Er lijkt een ware stroopwafel terreur aan de gang te zijn. Allerlei mensen nemen uit Nederland stroopwafels mee of kopen ze in speciale zaken. De stroopwafel blijkt het unieke nederlandse product te zijn waar je niet buiten kunt. Kijk maar eens op internet wat je uit nederland mee kunt nemen naar Frankrijk of wellicht naar willekeurig welk land. Stroopwafels! Alsof iedereen in nederland alle dagen stroopwafels eet en drop propt, hagelslag strooit, kruidenbitters drinkt en nagelkaas eet. En ook als nederlanders bij elkaar komen nemen ze geen croissants mee of brioche maar stroopwafels . He fijn, een hapje er uit nemen en vervolgens de wafel om het theelepeltje op een warm kopje koffie vlijen zodat de stroop smelt. Yummie! De belle mère had ook stroopwafels mee voor de buren. In een speciaal blikje met hele schattige super nederlandse afbeeldingen. Nee geen plaatjes van snelwegen, gezeur, drie kinderen en twee bolides voor de deur. Maar van zaken uit een ver verleden zoals klederdracht en molens. Ach lief! Maar aan Sylvie is het niet besteed. Ze rukt het pakje open en flikkert hup en florrr de arme stroopwafels tussen de petite beurre in de oude koekjes trommel en het blikje aan de kant. Maar dat is nog niks vergeleken met de heilig schennis die Theo deze week meemaakte met betrekking tot onze nationale stroophelden. Ze werden serieus waar ingezet als een soort kuisheidsgordel. Een kwestie van kiezen of delen, een stroopwafel of seks. Geef mij maar twee stroopwafels schijnt een vriendin gezegd te hebben. Echt waar, ik heb het uit tweede hand dus het is vast waar. Theo koos voor seks en at braaf geen stroopwafel maar ik was er niet bij dus dat valt nog te bezien.
Zo wie zo speelt hij met vuur want Theo heeft een nieuwe hobby opgevat: bonbons maken. Hij experimenteert er op los met cacaoboter en allerlei geheime ingrediënten. Het blijkt toch nog een een beroep op zich te zijn want na een eerste beetje gelukt, mislukt elke poging daarna. Niet jammerlijk hoor want als proefkonijn zijn we vooral heel streng maar ook een beetje onzeker. Dus we proberen het nog eens en nog eens om tot de conclusie te komen dat hij nog flink moet oefenen. Uiteindelijk, er was een deadline, lukt het om een redelijk chocolaatje te produceren. Wordt vervolgd.
Ter meerdere eer en glorie van de belle mère worden we deze week bij de buren te eten gevraagd. Dat is altijd leuk. Kosten noch moeite zijn gespaard gebleven om ons te imponeren. De alcohol vloeit gestaag bij elke gang wat anders. Alle remmen gaan los. We buffelen ons door de nootjes en olijven, door de salade met de eerste tomaten van het jaar. Door de in eendenvet gebakken fricassee. En dan op het hoogtepunt van de vrolijkheid wordt het Roger van 91 wat teveel. Ineens en zonder waarschuwing heeft hij al de voorgaande gerechten in zijn hand en in zijn trui opgevangen. Hij kijkt even beteuterd. We begrijpen de eerste paar seconden ook allemaal niet wat er zojuist gebeurd is maar dan werpt hij met een flinke zwaai de hele smurrie in de vuurplaats. Iedereen begint te redderen. Hup, Gilbert gooit hem onder de kraan en een schone trui aan en tien minuutjes later zitten we weer of er niks gebeurd is. Roger kijkt een beetje van: “ach tja wat zal ik er eens van zeggen, ik ben een oude man he” naar de oorzaak van deze ellende maar eet dan weer dapper door het nagerecht van heerlijke slagroomdingen en schenkt zich nog eens een glas in. Die dingen gebeuren nou eenmaal. Maar het mooiste moet nog komen. Diezelfde avond wil hij zijn gebit uit doen voor het slapen gaan en dan komt hij er achter dat hij zijn ondergebit met smurrie en al in de vuurplaats heeft gegooid. Hij heeft er verder niks meer van gemerkt dat er geen tanden in zijn mond zaten. Hij vertelt dit de volgende dag zelf in geuren en kleuren en we liggen in een deuk bij de koffie. Hij is vooral blij dat de kachel niet aan was die avond. Dat had trouwens niet veel gescheeld want het is de hele tijd bere koud en regenachtig. Het gebitje is even afgepoetst en toen weer in zijn mond verdwenen.
