Weer volop foto’s deze week. Klik op een van de foto’s om naar het fotoalbum te gaan.
.
Het is maar goed dat alles hier weer stil ligt omdat we in “confinement” zijn. Daardoor kon ik deze week hard meewerken aan het terras. Het werd nog een race tegen de klok ook. Het begon met de balken. Tegen heug en meug en met frisse tegenzin zijn we er aan begonnen. Het probleem ligt hem vooral in dat het afdak. En aan het aflopende land. Dus aan één kant is het dak dan hoog en als je het terras recht doorlegt, kan je er aan de andere kant niet meer onder staan. Voorwaar een probleem als je lang bent zoals wij. Aldus begonnen wij ergens in “de midde” waarvandaan het oplopende gedeelte nog acceptabel zou zijn. Dat betekent alleen dat de andere kant ingegraven moet worden. Volg je het nog? We hebben er geen meetlat bij gelegd en ook geen hellingshoeken uitgerekend. Maar gewoon zo een beetje op het blote oog en op hoop van zegen. We beginnen met de afspraak dat we in elk geval dit keer geen ruzie zullen maken. Want dat ligt op de loer met zo weinig motivatie en het vooruitzicht van passen en meten en graven en bikken. Het is maar goed dat we die afspraak gemaakt hebben want het schuurt en het wrijft. Zo van: “ik zei toch zus” en “doe het nou zo”. Na tien minuten: is het al tijd voor koffie? Ja een duidelijk gevalletje van doorzetten en tanden op elkaar. Maar het lukt. We mogen niet lunchen totdat alle balken ingegraven zijn.,
Daarna is er weer een beetje extra moed want de andere kant op moet alles opgehoogd worden. Lang leve de waterpas en en de instelling dat een kleine afwijking moet kunnen. Eerst stapelen we nog met een paar plankjes hout maar daarna worden het van die grote bouwstenen. Maar het resultaat is aan het einde van de dag dat we nog steeds onder het afdak kunnen staan. De rest van de week zijn we bezig met de vloerdelen. Ze moeten allemaal geschaafd worden en nog eens en nog eens. En vervolgens gefreesd zodat elke plank een mooie afgeronde hoek krijgt. Horen en zien vergaat je. Met gehoorbeschermers en veiligheidsbril staan we in wind stof en zaagsel te happen. De ezels vinden het allemaal prachtig. Ze swingen mee op de muziek van de Nederlandse radio (leve het internet) die op de achtergrond aan staat en staan eigenlijk alle dagen achter het stroomdraadje naar ons te kijken. Vervolgens duurt het ook nog eens twee 
dagen om alle planken te leggen. Dat gaat in fabriekstempo. Voorboren, verzinken, schroeven er in zetten, plank recht leggen, schroeven draaien. En dat zo’n 1000 keer. Je ziet het groeien. Aan het einde van de week rest ons dan nog schuren en lakken. Dat laatste duurt bij elkaar nog langer dan alles ervoor. Met als resultaat stijve knieen, zere ruggen en pijnlijke polsen. We zijn duidelijk geen twintig meer..
Tegen dit decor van bouwen hebben we op woensdagavond een van de poezen verloren aan de eeuwige jachtvelden. Arme Moontje. Ze werd al wel wat ouder, 18 is een mooie leeftijd voor een kat maar ze deed het nog goed. Twee dagen ervoor stond ze nog op het aanrecht te blèèren voor voer. Maar woensdag middag was het ineens voorbij. Ze kwam in de kamer liggen, duidelijk niet lekker. De dierenarts was al weg toen ik dacht: dit gaat niet goed. Afspraak voor de volgende ochtend om 9.00 gemaakt maar dat was niet meer nodig. Om 11 uur hoorde ik haar raar mauwen en rende mijn bed uit. Na nog een paar stuiptrekkingen stierf ze in mijn armen. Wat een trieste toestand maar eigenlijk ook wel goed. Geen langdurig ziekbed of dierenarts gesleutel. En toen hadden we van alles nog twee. Twee honden, twee katten, twee ezels, twee auto’s en twee mensen..
De koeien staan deze week op het stuk land onder de ezelstal. Ze krijgen er steeds een stukje bij en aan het einde van de week kunnen ze dan tot helemaal bij ons lopen. Net achter de autobandenmuur en dwars over de grafheuvel die ik voor Moontje gemaakt had. Ze zijn zich van geen heiligschennis bewust maar vooral geïnteresseerd in de ezels. Paquito vindt het prachtig. Hij staat vooraan om de koeien te begroeten. Zoë vindt het niets of niets bijzonders. Ik gok het eerste. In elk geval is het grappig om te zien. Ik maak dan ook meteen 100 foto’s waarvan ik er één op facebook plaats. Kennelijk is het een geweldige foto of mensen hebben niks anders te doen maar al onze “vrienden” liken hem. Voor de eeuwigheid ligt het op ieders netvlies. Een raar fenomeen..
