113 – Knutselen

Vanwege de winterstop en de onbedwingbare neiging productief te zijn, was Theo een tijdje geleden al begonnen met wat knutselwerk. Hij had wat ideetjes in zijn hoofd en omdat het, eenmaal achter de computer, super snel gedaan is wat aankopen te doen, moest hij wel aan de slag. Ik zag het met lede ogen aan. Het zoveelste plannetje om leuk bezig te zijn om het vervolgens binnen no time weer op de plank te leggen. Zo hebben we dozen vol ecoline of iets dergelijks om zijde te bedrukken. In een opwelling van iemand over genomen want ik zou dat misschien wel leuk vinden. Ik denk dat het met de verhuizing verdwenen geraakt is. Een hele set beitels van alle formaat om prachtige kunstwerken te maken. Ze staan heel interessant aan de muur van de werkplaats. Een paar weken geleden moest ik subiet tijdens een wandeling terug naar huis komen. In halve paniek kwam ik aangerend. Staat er iets in de brand? Stort er iets in? Stroomt er iets over? Nee niks van dat alles. We moesten stante pede in de bus want een half uur rijden verderop heeft iemand een spinnewiel te geef om weg te doen zonder te betalen en gratis. Geen tijd te verliezen. We komen aan bij een vervallen kasteel. Er loopt een vrouw driftig heen en weer met andere mensen, allerlei oude stallen in en uit en ze laden kasten en ander materiaal in een aanhanger. Wij werden een andere oude stal in gedirigeerd om maar eventjes rond te kijken. Theo ziet schatten. Ik zie troep. Dit wordt een nachtmerrie. Na een eeuwigheid komt de vrouw, ze is Engels, ons uit de kou verlossen. Nog een stal verder staan dozen vol garens en houten voorwerpen. Ze begint driftig een modern aandoend houten spinnewiel in elkaar te zetten. Ondertussen kletst ze ons de oren van de kop. Koetjes en kafjes, praatjes pot, ditjes en datjes, over het weer en nog een keer over het weer. Omdat ze er om gevraagd had, hadden we een klein zakje schapenwol mee genomen. Al kletsend probeert ze dit om te toveren tot een draad om truien van te breien maar de wol breekt steeds af na een enkel plukje. Vervolgens raakt er iets los aan het hele geval maar dat is kennelijk allemaal niet erg. Theo doet geïnteresseerd en ik zie steeds meer beren de weg op komen. Mijn gezicht doet pijn van een welwillende maar ongemeende glimlach. Na wat leek een eeuwigheid van uitleggen en proberen, komt indirect en een beetje bedekt de prijs aan de orde. Zulks moet toch wel 200 euro kosten maar dan mogen we de hele santekraam er bij meenemen. Ik wacht geen seconde meer en geef aan dat er kennelijk een misverstand is geweest. Voor 200 euro wil ik perse geen kapot spinnewiel en 10 zakken verschillende restjes garen hebben. Zelfs gratis wil ik het niet maar dat zeg ik maar niet. Oef! hier kwam ik goed weg. Toch was het een leuk uitje.

Naast het maken van houten planken onder de naam van zijn bedrijfje “Funny Dog” heeft Theo bedacht om betonnen voorwerpen te maken. Hij heeft een hele hoop mallen aangeschaft en het beton gieten kan beginnen. Ik vraag me af wat we er in vredesnaam mee moeten maar langzaam maar zeker beginnen die potten en potjes vorm te krijgen in ons hoofd. Beton samen met hout en dan daarvan kaarsen maken en beschilderen. In de koude stal bibberen we ons een ongeluk en gieten potje na potje. Sommige dingen lukken, andere dingen blijken een fiasco. En dan, na een hele hoop proberen zijn we er uit. We weten wat werkt en wat we er mee kunnen. Nu ben ik ook aan boord. Nu moet ik oppassen dat ik het hele creatieve handeltje niet over ga nemen. Ik raak super enthousiast vooral omdat ik weer aan het schilderen ben geslagen. Ik verdiep me in het Tibetaanse mandala dotten.  Vroeger noemden we dat Staphorster stipwerk. Maaar dat klinkt niet zo woke. En woke is modern. Ik meng weer kleuren en vormen, ik ga als een trein. Ik smelt parafine voor kaarsen en als een echte heks gooi ik er kleurtjes en geurtjes in. Theo zaagt en schuurt en maakt met oude stukken eikenhout prachtige bakjes en schotels. We zijn een team.

Roger komt op zijn dagelijkse gangetje even in de stal kijken. Ik sleep hem mee naar binnen om te laten zien wat voor moois we maken. Hij trekt zijn broek nog maar eens hoog onder de oksels op en drukt zijn gebit stevig tegen zijn verhemelte. Dat viel er bijna uit toen zijn mond open viel. Van verbazing.

Komt dat zien komt dat zien. Op www.funnydog.info of klik op de foto hieronder en klik vervolgens op de Shop…

.