Op het moment hebben we de wandelmodus aangezet. De ferme kuiten wandelclub komt gezellig in mijn contreien lopen met het idee dat de ezels ook mee gaan. Het is helaas zo nat dat ik op het laatste moment toch maar besluit ze niet mee te nemen. Daar doe je ze geen plezier mee. Gelukkig is het vrijdag weer warm en droog en kunnen ze de schade inhalen. Door alle nattigheid besluiten we ook om maar niet naar de tour de France te gaan kijken. He, toch een beetje een teleurstelling. In plaats daarvan lopen we ons maar weer warm heuvel op heuvel af. De belle mère ontwikkelt alweer een aardig tempo en zo lopen we langzaam richting de drie chihuahua’s. Voor het eerst sinds mensenheugenis komen we weer eens op de markt in L’Isle en Dodon. Lopend wel te verstaan. Geen idiote afstand, drie kilometer maar. Boy en Dartan gaan mee. Dartan met een geheel nieuwe uitrusting halsband en riem die me een rib uit mijn lijf kostte. In een veel te dure winkel gekocht en pas bij de kassa gehoord wat de prijs was. Waaaat?! Idioot gewoon. Maar ik kan die hond toch moeilijk een touw om de nek binden als we het dorp in lopen. Dat staat lullig. Afijn, hij heeft het verdiend en wat maakt het ook uit. We lopen dus, gelukkig, met chique tuig om een stel bastaards over de markt in een dorp waar normaal gesproken niks gebeurt en waar het vooral niet wemelt van de jet set en wat zien we? Nog veel meer honden aan tuigjes en riempjes en jawel drie chihuahua’s in een kinderwagen. Serieus. Het is gewoon een titel vooŕ een boek. Een idee dat eerlijk bedacht, door een ander gepatenteerd en vervolgens weer aan mij terug gegeven is. Zo’n boek dat helemaal niet over honden gaat maar over een moord in een verlaten skivakantie oord. Of over drie vriendinnen die gaan zwemmen met dolfijnen. Een titel om te teasen en dan aan het eind van het verhaal, als de dader gevonden is en de vriendinnen verdronken, denk je: waar bleven die chihuahua’s nou? En wat deden ze in godsnaam in die kinderwagen?
Fotoalbum kun je bekijken door op een van de foto’s te klikken…
Kleine hondjes in een kinderwagen betekent dat ze bijters zijn. Theo, how about leather lead ropes for dogs and donkeys, belts for their owners? Instead of chocolate. You are a handy man with an artistic turn perhaps there are some $$ to be made.
Ja die bonbons zien er dan wel niet geweldig uit, maar hola ze zijn denk ik, voornamelijk van chocolade gemaakt en wat kun je dan fout doen? Toch? Oogjes toe en genieten maar, dunkt me. Eenmaal in je mond zie je ze niet meer. Gewoon doorgaan, zou een voormalige Engelse Nederlander zeggen. En gelijk heeft-ie. Geen Tour de France bekeken, wel voor ons was het een groot plezier de Col de Port op onze tv te zien. Zelfs het het muurtje met het bergfontijntje net na de top was heel even in beeld. Jawel, goede herinneringen.
Liefs en groetjes.
Geweldig verhaal weer😂
Het leven op het Franse platteland begint zo langzamerhand op een spannend boek te lijken met onverwachte wendingen.. Julie belevenissen blijven ons boeien, dus ga vooral door!
Lieve groet van ons!