105 – In de oude doos

Och arme Image. Je weet wel de oude ezel die nog niet zo heel lang geleden een ontsteking onder haar oog had. Die maanden daarvoor een koliek had en die een paar maand daarvoor op de weg liep met haar dochter en die we met haar dus geadopteerd hebben. Ze heeft heel veel vacht want ze is een Poitou. Het ziet er indrukwekkend uit. Net of er een schotse hooglander door de wei loopt. En natuurlijk blijft er van alles in hangen. Hele takken sleept ze mee uit de weide naar de stal. Nu had ze ook weer een enorme doorntak aan haar broek hangen. Voorzichtig wegtrekken was niet voldoende. Elke keer bleek de tak nog langer en nog vaster in de vacht te zitten. Schaar erbij en knippen maar. Steeds een stukje hoger en onder haar staart en daar ging de tak nog steeds verder en toen zag ik bibberend dat het einde van de tak met doornen en al recht haar flamoes in was geprikt. Oh kut! Het leek haar niet te deren maar ik kreeg plaatsvervangend pijn tussen mijn benen. Gauw de tak kort geknipt zodat er nog maar een klein stukje aan de buitenkant van de poes stak en ik heel voorzichtig de boel er uit kon wurmen. Het bloedde best een beetje en ik was er niet gerust op. In de middag zag het er helemaal niet mooi uit. Opgezwollen, bloederig en pussig. De Denen, de vorige eigenaren hadden net een oproep van de dierenarts uit Boulogne gekregen dat het tijd was voor de jaarlijkse vaccinaties. En dat wilden ze best voor mij vergoeden. Nu ben ik niet zo van de jaarlijks terugkerende geldklopperijzaken. Paquito en Zoë zijn nog nooit gevaccineerd en al 20 jaar vrij en blij. Maar goed, kennelijk zijn de nieuwe ezels nog wat bevattelijker voor van alles en dan is extra bescherming nooit weg. Zeker niet als iemand anders het betaalt. Dus het kwam mooi uit dat ik de dierenarts kon laten komen voor die vaccinaties en hem meteen naar Ima’s edele delen kon laten kijken. Hij kwam zogezegd niet voor de kat zijn kut. Weer een nieuwe dierenarts. Erg ongemakkelijk allemaal maar hij was goed bekend met het Deense tweetal en blij te zien dat ze in goede handen waren. Een Nederlander bovendien. Ik dacht dat praat makkelijker. Nou, niet dus. Het was iemand die het achterste van zijn tong niet laat zien. Ik word daar altijd erg ongemakkelijk van. Van de weeromstuit begin ik dan te babbelen om daarna te besluiten om ook maar helemaal niks meer te zeggen. Misschien moet je baasjes van je patiënten niet al te veel informatie geven zodat ze er niet mee op de loop gaan. Maar na wat een eeuwigheid luisteren met een stethoscoop leek, was ik toch wel benieuwd waar hij nu eigenlijk naar luisterde en of hij wat hoorde. En vervolgens of dat goed of fout was. Met weinig omhaal werd de spleet van Ima geopend om te zien of er nog wat achter gebleven was. Niet even vragen of het geoorloofd was. Niet voorzichtig de omgeving laten wennen aan de naderende invasie. Hup een kledder Betadine er in en alles komt goed. Naderhand mag ik  nog een paar keer per dag haar pruim uitwassen. Zoals je kan zien heb ik er heimelijk veel plezier in om van deze aanranding een woordspelletje te maken. Pas bij het afrekenen kwam de dierenarts een beetje los. Bij het noteren van mijn naam wilde hij aanvankelijk een enge ziekte opschrijven. Het scheelde maar 1 letter of ik was een sexueel overdraagbare parasiet. Mijn naam zal wel blijven hangen als ik hem een volgende keer weer nodig heb. Ik houd de doos mooi dicht.

.

Ondertussen gaat het werk gestaag door. Het is tijd om de vloer aan te pakken. Omdat we  goedkope vloerdelen hebben gekocht zitten ze vol met knoestgaten. Je zou er tijdens het dansen zomaar met je teen in kunnen blijven hangen en dan heb ik een proces aan mijn broek. Om dat te voorkomen en omdat het natuurlijk mooier is, vul ik de gaten met houtvulspul. Snel snel en kleine beetjes want het droogt snel uit. Daarna een laagje beits er over zodat het onzichtbaar wordt. Theo schuurt en schuurt en schuurt. 9 lange uren zit en knielt en hurkt en schuift hij over de vloer. Horen en zien vergaat je. Daarna alles stofzuigen en mag ik aantreden met een dweil. Vervolgens is de eerste laklaag een feit. Een wonder! De vloer is weer als nieuw. Maar daarna begint het proces overnieuw. Dit keer mag ik het schuurwerk doen want het komt niet zo nauw en heel oppervlakkig. En bovendien kan Theo niet meer knielen. En zo herhaalt het procedé zich nog een paar maal en eindigen we uiteindelijk met vier laklagen. Het resultaat is fantastisch! Na een dagje doordrogen kan de inrichting beginnen. Zo hadden we bedacht dat er paarse gordijnen voor de ramen moesten komen. En we wisten ook wel welke en waar. Bij de Gifi in Toulouse vonden we er drie. Ach, bij een ander filiaal vinden we er vast nog wel één en zo begon een urenlange zenuwslopende en uitputtende tocht op jacht naar nog één paars gordijn. Bij de zoveelste zaak gaven we het op. De gordijnen bleken bovendien uit de serie te zijn. De eerste drie wisselden we in voor vier totaal andere gordijnen. Want met gordijnen zouden we hoe dan ook thuis komen. Misschien is het wel beter zo. Ze zijn blauwig en vallen mooi samen met de grijze muur. Om het feit te vieren vinden we in Martres-Tolosanes een gezellig terras met een koud biertje en lekkere hapjes. Er is ook nog een fantastisch café restaurant uit de oude doos (ik kan het niet laten) waar ik uren naar kan kijken. En zo redden we de dag nog met iets leuks.

Moe zijn we nu. Heel moe. Theo is druk bezig met de geluidsinstallatie. Alle sportspullen zijn waar nodig afgesopt en staan klaar voor gebruik. Heel voorzichtig ga ik de komende tijd beginnen met een paar lessen. Eigenlijk zijn het nog geen lessen. Ik ga sporten en mensen mogen met me meedoen. Als het je leuk lijkt om mee te doen roep dan maar dan nodig ik je vanzelf uit.