Bij de titel alleen al denk je aan brallende Nederlanders met grijze kuiven teveel make-up en sieraden. Het soort dat zich om ons heen beweegt en dat terug kan blikken op een leven vol werk in de hoogste sectoren, waar vrouwen destijds alleen nog maar de vrouw van waren. Die vrouwen zijn dat nog steeds nu de mannen zich hebben gevestigd ergens in de buurt van de beste golfbanen. En oh wat is het toch dolletjes om achter manlief te pronken met de juwelen die dat luxe leven oplevert. Kouwe kak dus. Dat is ongeveer wat we verwachtten toen we vandaag op een druilerige saaie zondag naar Toulouse gingen naar een boeken ruilmiddag. We verwachtten een grote hal met duizenden boeken en mensen die ons met de nek aan zouden kijken. Want niet rijk genoeg, geen make-up en juwelen genoeg, niet aanzienlijk genoeg en bovendien behept met een pup en twee tutjes. We hadden de zolderkamer al gestroopt op boeken die we zeker te weten niet meer zouden lezen. Een doos vol. Het thema was: neem boeken mee en andere boeken weer mee terug. Gesloten beurs systeem. Geen idee hoe dat zou werken maar we zouden het wel zien. De juffrouw van de tomtom leidde ons zonder problemen dwars door het centrum van Toulouse naar de plek waar het zou gebeuren. Een oud kantoorgebouw. We liepen er bijna voorbij als ik niet een erg Nederlands uitziende jonge vrouw had gespot die haar kinderen van de fiets trok. Nog net geen boodschappentassen aan het stuur. Geen make-up en zeker geen juwelen. Verrassing. Met d’Artan onder mijn arm en de Tutjes in ons kielzog togen we de grijze trappen van een kaal gebouw op, uitkomend in een zaaltje vol gillende kinderen. Drie jonge dames achter een tafeltje, wederom geen make-up en geen juwelen, heetten ons zeer hartelijk welkom. We zaten goed. We werden niet alleen niet met de nek aan gekeken, we werden hartelijk welkom geheten en binnen gehaald als waren we de welkome afleiding waar ze al jaren op zaten te wachten. Dat bleek helemaal niet waar trouwens. Ze waren gewoon erg vriendelijk. Waar bleken we in beland te zijn: Een groepje “jonge” Nederlanders die in en om Toulouse wonen, de meeste tussen de 30 en 40 jaar. Getrouwd met een Fransman of voor hun werk in Toulouse geplaatst. De duizenden boeken bleken er een stuk of twintig in een oude kast te zijn en iedereen had zijn kinderen meegenomen variërend van 2 tot 10 jaar. Er was dan ook een tafel met kinderruilboeken. Gelukkig had ik nog de tegenwoordigheid van geest gehad om voorbeeld Paquitoverhalen mee te nemen. Hier blijkt verdorie mijn doelgroep te zitten! En dat niet alleen: hier zijn ook de vriendinnen die ik bij ons op het platteland niet vinden kan. Ze zijn er dus wel: jonge mensen die in Frankrijk wonen maar ze zitten in de grote steden. Eerlijk gezegd voelde ik me wel op mijn gemak. We werden al snel omringd door een paar vrouwen die van alles van ons weten wilden waardoor ik bijna de kans niet kreeg iets terug te vragen. De Tutjes werden de hort op gestuurd met d’Artan zodat wij even de handen vrij hadden. Ondertussen genoten we van koffie en pepernoten. Al snel werden de Paquito verhalen gevonden die overigens leuke Sinterklaas kadootjes blijken te zijn. De club is zo intensief dat ze op 5 december een werkelijke Sintdag organiseren voor al die blagen die bij deze “jonge” mensen horen. De Tutjes zouden daar prima als Piet kunnen figureren. Waar waren de Tutjes trouwens? Er was al heel wat tijd verstreken maar van de Tutjes geen spoor. Theo ging er wel even op uit. Kwam met lege handen terug. Dan slaat de paniek bij mij wel toe. Niet zozeer om de Tutjes, die vind je uiteindelijk wel op een politie bureau maar om d’Artan die in hun verantwoordelijke armen was meegenomen om een plasje te doen. De dames bleken overvallen door een regenbui onder een brug langs de Garonne te hebben geschuild. Dat was kennelijk wel erg Frans en typisch voor wat je in een film ziet. Als rasechte zwervers met een echte zwerfhond, onder een brug zitten. Gelukkig beleefden ze alleen maar het romantische gedeelte en vonden ze de weg naar even zoeken weer terug naar de warme auto en thuis weer een warme maaltijd, een beetje tv kijken en een warm bed. Wat een gelukkig zwerfTutjes toch!
07-11-2010