43- Komkommertijd

Komkommertijd. Dat heb je met een zelfverklaarde vakantie. Het enige waar je je nog druk over maakt is hoe kom ik de dagen door in smorende hitte danwel alle dagen regen. Het is me wat; het weer. Laten we het eens over het weer hebben. Wanneer doen we het weer? We hebben een nieuwe huisarts. Sinds we hier wonen hebben we er officieel een maar zij gaat over een jaar met pensioen. Zoals dat hier gaat ruim voor je zestigste. Het is haar van harte gegund maar ik heb er tot nu toe niet veel gebruik van gemaakt. Voor mezelf dan. Ik zat er regelmatig met een jongen of een meisje met problemen die voordien nog nooit gesignaleerd waren. Ze was streng dus ik bereidde me altijd goed voor. Net of je op tentamen ging of zo. Zo ga je natuurlijk niet graag naar de huisarts. Nu ik op een leeftijd kom waarop de kans op allerlei ellende steeds groter wordt, wordt het tijd voor een beetje zorg. Theo vond al die tentamens zo wie zo helemaal niks en trekt er op een dag op uit om even later thuis te komen met een nieuwe huisarts. Net zo makkelijk. De volgende dag mag ik ook. Nu heb ik al 55 jaar aan struisvogel politiek gedaan en dat beviel me tot nu toe uitermate goed. Wat niet weet dat niet deert. Maar de druk van buitenaf wordt steeds verder opgevoerd tot het nivo waarop ik eigenlijk een soort terrorist van mijn eigen gedrag lijk te zijn want stel je voor dat …. in een vroeg stadium…. bla bla bla! De nieuwe huisarts is een Portugese. Alle huisartsen zijn hier over een jaar Portugees of Roemeens. Een lange jonge knappe vrouw waar ik zeker niet op tentamen kom. Eerder op de borrel. Dus dat is leuk en dan moet ik er toch aan geloven. Test na test na test wordt me aangemeten. Dat ik nog leef is een wonder. Dat mijn lichaam al die jaren zonder onderzoek gewoon door gedraaid heeft, dat kan niet lang meer goed gaan. Nog nooit bloed getest??? Ongelofelijk! Nog nooit een uitstrijkje gehad?? Brrrr Nee! Aan mijn lijf geen polonaise. Darm onderzoek? Help! Mammografie? Echt niet? Nog nooit? Ik krijg een enorme stapel doorverwijzingen mee en die stop ik thuis gekomen weer graag met mijn struisvogelsnavel in de grond. Dat ik de verwijzing heb, wil niet zeggen dat ik moet gaan natuurlijk. Maar Theo heeft kennelijk genoeg van mijn gedrag of is misschien wel bang dat ik in een te laat stadium ineens het loodje leg. Dus die hangt namens mij aan de telefoon. Er is geen ontkomen meer aan. Hij spreid zelfs een papiertje in de toiletpot. Het enige dat ik hoef te doen is poepen. Zo leer ik natuurlijk nooit verantwoordelijkheid over mijn eigen lichaam te nemen maar ik vind het wel best. Resultaat negatief trouwens. Dan word ik mee gesleept naar het laboratorium voor een bloedtest. Hoppa naald in mijn oh zo makkelijk te prikken ader en drie buizen bloed later blijkt alles min of meer binnen de normen te liggen. Niks om me zorgen te maken. En dan de mammografie. Oef dat leek me vanwege het plat walsen een van de ergste aanvallen op mijn vrouwelijkheid. Maar ik word heel vriendelijk en vrolijk doch resoluut onder de pers gelegd. Adem in… en ademt u maar weer uit. En nog eens en dan dan horizontaal. Wacht u maar even in de kleed kamer. Vijf minuten later, ik ben nog aan het verwerken wat me daarnet is overkomen, mag ik nog een keer. Ja echt. Ik hoef me niet ongerust te maken, het was gewoon moeilijk te zien. Daar gaat mijn struisvogel beleid. Ik mag meteen dubbel en daarna nog een echo want kennelijk is mijn weefsel te dicht. Maar alles is in orde. Daarna een groot glas witte wijn om de spanning af te laten vloeien. Bij de huisarts opper ik zelf nog dat ik geboren ben met een flinke hartruis. Dat is ook de reden waarom ik me nergens druk over maakte. Ik zou op een kwade dag gewoon aan een hartaanval bezwijken. Maar de huisarts vindt niks meer. Geen enkel ruisje. Dus daar zal het dus ook al niet aan liggen. Nu riskeer ik om zonder problemen honderd te worden. Tot zover de komkommertijd.

.

