste plaatsen. We kijken recht naar het podium op de eerste rij van de verhoging. Ik weet niet waar we het aan verdiend hebben  maar dat is wel bijzonder. De voorstelling inspireert me vooral voor mijn DoYoGa sessies. Nog tijdens de voorstelling verkneukel ik me om mijn mede stretchers in de knoop te gaan leggen. Ik waarschuw ze vast met een foto in de groepsapp: Wees bevreesd! Ik ben hevig geinspireerd! Ik kijk alles goed af en bedenk dat het te doen moet zijn. Mijn zaal leent zich prima voor salto’s en paaldans aktiviteiten. Op één hand hoog in de lucht met je benen zwieren: geen probleem. Als ik na twee uur zitten opsta en mijn knieën voel, barst die bel meteen uiteen. Kreunend banen we ons een weg uit het ruimteschip op zoek naar voedsel en de volgende dag, als de opwinding wat gezakt is, blijken we nog flexibel genoeg om wat basale lichamelijke activiteit te ontplooien. Op een laag pitje komen we nog best een eind. Het orakel vindt het allemaal geweldig en bromt lustig op mijn pols.