Het is de hele week fantastisch weer maar de nachten zijn wel koud. Zo hadden we op een dag 4 graden nachtvorst en later op de dag meer dan 20 graden. Daar voel je je dan wel een beetje raar bij. Maar goed daar kom je wel over heen. Voor drie bomen die we met veel zorg en liefde hebben proberen over te verhuizen was dat minder fijn. Ze stonden al mooi in blad maar de vorst heeft alles bevroren. Nu staan ze er bij als de dood van pierlala. Net nu het een beetje aangekleed begon te lijken. Ik begraaf ze nog maar niet meteen onder een grafheuvel want wie weet zit er nog leven in. Dat vond ik met Moontje ook moeilijk. Ze lag erbij alsof ze gewoon eventjes in slaap was gevallen. Voor de zekerheid heb ik haar toen maar op een warm kleedje in de kattenmand gelegd. De wonderen zijn tenslotte de wereld nog niet uit en naar verluid is het al eens eerder gebeurd dat iemand uit de dood op stond. Het zal de paasgedachte wel zijn geweest die even door vibreerde..
Het laatste project deze week was het grasveld. Nee geen grasveld. Het bandenveldje. Het stukje grond waar al die autobanden op lagen. Dat was een woestenij met brandnetels in wording en braamstruiken en dood gras. En heel veel stenen en kale bende. Ik kan het moeilijk omschrijven merk ik. Het zag er niet uit. Een beetje naief ben ik begonnen met de hand te harken en te spitten. Ach dat is toch echt niet mijn hobby! Niet vergeten dat we tegelijkertijd in het decor van zagen en schuren en schaven en schroeven zaten he! Als bij toverslag kwam gelukkig Gilbert de reddende engel weer opdraven met de trekker en een boerending er achter waardoor de grond in vijf minuten geëgaliseerd en schoon getrokken was. Het meeste werk zat vervolgens nog in stenen er uit halen en gras zaaien en aarde eroverheen strooien en plat walsen en last but not least een afrastering maken zodat honden, katten en kippen er niet in gaan graven, schijten danwel eten. En dat alles een beetje snel want de regen, die lang verwachte regen kwam er aan..
Maar het is allemaal gelukt. De regen tikt nu zachtjes op het zolderraam. Het terras is droog, het graszaad wordt nat en wij zitten lekker bij de warme kachel. Eerst even een paar dagen rust en dan gaan we aan de kamer van “moeders” beginnen, ’n mens moet toch wat niet waar?
Jullie beleven genoeg voor verhalen te maken😊
Leuke en minder leuke dingen…..maar toch weer een kat minder…..wel fijn dat ze zelf is gegaan….maar toch😘
Wat een heerlijke plek, de veranda! Ik zie het helemaal voor me: s morgens met een beker koffie in je hand al schommelend ( want dit schreeeeuwt inderdaad om een schommelstoel. Of 2) uitkijken over de vlakte, terwijl de ezels balken,de koeien tevreden loei geluidjes maken, de zon ☀️ alles langzaam verwarmt..zalig.❤️
Joke en ik hebben weer vol bewondering jullie verhaal zitten lezen.
jullie hebben weer een geweldige klus geklaard, waarbij het al een wonder is, dat jullie elkaars hersens niet hebben ingeslagen. Jullie hebben kans gezien, om verschillend denken om te zetten in energie. dit is knap, maar jullie hebben daardoor wel weer een geweldige klus geklaard, waar je ontzettend veel plezier aan zult beleven.
Naast bewondering is er toch ook een beetje jaloezie, om jullie basale leven op het Franse platteland. Lieve groet!!!!!
Hi lieverds. Ziet er goed uit hoor.. jullie zijn goed bezig. Als jullie hulp nodig hebben, laat het masr weten hoor. Dikke knuffel van ons.
Mooiiiii⛪👌👏💪🥰
Wat een zalige plek,klussers 😀😀nu even op adem komen en weer verder.
Wat een genot,leven in Frankrijk.
Looks great with the floor on the terrace. I could tell when I was there last week that it was going to be a nice addition. With the floor, it makes a good place to relax and watch the beautiful sunsets.
Het begint zowaar een compleet luxe landhuis i.p.v. een tijdelijk onderkomen te worden. Ziet er top uit. Respect voor jullie bouwskills. De uitgebreide fotoreportages maken en een interessant beeldverhaal van.
Hoi! Alweer fijn om jullie belevenissen te lezen! En het gaat vooruit, goed vooruit! Elke dag wordt het huis meer en meer een echte thuis 🏠! Vergeet ook zeker niet om te genieten hé Theo en Dorine 😉!
Lieve groetjes uit België 😘
Wat een mooi huis en terras, het zier er gezellig uit. Hard gewerkt!