We zijn begonnen aan het project zonnepanelen slash nieuwe ezelstal. We laten buurman David komen met een graafmachine om een lange geul te graven voor leidingen. Wat jammer dat het allemaal zo omslachtig is. Ging het maar gewoon even met een vingerknip. Volgens mij zijn zonnepanelen net zo ingewikkeld als computers. Voor elke behoefte zijn er weer andere mogelijkheden die je allemaal moet onderzoeken en bespreken met je partner die daar hoegenaamd totaal niet in geïnteresseerd is. Als het maar werkt. Net als een auto. Of eigenlijk: net als een computer. David was vroeger een best wel knappe en totaal onfrans grote jongen. 20 jaar geleden toen we hier kwamen wonen. Voor de spiegel had hij jaren lang de moonwalk geoefend om dat op ons inwijdingsfeest te laten zien. Schattig. Twintig jaar later is hij veranderd in een grote boskabouter. Al het knappe, er valt hier al niet veel te bewonderen, verstopt achter een grote baard. Systematisch, haast autistisch graaft hij schep na schep een enorme veel te diepe geul. Buizen er in, waterleiding er in en dicht gooien maar. Vroeger wilde ik nog wel eens met hem flirten maar die baard heeft alles verpest. Theo gooit in een ochtendje het ezelstalletje tegen de vlakte. De ezels staan er wat beteuterd bij. Maar hij gaat rigoureus te werk. Hij heeft ook heel veel rekenwerk verricht dat op het allerlaatste moment toch niet bleek te werken. Het ligt allemaal aan de stelling van Pythagoras. Als je die als kind niet goed onder de knie hebt gekregen, reken je je een ongeluk aan schuine hoeken. Uiteindelijk komen we er toch uit en kunnen alvast funderingen maken voor de palen. Dat moet nu eerst drogen voordat we verder kunnen. Het wordt weer als vanouds natte vinger werk. Van de weeromstuit zijn de weergoden ons niet gunstig gezind. Het regent, het onweert, het hagelt en de arme ezels, die zielige verwaarloosde dieren moeten het op natuurlijke wijze ondergaan. Van lopen komt de laatste tijd niet veel want te warm, te nat en komkommertijd. Maar er zijn wel een paar kinderen die het fantastisch vinden om er even op te klimmen. En dat ondergaan ze alsof ze het altijd al doen. Dat maakt veel goed.

.

Dan hadden we nog een probleem van huishoudelijke aard. De stofzuiger. De super dure Dyson. Die oh zo handige en mooi gestylde yuppen zuigmachine. Ik kan je wel vertellen dat dat ding een enorme tegenvaller was. Ik weet het het klinkt allemaal wat negatief en zo heel interessant is het niet; komkommertijd maar gezien de prijs kwaliteit verhouding voelen we ons lichtelijk genaaid door alle loftuigingen. Het ding ontleent zijn zuigkracht aan de draaiborstel voorop. Vroeger had je ook van die apparaten die duwde je snel voorwaards over het tapijt en door een rolborstel werd alles, nou ja niet alles, opgenomen. Het werkt dus alleen maar als je voorwaards beweegt. Zonder die borstelmond weinig zuigkracht. Echt een tegenvaller. De Dyson gaat in de ether en al snel hebben we een koper. Iemand die graag afdingt. Hoewel we geen haast hebben gaan we er toch maar op in en spreken af op de parkeerplaats van de intermarché. De vrouw komt met haar man de chauffeur. Zij begint meteen te tellen of alle hulpstukken er zijn en wil dan graag een rondje over de parkeerplaats zuigen. Voortvarend gaat ze te werk, ik denk dat ze iets professioneels in het huishouden doet, vraagt ons het hemd van het lijf, demonteert het geval in onze achterbak, ik probeer haar nog tegen te houden maar er rolt al stof over mijn massagetafel. Dan begint ze over de zuigkracht. Ze vraagt een paar keer of hij echt niet verstopt zit. Echt niet? Echt niet! Ze vertrouwt het niet maar wij maken haar niet wijzer. Volgens afspraak en desgevraagd vertellen we dat ons een andere stofzuiger ten deel is gevallen waar we blijer mee zijn. Ik zie dat ze het zaakje nog steeds niet vertrouwt maar ze wil de Dyson liever dan haar gezonde verstand te gebruiken. Ze rekent af en wij gaan met de poet naar huis. Opgelucht. Nu hebben we weer een plaats innemende gewone stofzuiger met snoer.

.

Boy heeft ons nog even op scherp gezet afgelopen week. Die lieve hond die geen vlieg kwaad doet. Die altijd alleen maar aaitjes en knuffels wil. De Loverboy. De liefste hond van de hele wereld kwam ineens bij de buren naar het terras gelopen met een jonge eend in zijn bek. We geloofden onze ogen niet. Omdat het zo onwaarschijnlijk was dat dit kon gebeuren konden we de twee componenten: hond en eend niet met elkaar verbinden. Zoals je het niet kan geloven dat je oma een bank berooft. Tegen de tijd dat het tot ons doordrong waren we totaal handelings onbekwaam. Riepen een halfslachtig: hé foei Boy! De loverboy liet het eendje los die vervolgens terug naar de schuur rende en keek schuldbewust met zijn loverboy ogen. Eind goed al goed. Maar toch niet. Na een kleine controle check bleek dat er twee eenden foetsie waren. Bovendien legde de weggerende eend al snel toch nog het loodje. Wat een domper op het volste vertrouwen. We hopen dat dit een eenmalige aktie was want we hebben liever een loverboy dan een killerboy.