109 – Kwaaltjes…

Er staat een mannenstem op de telefoonbeantwoorder. Het wordt al snel duidelijk dat hij op zoek is naar mijn massage vaardigheden. Voor het hoe en wat speel ik het bericht nog eens een paar keer af. Ik snap het en ik weet ineens wie het is. Bijna anderhalf jaar geleden heb ik een Nederlandse vrouw gemasseerd die een paar dagen in een gîte  logeerde samen met haar Amerikaanse man. Om aan te geven hoe een balletje kan rollen: ze had mijn nummer van buren uit Nederland die op vakantie waren in het huis van hun Nederlandse vrienden hier in de buurt. En heel toevallig en zonder het van elkaar te weten, waren ze in hetzelfde dorp beland. Ieder aan de uiterste rand. Dat dan weer wel. Ik draafde toen dus op met mijn hebben en houden maar werd vriendelijk staande gehouden door de eigenaar van de gîte. Die begon uitvoerig te vertellen over de aanstaande verbouwingen en ook dat er een relaxruimte met massagetafel zou komen en hij zou graag mijn nummer hebben mocht ik geïnteresseerd zijn om op afroep te komen. Nu had hij al twee kneeddames in de arm genomen dus ik kwam dan op de derde plaats. De nood was dus kennelijk niet hoog bij hem en bij mij trouwens evenmin.  Bij gebrek aan professionaliteit van mijn kant had ik zo gauw geen visitekaartje in de aanbieding dus hij moest het doen met een herinnering en een in de haast gekrabbeld telefoonnummer. In het afgelopen jaar kwam ik regelmatig langs deze gîte gereden en steeds dacht ik: moet ik niet even mijn kaartje geven? Maar het ontbrak me dan aan moed, noodzaak en ambitie. Ik ben een heilige gelover in het feit dat alles moet gebeuren op het moment dat het klopt. Dat je dingen zo min mogelijk moet forceren. Ik geloof wel dat je het lot en aanverwante zaken best een handje mag helpen maar op mijn eigen voorwaarden. Net voordat ik het bericht op de beantwoorder vond, had ik nog eens gedacht: volgende keer als ik langs rijd, stop ik even voor een babbeltje. De tijden zijn een beetje slap. Dus een beetje extra werk kan geen kwaad. Zo zie je maar. Ik kon meteen aan de slag. Inmiddels ben ik meer dan een krabbeltje in de agenda. De vorige kneedsters zijn met de noorderzon vertrokken en dan kom je automatisch bij mij.

En omdat het een hele nieuwe setting is moest ik over de prijs gaan onderhandelen. Zonder blikken of blozen gooide ik gewoon 10 euro op mijn normale tarief. Dat normale tarief is voor vaste en regelmatige kneedprojecten. Ik had namelijk net een onwaarschijnlijk verhaal gehoord van een vriend die een cruise gemaakt had. Ondanks de goede bedoelingen van zo’n bezadigd gebeuren, was hij door zijn rug gegaan. Nu wilde het geval dat er aan boord gemasseerd werd. Vol goede moed en met mijn handen in herinnering, heeft hij zich aan de massage overgegeven. Of meneer nog wat van zus wilde en of meneer nog wat van zo wilde? Meneer vond alles best want je bent maar zelden op een cruiseschip. Dan moet je het je laten welgevallen. Na 75 minuten voelde hij zich, eerlijk is eerlijk, een stukkie beter tot de rekening kwam. 250 euries. En zo werd mijn tarief dan ook zonder vragen doorgerekend aan de gîte gast. En nog wat er op voor elektriciteit, verwarming en de afbetaling van de entourage. Nu maar hopen dat de gîte veel gasten trekt. Tot nu is het vooral hoop.

Het leven gaat hier niet aldoor over verbouwen en koetjes en ezels. We moeten ons net als andere mensen, af en toe op het een of ander laten onderzoeken. Heel lang heb ik gedacht dat dat niet voor mij gold. Dat iedereen ouder wordt behalve ik. Dat iedereen klachten ontwikkelt behalve ik. Bij Jan en Alleman worden bruggen gebouwd in de bekkies, stents gezet rondom het hart maar nooit bij mij. Omdat we veel te maken hebben hier met “oudere” mensen (voorzichtig want het is een vies woord dat nooooit op mij van toepassing zal zijn) hoor ik veel verhalen over kwalen en bijbehorende aanpassingen. Soms gaan gesprekken alleen maar over welke specialist bij welke kwaal het beste resultaat geeft. Of naar welke slager je zeker niet moet gaan. Persoonlijk zou ik denken dat mijn leven dan voorbij is maar deze mensen leven gewoon door. Sterker nog van een heleboel van deze mensen zie je het echt niet. Kniepijn, slapeloosheid, pijn in de buik, het mag ze niet deren en tussen de specialistische bezoeken, denderen ze dapper door. Het sluipt dan ook ongemerkt en heel stilletjes je lichaam in, al die kwalen. Je hebt het niet eens door. Nogal fijntjes werd ik er recentelijk op gewezen dat ook mijn uiterste houdbaarheidsdatum in zicht is. Ik zat namelijk bij de dermatoloog voor een jaarlijkse controle. Ondanks dat ik op het moment geen enge dingen heb en wars ben van specialisten, want op mij niet van toepassing,  probeer ik die controle beurten vast te houden. Dat is niet makkelijk. Maar opgestaan is plaats vergaan en dan kom je er hier nooit of te nimmer meer tussen. Dus op naar mijn niet zo noodzakelijke afspraak. Ik werd van top tot teen bekeken en bewonderd. Ze werd niet boos op mijn tatouage die mijn rug van beneden naar boven siert. Twee plekjes die eventueel iets konden zijn bleken onschuldige en afkrabbare niks aan de handdingetjes. Maar! Maar het kan zomaar wel gebeuren. Want hoewel ik dit keer niks heb blijk ik een tikkende tijdbom. Zonder blikken of blozen en zonder enig mede gevoel deelt de dermatologe, nog in de bloei van haar leven en net twee nieuwe mensen op de wereld gezet,  me mee dat mijn huid aan het einde van de houdbaarheidsdatum zit. Mooie boel is dat. Ik denk dat ik toch nog wel 30 jaren voor me heb. Alles van binnen werkt nog naar behoren. Het wordt tijd dat ik me als een slang ga vervellen. Elk zonnestraaltje kan vanaf nu funest zijn. Ze raadt me aan om me van top tot teen te blijven bedekken. Ook mijn hals en mijn borst. Ik probeer nog een tikje tegen te stribbelen. Wacht maar tot je in de menopauze komt met je “alles bedekt”! Domme trut! Wacht maar tot het zweet je uitbreekt. Dat je alle kleren van je lijf wilt rukken juist precies bij je hals en je borst, dan praat je wel anders! Onnozel wicht, wacht maar, jouw tijd komt nog wel en dan piep je wel anders!

Het duurt niet lang en ook ik praat alleen nog maar over kwalen. Kijk, ik ben al begonnen.