112 – Peuteren

De fietsjassen hangen voor de laatste keer dit jaar uit te wasemen aan het rek boven de kachel. Er zijn een paar laatste keren dit jaar maar geen paniek, morgen begint een nieuw jaar en gaat alles verder of er niks aan de hand is. Dat is er ook niet.
Ik peuter de vingers van Marthe en Roger nog één keer schoon. Voor de laatste keer dit jaar. Terwijl Roger heimelijk zit te genieten van alle aandacht en langzaam steeds verder naar voren zakt, heeft Marthe er de pee in. Op mijn vraag of ik haar nagels ook nog zal doen maakt ze een stuurse schouderbeweging en een vocalisatie die klinkt als hrmumpf. In haar ergonomisch verantwoorde fauteuil hangt ze voorovergebogen bijna in de open haard. Haar lichaam vergroeid in een bochel, de kousen verdraaid om haar beentjes en de rok opgetrokken onder haar trui. Ik vraag het nog maar eens. Een beetje om te plagen, om haar uit te lokken. Ach toe nou Marthe, fijn toch, even de nagels bijgewerkt? Ik wil het niet! roept ze onverwacht fel en kijkt me aan met een vuile blik alsof ik een muis ben die doodgeslagen moet worden. Roger knikt me verontschuldigend toe. Sylvie vanuit de keuken kwettert dat ze niks te zeggen heeft en dat het gewoon gaat gebeuren laat je niet van de wijs brengen we doen het gewoon kwetter de kwetter de kwetter… Nou, zeg ik tegen Marthe, het lijkt er op dat ik het toch ga doen zo meteen. Ze briest, ze snuift, en dan spuugt ze me toe dat ze helemaal niks meer wil! Niks nooit meer! Kwetter de kwetter vanuit de keuken. Roger geniet van de handmassage. Ik houd me even stil. Van mij hoeft het niet maar onder haar nagels draagt Marthe de resten van 2 maanden dagelijks een aardappel schillen en god weet wat ze er nog meer mee uitvoert. Als ik klaar ben met de handen van Roger, die zou willen dat hij nog vier handen had, begin ik te soebatten. Weet je wat Marthe, zeg ik. Ik kom gewoon voor je zitten, dan kan je lekker in je stoel blijven. Dan hoef je er niet uit. Ze kijkt me verrast aan. Het voorgaande is al naar de eeuwige vergetelheid geraakt. Oh maar nee, ik kom gewoon hoor. Pruttelend over mijn neerbuigendheid hijst ze zich aan de tafelstoel overeind en schuift die dan voor zich uit als een rollator zonder wielen naar de tafel. We kunnen beginnen. Als je me maar geen pijn doet! Ik zeg dat ik mijn uiterste best zal doen om haar geen pijn te doen en als het toch gebeurt dan in elk geval niet expres. Dat is goed. Nadat haar handen in een kommetje zeepwater geweekt hebben, kan het feest beginnen. Dikke aangekoekte reepjes zwart smeer steek ik onder haar nagels weg. Even doe ik haar pijn. Ze slaat me nog net niet maar het scheelt niet veel. Ze kijkt me aan met een blik vol boosheid. Ik ben familie geworden. Ze houdt zich niet meer groot. Als alle nagels zo goed en zo kwaad als het kan schoon zijn, masseer ik haar kromme vingers. Hoe ze heten, dat is ze vergeten. We doen het spelletje steeds opnieuw. Sylvie raadt mee op de achtergrond, ze kan zich niet inhouden. De duim, le pouce gaat nog net. Dan de wijsvinger waarmee je kan indexeren…. l’indets! roept Roger op zijn patois. De x wordt een t. Heel goed. Nu de middelvinger. Niet mineur maar….? Majeur! roept Sylvie snel. Marthe laat het zich aanleunen. Het hoeft niet meer zo nodig. Met de ringvinger en de pink heb ik zelf ook nog moeite. Annulaire en auriculaire zijn ook in mijn ogen extreem bizarre namen voor een vinger. Maar gelukkig wordt het van alle kanten voorgezegd en kan ik samen met Marthe net doen of we het allang wisten.

En zo verstrijkt ook voor mij weer de laatste dag van het jaar. Volgend jaar weer meer. Gelukkig nieuwjaar allemaal !