115 – Draagmoeder

Eén ding is me de afgelopen paar weken wel duidelijk geworden. Ik wist het al en verkondig het ook regelmatig maar nu ondervond ik het weer aan den lijve. Letterlijk. Gereguleerde sporten en werkklussen zijn niet compatibel. Van sporten voel ik me altijd moe én voldaan. Bovendien voelt mijn lichaam daarna weer “lekker” zeg maar. De afgelopen twee weken zaten we in een of ander drukgebied. Meteorologisch gezien scheen bij ons voortdurend de zon en viel er geen regen. Overal spoelen mensen uit hun huizen maar hier zitten we al een tijdje op een droogje en op dit moment is dat heerlijk. In de zomer piep ik weer anders. En dus konden we weer het dak op. We hebben weer twee secties gedaan met aardig wat hulp erbij. Pannenpoetsers, pannenaanpakkers, pannenleggers, koekenpannen en pannenkoeken. Die laatste zijn Theo en ik. De voortdurende repeterende bewegingen van bukken, tillen, aangeven, poetsen, heen en weer dragen zijn voor de calorie verbranding wel interessant maar voor de spieren een ware aanslag. Als we zondag een stukje gaan fietsen komen we nauwelijks vooruit. Gelukkig vinden we onderweg een stalletje met geroosterde biologische kippen. Die verhogen de moraal om snel naar de picknickplek te fietsen. We leven al een tijdje zo goed als vlees vrij en oriënteren ons zelfs op vegan. Niet als een religie maar meer als een gezond alternatief voor… nou ja, voor van alles. Ik zal er hier geen politiek geladen onderwerp van maken. Voorlopig zijn we hier en daar nog hypocriet. En zeker voor de honden ben ik zeer vlees georiënteerd.

.

Flora is weer zwanger. In december was het raak. Een naburige hond was kennelijk toch onweerstaanbaar. Hoewel er even sprake van was om haar te steriliseren is dat toch weer in de ban gedaan. Ik wil er niet over doorzagen en mezelf onmogelijk en onuitstaanbaar maken. Uiteindelijk verzoen ik me met de gedachte dat er ergere dingen in het leven zijn. Maar het arme beestje is zo mager. Ik vrees dat ze van binnen gewoon opgegeten wordt door dat tuig van de richel dat haar nakomelingen moeten worden. Bij de buren is er al een hele tijd geen aandacht meer voor de honden behalve opsluiten en een bak voer plaatsen.

Eigenlijk was het vooral Sylvie die zich er om bekommerde maar die strompelt al tijden en is nu helemaal uit de roulatie. Zo erg zelfs dat ze weer in het ziekenhuis ligt met een longembolie. Dit keer heeft ze zich gewillig meteen af laten voeren door de ambulance midden in de nacht. Allemaal vervelend en naar en lastig en vele malen erger dan twee magere honden die om aandacht vragen. Toch? Maar ja, iemand moet zich over die arme dieren ontfermen en wie beter dan ondergetekende? Terwijl dit alles zo speelt en door elkaar loopt, hebben Theo en ik besloten dat we een pup van Flora zullen adopteren. We willen al tijden weer een hond erbij maar kunnen niet goed besluiten op welke manier. Ergens zou je willen dat het zomaar op je pad komt. Het internet wemelt van filmpjes van puppies die zomaar gevonden worden ergens en dan weer tot leven gewekt. Ach kon ik maar zo een goede daad verrichten maar dan moet er wel eerst een hond meer dood dan levend in een container gegooid worden. Gelukkig tref ik dat ook niet aan. Nu dient dit zich aan. En we gaan er maar voor. Flora is dus niet alleen een buurhondje waar ik me een beetje over ontferm maar ook draagmoeder van ons volgende kind. En daarvoor worden kosten en vooral geen moeite gespaard. Om haar en het ongeboren kind een beetje op te peppen koop ik vlees dat op of over het randje van houdbaar in grote zakken wordt aangeboden in een grote supermarkt keten hier. Waar ze een jaar geleden weer is opgelapt met steak haché’s moet ze het nu doen met wat aftanser doch net zo voedzaam voedsel. En terwijl ik grote brokken biefstuk, stoofvlees en soepvlees voor haar snijd, gooi ik voor onszelf nog maar wat kikkererwten en zwarte rijst in een potje. Theo maakt kaas van cashew noten en de honden eten gebakken lever. Waar moet dat heen?

.