– Vandaag ga ik leren balken. Paquito was die dag vroeg opgestaan en had een belangrijk besluit genomen. Het werd tijd dat hij wat meer ezel werd en wat minder zomaar een dier.
– Dan moet je balkles nemen, antwoordde tante Noor. Want balken is één ding maar goed balken, dat hoor je niet vaak. Als je het één maal kunt, dan wil ik er ook van genieten.
– Dat is goed, zei Paquito. Ik ga direkt op zoek naar iemand die het me leren kan.
De eerste die hij tegen kwam was natuurlijk juffrouw Bridjo.
– Kunt u mij leren balken juffrouw Bridjo? Ik wil het zo graag eens leren. Het schijnt dat ik dan een echte ezel ben. Ik heb er genoeg van om maar gewoon een dier met lange oren en hoeven te zij. Ik lijk op Dapper het konijn en op tante Noor. En toch ben ik anders, dat weet ik heel zeker.
Juffrouw Bridjo had op haar reizen al zoveel ezels ontmoet dat ze dacht dat ze het wel kon. – Ga maar zitten zei ze, dan doe ik het wel even voor. Paquito maakte het zich gemakkelijk, ging lekker zitten en zette zijn luisteroren op.
Juffrouw Bridjo deed even van hum hum, huilde een klein beetje en plotseling klonk daar een prachtige balk. Mét uithaal. Paquito sloeg achterover van verbazing maar omdat het veel had geregend werd hij helemaal vies.
– Ik moet toegeven, zei juffrouw Bridjo dat ik er zelf ook wel erg trots op ben. Het heeft heel wat reizen gekost om het echt goed te leren.
– Dát klonk goed! Dapper het konijn was op het geluid afgekomen. Kunt u het mij ook leren?
Ja hoor, zei juffrouw Bridjo. Luister maar goed en daar klonk weer een prachtige balk. Weer met uithaal. Dapper probeerde het een paar keer en warempel, even later klonk er een mooi tweestemmig gebalk over de heuvel. Niet helemaal zuiver want Dapper kon het niet goed horen maar het klonk voor een eerste keer toch heel aardig.
– Prachtig! Riep Paquito Prachtig!
Pucks de poes die net terug kwam van een lange zoektocht naar moeilijke woorden, wilde ook wel meedoen. Ze werd een beetje geremd door de definitie van balken maar toen ze het boek aan de kant had gelegd balkte ze vrolijk mee met juffrouw Bridjo en Dapper. Indy de kip, balkte zo hard, dat ze boven de anderen uit kwam en bijna de harmonie verstoorde. Zelfs haar flierefloeper, die anders heel stil was balkte heel zachtjes op de achtergrond.
Tante Noor vond het eigenlijk beneden haar waardigheid om zich zo aan te stellen maar omdat iedereen het maar deed en ze verder toch niks te doen had, liet ze hier en daar een kort maar heel duidelijk balkje horen.
De dieren balkten door tot de zon onder ging. En omdat het zo gezellig was, maakten ze een kampliedje en zongen dat bij het vuur. Paquito vond het geweldig. Hij genoot met volle teugen en klapte in zijn hoefjes van blijdschap.
– Zo mooi gebalk heb ik nog nooit gehoord verzuchtte hij toen iedereen die avond naar huis ging en het vuur niet meer branden wilde.
– Ik ken een dier, zei juffrouw Bridjo die nog achter gebleven was, dat zo mooi kan balken, dat hij er een prijs mee gewonnen heeft. Een gouden balkprijs.
– Dat moet een bijzonder dier geweest zijn, zuchtte Paquito.
Dat weet ik niet meer maar mooi was het wel.
– Ik weet het niet hoor zei Paquito, jullie balkten zo mooi, ik kan nog niet eens spinnen of blaffen.
Die nacht droomde Paquito dat hij boven op een hele hoge berg stond. Onder hem stonden heel veel andere dieren. Ook dieren die hij nog nooit gezien had en dieren die hij helemaal niet kende. Tante Noor stond er ook tussen en juffrouw Bridjo. Alle dieren juichten en riepen hem toe. Heel even dacht hij dat hij de flierefloeper van Indy zag vliegen maar toen hij even met zijn ogen knipperde was het weer weg. En toen het heel stil werd en Pucks haar dirigeer stokje oppakte en een papier met allemaal spannende tekens, balkte Paquito lied na lied. De menigte dieren wed stiller en stiller en Paquito balkte mooier en langer. Net zo lang tot hij helemaal geen adem meer had en de meeste dieren al in slaap gevallen waren. Alleen tante Noor stond nog te genieten.
– Dat was prachtig zei ze met tranende ogen. Maar Paquito wist wel dat dat kwam door ouderdom en niet van ontroering.