101 – Boy

Nou dat begint fijn met de eerste blog in de honderdtallen. Het zou zo leuk zijn om het feestelijk te beginnen met de werkzaamheden aan het dak. Jawel het dak over het gedeelte van mijn atelier/danszaal/multifunctionele ruimte is er eindelijk in zijn geheel afgegaan en weer opnieuw opgebouwd. En wat boften we met het weer. Niet te warm, lekkere bewolking en een dakpandekker die duidelijk wel eens vaker een pannetje gelegd had. De voorbereiding was natuurlijk het halve werk. Voordat ik een ander een veer in de poep steek mogen we wel even onszelf een schouderklopje geven. Namelijk al die pannen van het dak halen. Ze één voor één borstelen, samen met ons borstelmaatje. Een hele hoop dakbalken vervangen. Vervolgens mocht ik het dak op om het af te dekken met een doek en de panlatten vast te schroeven. En zo lag alles klaar voor de dakpandeklegbrigade waar we wel erg afhankelijk van waren. Want dakpannen goed op het dak leggen, daarmee hebben we niet echt ervaring en luistert nogal nauw. Maar in omgekeerde volgorde en geregisseerd als een Chinese parade vlogen de pannen in een paar uur tijd weer van beneden naar hun juiste plek op het dak. Het ging zo snel dat we er beduusd van waren. De pannenwerpers verdwenen meteen nadat ze dit klusje tussendoor even snel geklaard hadden.

.

Nou ja, daar had ik heel leuk en gezellig een volledig blog aan willen wijden maar het is een beetje oud nieuws en hoewel belangrijk, geen issue meer. Had ik het maar meteen moeten doen.

We zijn inmiddels wel verder gekomen met het plafond onder dat geweldige dak te maken. Dat kon nu eindelijk. Meerdere keren per dag zeggen we tegen elkaar dat we het moeten doen met wat er is en zeker geen perfectie verwachten. Nou de perfectie is dan ook ver te zoeken. Omdat alles ongelijk is en de balken scheef en krom, de dakbalken soms wat hoger en dan weer wat lager liggen, worden we zeeziek van de schroten aanbrengen alleen al. Na elke drie rijtjes schroten moet er vervolgens wol tussen gestopt worden. Wat is die wol toch een fantastisch materiaal! Ik ben er gewoon verliefd op. Soms verdwijnt er een zwart schaap onder het plafond dan weer een een wit schaap en soms zelfs een drie kleuren schaap. Het enige dat ze gemeen hebben is dat ze vet zijn, vies zijn en stinken. Het is een langdurig en iets minder fris werkje maar toch geniet ik van de rijkdom om ongegeneerd het hele dak gratis en voor niets te isoleren.

.

Nou ja, daar had ik dus uitgebreid over willen schrijven en ook over het boerenfeest waar we ons naartoe gesleept hebben aan de andere kant van het dal. En hoewel we jong van leden zijn, trekken we het niet meer om tot in de vroege uurtjes te housen. Das war einmal. Vanuit bed bonken we tot vroeg in de ochtend nog mee met het feestgedruis.

En als je dan zo in die sleur van verbouwen, beesten verzorgen, huishouden, masseren, sporten niet meer weet waar je prioriteiten liggen krijg je ze op een dienblaadje aangereikt.

.

Boy, onze lieve rustige altijd passief aanwezige loverBoy was even een rondje gaan lopen. Ik riep hem maar geen Boy. Ik werd ongerust en ging even bij de weg kijken en daar zag ik hem juist omhoog kruipen door de heg. Alle alarmbellen gingen af. Ik zag meteen dat het niet goed was. Wit tandvlees, witte tong, hijgen, totaal uitgeput. In een mum van tijd lag hij in de auto en we raceten, nee, we vlogen naar de dierenarts. Ik rende naar binnen, riep urgence! en allemaal onbegrijpbare dingen die toch goed overkwamen want alles werd stil gelegd voor Boy. Theo droeg hem de behandelkamer in, daarna naar een andere kamer voor een echo en morfine. Bloed in de buikholte. Een inwendige bloeding, waarschijnlijk de milt. Weer naar een andere kamer waar hij aan de zuurstof ging. Ondertussen werd het bloed uit zijn buikholte getrokken en terug in zijn ader gedruppeld. Hij kreeg een bloedtransfusie met zijn eigen bloed. De dierenarts vermoedt dat het door een tumor komt.  Voor de grap vroegen we ons nog af hoe hij dit uitstapje moest gaan betalen. Ondanks alle goede zorgen bleek het vergeefs te zijn. Na twee uur stopte hij langzaam met adem halen en stierf in onze armen. Het was gewoon onwerkelijk. We hebben niet eens een recente foto. Ik weet niet hoe ik hem voor het laatst geknuffeld heb. Ik had hem best nog wat lekkers kunnen geven. Heb ik iets over het hoofd gezien? Waren er aanwijzingen? Het beste dat we er van kunnen maken is dat hij misschien toch veel ouder was dan we dachten. We zijn er helemaal beduusd van.

Nou, dat dus.