80 – Hinkepoot

Ik heb de afgelopen week aan mezelf bewezen dat ik een eerste klas zorgenmaker ben. Een neurotisch wrak. Een drama queen. Ik kan me druk maken over dingen die nog niet gebeurd zijn. Ik kan negatieve scenario’s bedenken terwijl het niet aan de orde is. Ik kan kortom bar slecht in het hier en nu genieten van het moment. Het is een vreselijke eigenschap die helemaal niet bij me past. Bij wie wel? Zou je zeggen. Ik ken iemand die dat nog een graadje erger heeft en ik heb er een spuughekel aan. Alles is moeilijk moeilijk en overal vindt ze tekenen van dingen die fout zouden kunnen gaan. Zo creëer je natuurlijk je eigen negatieve cirkel. Zie! Ik weet heus dat ik er mee moet stoppen. Ik doe daarvoor dan ook echt mijn best maar als mijn beestjes lijden dan lijd ik dubbel zo erg. Alsof ik daarmee wat pijn over kan nemen en het dier minder lijdt. Wat een kolder.
De twee nieuwe ezels zijn er nog geen week en dan begint Sita, de jongste, te hinken. Hè! Wat naar, wat vervelend en vooral: wat is er aan de hand? Ik ga er van uit dat ze weggegleden is en iets verdraaid heeft. Gelukkig komt een dag later de hoefsmid. Die stond in de agenda en kwam dus als geroepen. Helaas is Sita nog niet echt aan mij gewend. Helaas komt de hoefsmid met al zijn werktuigen onbedoeld nogal dreigend over en helaas heeft ze pijn. Oorlog dus. Pijn of geen pijn ze zal tegenstribbelen. Ik snap het best. Ik probeer rustig te blijven door net te doen alsof ik rustig ben. Maar met haar bijna 300 kilo, ze is een hele dame, schudt ze me met drie benen met gemak af. De hoefsmid wacht geduldig en na enige tijd kan ik haar dan toch ergens aan vastbinden. De hoefsmid kan natuurlijk alleen het zere been bekijken en ziet meteen een abces. Ik geloof dat het goed nieuws is. Beter dan een verdraaiing. Hij krabt de hoef helemaal uit en roept: ruik maar! Echt een abces. Mijn reukorgaan is nog maar net terug ontwaakt uit de covidslaap maar ik ruik het ook luid en duidelijk. Vervolgens heeft de man chloor, watten en teer nodig. Dat had ik natuurlijk zoals altijd in mijn broekzak zitten. Niet dus. Omdat ik nogal wat anti chloor vrienden heb, heb ik het thuis ook niet meer. En watten ook niet. Teer gek genoeg wel. Een hele pot vol. Dus bij de buren langs om chloor en watten te scoren en daarna beginnen we opnieuw. Hoef schoon maken, schoonspuiten met chloor en het gat ermee opvullen. Auw roept Sita. Dat prikt! Dan een dot watten er in gepropt zodat de chloor op zijn plek blijft en afdichten met teer. Niks meer aan doen. Kijk maar roept de hoefsmid. Ze loopt nu al beter! Ik zie het niet. Maar hij wel dus het zal wel. De dagen erna zie ik ook geen verbetering. De ontstekingsremmer die ik van de dierenarts kreeg heeft ook niet meteen uitwerking. Ik kan het niet aanzien. Het breekt mijn hart om die arme hinkepoot zo te zien. Ik ben zo gespannen als een veer. Ik kan nergens anders aan denken. Ik zie visioenen van ellende vooral omdat ze nog maar net bij ons is. Ze laat zich maar nauwelijks benaderen maar eten wil ze gelukkig wel. Regelmatig gaat ze er even bij liggen om de andere 3 poten te ontlasten. Ondertussen zijn ze gevieren wel goed aan elkaar gewaagd geraakt en daar ben ik erg blij om.
Maandag ga ik naar de dierenarts om ruggenspraak te halen. Zodra ik mijn mond open, stromen de tranen al uit mijn ogen. Dat heb ik vaker bij de dierenarts. Maar ik heb besloten om me daar niet meer door te laten weerhouden. Het is maar zo. De dierenarts lacht me vriendelijk uit. Nee, natuurlijk is er nog geen verbetering. Dat is nog te vroeg. Stel je voor dat je zelf een gat in je voet hebt. Zelfs met pijnstillers zal je toch nog hinken. Ze zegt het nog een keer en daarna nog een keer voordat het tot me doordringt. Ze kent me langer dan vandaag en weet dat ik in een geval van grote betrokkenheid niet meer normaal kan nadenken. Dat mag. Ze is inmiddels de autoriteit en ik laat me daar gewoon door leiden. Toen ze net begon hier hadden we ook een ezelprobleem. Paquito had koliek. Ik dacht dat ie dood ging. Huilend lag ik met zijn kop op mijn schoot. De dierenarts was nog jong en net van school en kwam op haar roze laarzen helemaal niet autoritair te zijn. Samen hebben we Paquito er toen onder gekregen. Ik hangend onder hem met mijn knieholtes om een balk en Paquito over me heen. En zij snel en vakkundig een naald in zijn nek gestoken. Vijf minuten later liep hij balkend van opluchting over de weides nadat hij had gepoept.
Ik dwaal af. Ik krijg nog voor vier dagen ontstekingsremmer mee en een homeopathisch product. Hoe meer ik kan doen hoe beter ik me voel want hoe minder ik machteloos hoef toe te kijken. Ze had net zo goed voor mij een tranquillizer mee kunnen geven. Ik denk dat ik meer medicijnen nodig heb dan die hele ezel.

De volgende dag lijkt het mij héél voorzichtig dat Sita haar hoef wat vaker en beter neerzet. Maar misschien is dat wel meer een wens dan dat het ook echt zo is. En al die angsten en ongerustheid kan ik natuurlijk niet zomaar weggooien. Die spanning houd ik nog even vast. Maar weer een dag later weet ik het zeker, ze gaat de goede kant op. En inmiddels loopt ze weer zo goed als normaal en kan het hele geval de blog in en vergeten worden. Mijn schouders zitten weer op normale hoogte en vooral Theo is blij dat het hele geval voorbij is. Als het nog langer had geduurd, mocht ik in de ezelstal slapen.