68 – Je moeder

Sinds de vorst uit de lucht is en de temperatuur vervaarlijk boven de 15 graden komt, zijn de koeien overdag weer lekker buiten. Nadat ze een maand of vijf, of nog langer, stalpoten hebben ontwikkeld aan de ketting, is het eindelijk zo ver. Ik begrijp nu ook veel beter de uitdrukking over stalpoten. Misschien kent niet iedereen de uitdrukking, misschien is het een oost Nederlands dingetje. Misschien bestaan stalpoten niet eens in Amsterdam. In Noord Holland hadden ze bijvoorbeeld lofe poten. Ik weet niet hoe je het schrijft maar je spreekt het uit met een dikke l en de o van lofe is bijna een o van lof. In Amsterdam ben je misschien gewoon moe van het staan. Beroepsgroepen geven hun naam er ook wel aan geloof ik. Kappers benen. Goed om spataderen te ontwikkelen. Die zie ik niet bij de koeien. De hele winter doen ze niet anders dan staan of liggen, staan en weer liggen. Geen koe strekt de poten eens lekker uit naar achter zoals de ezels. Die duwen zelfs regelmatig hun kont naar achter met gestrekte voorpoten om zo in een childs pose te zakken. De koeien niet. Staan liggen, staan liggen. Honden schudden zich eens uit en krabben eens achter de oren. Katten maken een bolle rug en weer hol. De koeien niet. Die staan maar wat te staan of liggen maar wat te liggen. Dus als de eerste dag aanbreekt dat ze los mogen en naar buiten gaan dan staan ze te zwabberen op de poten. Maar toch is het ongelofelijk hoe snel ze herstellen. Misschien door de enorme vreugde naar buiten te mogen. Bovendien zijn er in die vijf maanden hier en daar wat vetes ontstaan tussen de dames die eerst even recht gezet moeten worden. Hier en daar komen ze in de avond terug met rode strepen over de buik. Als een stel wilde bokken hebben ze elkaar bestookt. Jij kreeg meer te eten dan ik. Of: je lag steeds op mijn helft. Jij stond op een betere plek dan ik, ik zal je krijgen. Ik denk niet dat er nog dieper gaande onlusten tussen de dames zijn. Maar zeker weten doe je het niet. Misschien zijn ze nog wel boos omdat Marietje 1 tegen Bertha 2 heeft gezegd over Mathilde 4 dat haar moeder een hoer is. Dat kan natuurlijk. Het is onwaarschijnlijk maar niet onmogelijk. Bij de jongens die we “vroeger” in huis hadden was dat dé manier om een ander op te fokken. Je moeder? Je moeder is een hoer! Nou dan gingen die jongens door het lint. Kom niet aan mijn moeder! Het sloeg natuurlijk nergens op want ondertussen logen ze hun moeders voor dat het een lust was, riepen de vreselijkste dingen over de telefoon, manipuleerden als de beste juristen maar als een ander riep: je moeder is een hoer was de boot aan. Natuurlijk zeiden ze het zelf ook tegen een ander maar dat is toch anders kennelijk. Als iemand nu gewoon op een aardige manier zegt: … je moeder…? dan gaan bij ons de neurieten en dendrieten in vliegende vaart verbinden. De neurotransmitters rennen als een idioot door naar: je moeder is een hoer. Soms zelfs hardop. Dat wordt niet door iedereen gewaardeerd maar het is een reflex. We menen er niks van. Hoe dan ook misschien hebben de koeien ook wel zo’n akkefietje.

.

In elk geval staan ze overdag weer vrij en blij in het groene gras danwel de blubber. Het zijn er nog maar elf. Gilbert telt al aardig af en kan eigenlijk niet wachten om de stal te verkopen. Ik vraag me serieus af of hij voor de lol nog een paar koeien gaat aanhouden. We zullen het zien. In elk geval is mijn vrijwilligerswerk nu tot een einde gekomen. Er is zo goed als geen werk meer in de stal ’s avonds. Ik sta er maar een beetje bij te kijken. Er hoeft niet meer stront geruimd te worden, de avond stro ligt al klaar en voeren hoeft ook niet meer. De dames liggen met hun vier magen vol heerlijk te herkauwen na een dag in het groene gras. Ik ben totaal onthand. Ook Dartan begrijpt er niks meer van. Dwingend kijkt hij me elke avond aan. Gaan we nou nog die stal in of wat? Af en toe bijt hij de dames bij het naar binnen gaan nog even in de weidepoten. Om ze lekker op te fokken. Het is een reflex. Daar helpt geen lieve moeder aan. Je moeder…?