104 – Bedrijsplannen

Soms komt alles tegelijk. Zo gebeurt er maanden lang helemaal niets. Of niks bijzonders. En dan plotseling hop! als het helemaal niet uit komt. Als je net je agenda naadloos achter elkaar hebt ingevuld. Net als je denkt, het wordt druk maar “wir schaffen das!” Dan slaat het noodlot toe. Een teken van de voorzienigheid dat je het zo wie zo te druk had. Theo werkt tussen de talloze agendapunten door, een beetje bij de buren aan de elektriciteit en na een uurtje staat hij te baden in het zweet. Zweet dat je normaal pas geproduceerd hebt na een zeer zware work-out met een hele boze personal coach. Of als je dagen door de woestijn hebt gelopen zonder water. Ziek. Buikloop. Krampen, rillen, koud, kortom zielig.

.

En dat, terwijl er werk aan de winkel was bij een vriendin die haar huis verkocht heeft. De bedoeling was om haar te helpen zo veel mogelijk zooi weg te werken ofwel zelf te bemachtigen. Met een leeg darmstelsel en nul energie proberen we toch nog een halfslachtige hulppoging te wagen maar gelukkig heeft ze nog meer hulptroepen ingeroepen. Dat is heel verstandig. En ook even een herinnering dat het leven niet alleen van ons afhangt. Maar ja, als je afspraken gemaakt hebt, voel je je verantwoordelijk en dat drukt op je geweten. We zijn niet de enige aasgieren die om en door het huis cirkelen. De vriendin is verstandig. Alles gaat gratis weg en daarmee heb je in korte tijd je huis zo goed als leeg. Eigenlijk kunnen we veel van de spullen nu helemaal niet gebruiken. De stal wordt een opslagplaats terwijl er nog gewerkt moet worden. Heel onhandig maar het komt vast goed. En net als we met een man ziek in bed, onze verantwoordelijkheden proberen te nemen terwijl dat eigenlijk onmogelijk is, gaat de telefoon.

.

Er kan nog wel meer bij natuurlijk. Of ik op een hond wil passen van een kennisje die plotseling en onverwacht zonder oppas zit voor een aantal dagen? Zeer onhandig allemaal want natuurlijk is er niemand anders op de wereld die dit klusje kan klaren. Ik wilde maar dat ik wat minder behulpzaam was en niet zo’n sucker voor dieren. Gelukkig komen we na enig nadenken tot een bevredigende oplossing. De hond blijft thuis en ik rijd op en neer voor de broodnodige zorg en aandacht. Dat wil zeggen ’s avonds binnen opsluiten en ’s morgens naar buiten laten. Maar dat vind ik net iets te gemakzuchtig en dus gaan we aan de wandel. We maken hele tochten en ik neem Dartan ook maar mee. Eigenlijk een win win situatie. Na een paar keer sjouwen ben ik al zo aan het beest gehecht dat ik me de vaste hondenuitlaatservice waan. De enige die in staat is om fatsoenlijk voor het dier te zorgen. Haar eigen personal coach. Maar wel een lieve. Misschien kan ik er wel een bedrijfsplan op los laten en overal in de omgeving honden gaan uitlaten. Een prima alternatief voor een hondenopvang of pension. Wel de lusten, niet de lasten. Alsof ik nog niet genoeg te doen heb. Natuurlijk kan deze toestand niet blijven duren en hoewel ik de hond mis, ben ik blij als het baasje weer terug is.

.

Over bedrijfsplan gesproken. We hebben zo’n aardig idee gekregen. We lazen er over in de krant. En ik had er ooit al eens van gehoord. We hebben ons aangesloten bij de Vrienden op de Fiets. Het klinkt heel Christelijk. Of moet ik zeggen stichtelijk? Zoiets als vrienden van de Nachtuil. Of vrienden van de Hoop. Of vrienden van het Boek. Van de Fiets dus. Met hoofdletter. Fietsers die een logeer adres zoeken, logeeradressen die fietsers zoeken. En aangezien we toch zeker vrienden van onze eigen fietsen zijn leek het ons een leuk idee om de logeerkamer open te stellen voor trektochtfietsers die hier toevallig net langs komen. Of in de buurt. We stellen ons er hele leuke gezellige dingen bij voor. De stichting is ook een joviale jij en jouw beweging. Ooit, lang geleden, trektochtfietste ik met een vriendje door Italie en het werd al later en later en nergens was een fatsoenlijke kampeerplaats te vinden, laat staan camping. Bij een boerderij hebben we toen gebedeld of we er mochten overnachten. Manlief die, naast boer ook postbode was, was nog niet thuis dus de vrouw des huizes durfde geen grote beslissingen te nemen maar we mochten de tent wel opzetten ergens langszij de boerderij. Het werd schemerig en manlief kwam thuis. Toen ze me zagen koken op een gasje voor de tent werd er voor de boerderij een tafel aangeboden. Best onhandig om alle spullen daarheen te slepen maar het was zo’n lief gebaar dat we er maar gebruik van maakten. En vervolgens duurde het niet lang of we mochten weer een stapje verder en werden naar binnen gedirigeerd. Aan tafel met een landkaart, een fles wijn en kaas hebben we het nog een hele avond met handen en voeten heel gezellig gehad. Kijk zoiets zou ik best eens terug willen doen voor de mensheid. Als ik een lieve vriendin masseer, vertelt ze over een buurvrouw die al twee jaar bij dezelfde viendengroep zit. Ze hebben nog maar één persoon te logeren gehad. Einde bedrijfsplan.

Je zou het haast vergeten maar we hebben ook nog wat werk in de koeienstal liggen. Nadat Theo terug op halve kracht is gekomen, hebben we de vloer van het creatieve gedeelte afgemaakt met houten vloerdelen. In een floep en een zucht lag de vloer er in. We houden wel van werk dat lekker snel veel resultaat oplevert. En over dat beton hoeven we ons geen zorgen meer te maken.