82 – Waar blijft de tijd ?

Zo! Wat gaat de tijd ineens ontzettend snel. Zo zijn we nog een hutje aan het bouwen en zo zijn we twee jaar verder en gaan we binnenkort aan de bouw van de koeienstal beginnen. Ontzettend spannend. De ezels stonden twee jaar geleden met zijn tweeën in een hatseflatshutje te bibberen. Nu staan ze met zijn vieren in een mooie zonnepanelen hut. Paquito heeft het erg naar zijn zin met de twee nieuwe dames. Hij heeft het er ook maar druk mee want ze worden allemaal tegelijk hengstig. Hij is in het paradijs beland en zo goed en zo kwaad als zijn gecastreerde lijf het toelaat probeert hij de dames gunstig te stemmen. Dat is ook een manier om te integreren. Met zijn vieren staan ze nu elke ochtend, zodra er beweging is, zó hard te balken dat horen en zien je vergaat. Ik vrees dat de boeren in de omgeving deze vorm van integratie iets minder waarderen. Maar tijd is tijd en als een ezel eenmaal iets geleerd heeft ram je het er niet meer uit. Daarom rol ik s ochtends vaak zo zachtjes mogelijk uit bed, sluip naar de badkamer, verstop me in het donker. Probeer zo omzichtig mogelijk de kachel aan te maken maar Pucks onze oude poes, altijd op zoek naar moeilijke woorden, is er als de kippen bij. Zet een keel op waar de honden geen brood van lusten. Ze spuwt niet alleen moeilijke maar vooral hele luide woorden. Voer voer voerrrrrrr !!! Sinds ze oud en der dagen bijna zat is, vel over been en half dement, krijgt ze wat extra blikvoer om bij te spijkeren. Ik geloof dat ze me goed heeft opgevoed. Ik ben slaaf van mijn eigen dieren en zodra haar keelgat open trekt, spitsen de ezels de oren en heffen een orkest aan waar een rockband nog wat van kan leren. Dan is er geen ontkomen meer aan. De katten gevoerd, de ezels een emmertje lekkers, de honden hun bakje met voer, dan naar de stal om stro voor de ezels te halen en dan pas keert de rust terug. De volgende ochtend repeat.

Over tijd gesproken. De buren hebben al 200 jaar een pendule in huis staan. Eenvoudig maar best aardig. Zo lang ik er kom is ze al sleets. Altijd wat met dat ding. Vergeten op te winden, wijzers die verkeerd staan, de kast valt uit elkaar, 5 keer slaan als het vier uur is noem het maar op. Het is Roger zijn levensopgave om die vermaledijde klok van de schoonfamilie in het gareel te houden. Hij kent het apparaat van binnen en van buiten. Hij streelt haar, hij is lief en aardig voor haar. Bij elke hapering stijgt hij op de stoel om haar met zachte hand weer op gang te helpen. Hij poetst de kast, blaast het stof uit de raderen, klopt haar goedkeurend op de flanken. Hij kent haar beter dan zijn vrouw maar net als Marthe die zich langzaam overgeeft naar een tijdloos vacuüm, is de pendule ook aan het einde van haar krachten gekomen. Roger kan het niet aanzien. Het beheerst zijn hele dagen op het moment. Sylvie en Gilbert worden langzaam gillend gek van die klokellende. Weg met dat ding! Roepen ze. Roger vervalt in stilte maar zijn blik is vastberaden. Hij zal zijn geliefde klok zo lang als het kan redden uit de klauwen van de brandstapel. En dus klimt hij nog eens op de wiebelende stoel met gevaar voor eigen leven. Praat op haar in, fluistert lieve woordjes. Doe het voor mij smeekt hij haar maar de pendule is ongemerkt heen gegaan. Nog één keer sloeg ze 5 keer toen het half zes was. Een laatste stuiptrekking. En dan is het klaar. Voor Roger is het weer een werkje waarvan hij afscheid moet nemen. Nog minder verantwoordelijkheden. Hij loopt nog één keer per dag naar de koeienstal en weer terug om voor de kachel op te warmen. Gilbert spoort hem aan om wat kleine werkjes te doen. Ik heb er veel bewondering voor hoe ze zo samen de dagen door komen. De pendule laat een grote leegte achter. Maar Gilbert vervangt de oude dame snel. Want de gewoonte van de richting opkijken naar de klok zit er bij iedereen ingeroest. Nog geen twee dagen later hangt er een draak van een klok aan de muur. Het is onbegrijpelijk dat een dergelijk gedrocht gemaakt wordt maar nog onbegrijpelijker dat ditzelfde gedrocht de prachtige pendule moet vervangen. Het is om te huilen.  Nu we een paar dagen verder zijn, begint het gedrocht te wennen. Het blijft een lelijk ding maar het behoeft weinig verzorging. Af en toe een nieuwe batterij volstaat.