38 – Geile vriendin

Net als je denkt dat het auto probleem opgelost is blijkt er nog een staartje aan te zitten. Zeg maar staart. Zondag gaan we op weg naar Isle Jourdain om een wastafel meubel op te halen. Gevonden via internet en redelijk geprijsd. We rijden weg met een nieuwe accu en alles gaat op rolletjes. We moeten in een wijkje vlak achter de carrefour zijn waar een stel jonge mensen als een razende werken om in een huis te trekken. Het wastafel meubel moet eerst nog even van de muur getrokken worden maar dat verloopt allemaal prima. Meubel achter in de auto, afrekenen en wegrijden maar. Ja had je gedacht. De auto geeft geen sjoege. Ik wilde dat ik het geluid kon opschrijven maar je snapt het wel. Afijn we roepen de hulp van de wastafelmensen maar in en gaan hetzelfde trucje proberen als de dag ervoor. Klemmen op de accu’s en…. niks. Nog eens. Niks. Nog eens. Niks. We bellen per telefoon de hulptroepen om raad en die raden dikkere kabels aan. De wastafelbuurman stond al een tijdje te kijken en komt aangesneld met dikke kabels. Iedereen aan de kant. Dit is een professional. Samen met zijn zoon bevestigt hij kloek de klemmen. Starten maar… niks! Nou ja een heeeeel klein beetje. Nog eens…. niks. Nog eens… en dan ieieieieieieieieieieie! Een hoog piepend en schurend geluid komt uit de auto zetten. Oef dat klinkt heel fout. Ze proberen nog van alles maar als antwoord zegt de auto steeds van ieieieieieieieieie! En dan geven we het op. Dit lijkt het einde van een tijdperk. Met zijn allen duwen de heren de auto naar een parkeerplaatsje waar hij voorlopig even kan blijven. We besluiten dat het voor de auto einde oefenening is en ik bel Gilbert of hij ons op kan komen halen. Puffend en steunend beginnen we aan de weg naar de carrefour. Het is lopend toch nog een stukje verder dan je zou denken en met meer dan 30 graden en na een hoop gedoe ook best wel zwaar. Met dit weer komen eieren spontaan uit en als ik een mus was zou ik van het dak vallen. Ineens rijdt de wastafelbuurman ons achterop. Hij kan ons best even afzetten. Dankbaar kruipen we in zijn auto en wachten daarna vol ongeduld op Gilbert. Die kent de carrefour niet. Is er nog nooit geweest , weet niet hoe hij rijden moet om ons te vinden. En dus besluit ik naar de weg te lopen om hem op te wachten. Na een tijdje zie ik hem inderdaad. Een beetje verwezen en onzeker draait hij de zone industriel op. Hij neemt ons mee, raampjes open en radio cent pourcent keihard aan. Je kunt elkaar niet meer horen en dat  vind ik wel best. Lekker stil scheuren we terug, Theo met gekromde tenen en ik langzaam misselijk wordend achterin.

Je vraagt je ondertussen af waar die geile vriendin blijft. Je leest dit helemaal niet om een autoverhaal te lezen. Je zit te wachten op de smeuïge details. Nog even geduld.

Want de vaart zit nog steeds in de chambre belle mère. Nee het is nog niet af maar vordert gestaag. Theo en Gilbert doen een wedstrijdje vroeg beginnen. Want na 10.00 uur kan je van de hitte niks meer doen. De één staat al met de tagger in de hand als de ander alweer terug komt met ladingen hooi. En dat alles nog voor 7 uur. Ik doe niet mee.  Theo plakt de binnenkant vol schrootjes. De muren en het plafond. Wat eerst nog best een imposante ruimte leek te worden wordt nu steeds kleiner. Intiemer als je positief bent ingesteld.  Daarna is hij nog uren bezig met afwerklatjes. De

Geile vriendin? Nou vooruit. Ik ben het niet, dus dat plezier kan ik je vast besparen. Flora, het hondje van de buren, is loops. En ondanks dat onze twee heren gecastreerd zijn, zijn ze wel degelijk geïnteresseerd. Ze wordt al tijden uitgehuwelijkt aan een mormel van een andere boerderij en dat is jammer want iedereen vindt Boy een veel betere partij. Helaas groeien de ballen niet meer terug. Hij heeft het zo’n twee jaar geleden verkloot (!) door hier naar toe te lopen. We woonden nog op Labatut. Het werd elke keer een opstootje omdat Equin nog leefde en die dulde geen concurentie. Op een dag kwam ik Boy weer opvissen en ontstond er spontaan een gevecht met vier honden. Met mijn stomme hoofd ben ik er tussen in gaan staan om Boy te “redden” maar werd toen zelf aan alle kanten gebeten. Dat was nog een hele klucht. Uiteindelijk kwam Gilbert met de hooivork in de aanslag schreeuwend naar beneden gerend. Daar schrok iedereen wel van. Ik ook. Ik zal je het hele relaas besparen maar de maat was vol. Boy werd gecastreerd en zodoende zaten we samen met hechtingen. Inmiddels liggen de kaarten anders. Boy en Dartan verheugen zich nu elke ochtend op de komst van Flora. Huppelend komt ze inmiddels naar ons huisje en de heren genieten met volle teugen maar veilig van die geile vriendin. Totdat de koeien los gelaten worden. Dan is het feest voorbij en moet iedereen aan het werk.