103 – Maria

We maken in de danszaal een paar grijze muren. Heel gewaagd en heel spannend. Met een grote emmer goedkope muurverf en een zakje kleurstof, mixen we zelf een intens mooie grijze kleur tevoorschijn. Eerst zijn we wat terughoudend maar we besluiten toch om door te zetten. Het resultaat is heel chique. Gilbert is ook bezig aan een opknap project. Hun eetkamer gaat grondig op de schop maar dan ook grondig. Tegels van de vloer. Mooie tomettes in terra cotta. Die confisqueren wij voor ons toekomstige terras. Dan komt 15 augustus en liggen alle werkzaamheden daar stil. Maria die naar de hemel vaart. Ik vraag me af hoe ze weten dat dat op 15 augustus was. En hoe ze dat gedaan heeft. Feit blijft dat de Fransen er prat op gaan. Gelukkig hebben we nog een voorraadje restjes van het buurtetentje dat we gegeven hadden.

.

Eén keer per jaar organiseert iemand een etentje met alle buren. Soms ook vaker maar we hebben het tot ons doel gemaakt om het zelf in elk geval regelmatig te doen. Goed voor de cohesie. De zenuwen gieren alweer door mijn keel van de ongezonde spanning. Wat ga ik maken? Wordt het niet te warm? Is alle drukte niet te veel? Het lukt me na mijn bijna hele leven koken nog steeds niet om er gerust op te zijn dat het wel zal lukken. Maar het wordt gelukkig een succes dankzij wat handige trucjes. Ik zal er hier eentje vertellen. Als hoofdgerecht hadden we eendenborst. Die had ik gemarineerd in zout en peper en chilisaus. Daarna aanbraden op de ingesneden vetbodem. Tot bijna al het vet weg is en er een bruin korstje komt. Tot zover niks bijzonders. Daarna even omdraaien en in aluminium folie wikkelen. Wel een beetje milieu onvriendelijk want aluminium wordt van zijn lang zal ze leven nooit meer afgebroken. Dat leeft dus inderdaad erg lang. Minpuntje dus. Wie daar een goed alternatief voor heeft mag het zeggen. Afijn. Dat heb ik dus al gedaan vlak voor de gasten komen. Met een beetje van het eendenvet maak ik dan een saus. Uitje fijn snijden, pietsie chiliepepertje erbij. Niet te veel want de Fransen houden niet van relevé. Persoonlijk heb ik de neiging om het te overdrijven waarna alles je de bek uit brandt. Ik houdt me dus heftig in. Nu komt de truc. Bij dit prutje doe ik een paar flinke eetlepels sinaasappelmarelade. Gewoon zo uit de pot. Lekker laten smelten en doorroeren met de uitjes, de pepers en het vet. Beetje water erbij en dan nog een beetje. Lekker in laten koken en klaar. Tegen de tijd dat het hoofdmenu aan de beurt is, is het een kwestie van de borsten in plakken snijden. Die zijn inmiddels doorgegaard en lekker mals gebleven. De plakken in de hete saus rond laten draaien en dan serveren in een mooie schaal. Hoeft niet, je kan ook zo uit de koekenpan eten maar dat is niet zo netjes. Succes verzekerd. En daar gaan mijn vegetarische voornemens weer het raam uit.

.

Afijn Maria is inmiddels naar de hemel. Het is toch een beetje eng dat ik me door de katholieke cultuur uit de creatieve tent laat lokken. Als Atheïst ben ik eigenlijk tegen alle dogma’s en hypocriete afbeeldingsvereringen. Maar het is onontkoombaar in Frankrijk om niet dagelijks met Maria geconfronteerd te worden. Er hangen ook genoeg Jezus interpretaties aan kruizen op straathoeken en marktpleinen maar de Maria’s spannen de kroon. Van geen enkele andere held of staatshoofd of rover of sportheld of geleerde zijn zijn zoveel standbeelden gemaakt als van Maria. Ze verschijnt vaak in dezelfde gedaante want uit de zelfde fabrieksmal. Nee artistiek kun je de standbeelden niet noemen maar toch zijn er sommige die opvallen, bijzonder zijn of gewoon gek of oud. Meestal als we fietsen en ik vind er zo één, maak ik een foto. Ik heb al een hele collectie. Ik doe er niks mee. Maar het is een hobby geworden, net als postzegels verzamelen. Een gelovige Maria vereerder stuur ik er af en toe één op. Het is makkelijk scoren en een kleine moeite maar een groot plezier. En daar word ik dan toch ook weer blij van. En zo blijft mijn zoektocht naar de bijzondere madonna’s toch doorgaan.

Ondertussen kunnen we de hulp van de godinnen wel gebruiken want we hebben een betonconflict. Een deel van het gestorte beton in de creatieve ruimte is gaan kruimelen. Duidelijk niet de goede verhoudingen. We maken ons er geen zorgen over en besluiten om daaroverheen te gaan tegelen. Maar dan moet er eerst weer een dun laagje beton overheen om alle gaten en ongeregeldheden, die inmiddels ontstaan zijn door het heen en weer lopen, te vullen. Fluitje van een cent toch? Als we bijna alle andere dingen af hebben zoals duizend afwerklatten geplaatst en een balk honderd keer geschuurd en gebeitst om hem maar oud te laten lijken, echt ontzettend belangrijk werk, gaan we “effe” snel tussendoor die betonlaag er over leggen. Het wordt een ramp! Het beton is te nat en te droog tegelijk. Het is om te huilen. Ik ben net zo goed als hersteld van een pijn in de rug week maar ik loop alweer bijna krom van de frustratie. Overal klontjes en droge plekken of veel te nat en te vloeibaar zodat het weg loopt. Het zand dat we gebruiken ligt er al een tijdje, in weer en wind en kattenstront. Of het daar aan ligt mag Joost weten. Het ligt niet aan onze goede bedoelingen. We geven er halverwege de brui aan. Theo neemt me twee dagen later bij de hand en sleurt me mee naar het rampgebied. We drillen alle beton er uit met een grote drilboor en beginnen opnieuw…. verwacht ik. Maar gelukkig heeft hij een beter idee. Die tegels gebruiken we tzt wel voor de badkamer en over dit zootje ongeregeld gooien we gewoon houten vloerdelen. Net als de rest van de danszaal. Goed plan! roep ik en diezelfde middag liggen de vloerdelen al te wachten. Een kleine tegenvaller in het budget. We moeten Maria maar te hulp roepen.