31 – Koeien

Klik op een van de foto’s voor het fotoalbum van deze week. Er staat ook een leuk filmpje bij van de Koeien-Drijf-Jacht.

.

De koeien lopen tegenwoordig elke ochtend naar buiten en komen dan ’s avonds weer terug naar de stal. ‘S morgens drinken de kalveren bij hun moeder, daarna grazen ze de hele dag buiten om ‘savonds weer gemolken te worden door hun kroost. Kennelijk is er nu kroost dat wat minder drinkt want ineens moet Gilbert één of meerdere koeien met de hand melken. Iedereen wordt gevraagd of ze niet één of twee litertjes melk willen afnemen. Dat gaat heel gelijkwaardig. Alle vrienden, buren, bekenden en familie krijgen een paar wijnflessen melk. En iedereen slaat aan het bakken. Flan en crème anglaise en vooral veel rijstepap. Ik denk dat de schappen in de supermarkt leeg zijn vanwege een plotselinge rijst afname. Wij worden natuurlijk niet overgeslagen en bij gebrek aan de juiste rijst heb ik al basmatipap gekookt. Niet aan te raden. Drie kwartier roeren en dan is het nog bijna geen pap. Bovendien lust ik het niet. Nu verdwijnt de melk in de havermout en de koffie. Eerlijk gezegd proef ik het verschil ook niet erg met de gebruikelijke melk en het laagje room waar iedereen het altijd zo sehnzuchtig over heeft schud ik gewoon door de rest. Nu hoop ik maar dat het snel voorbij is want ik heb ook nog een voorraadje melk van een onbekende fabriek die ik anders weg kan spoelen. En daar hebben uiteindelijk ook echte koeien aan ten grondslag gestaan.

Dartan en ik hebben er daardoor wel weer een nieuw taakje bij. Elke avond als de koeien naar de stal moeten drijven we ze gelijkmatig op. Ze moeten door een smalle ingang. Van onder van de wei worden ze door Roger opgedreven: ” He heeeeee! Kashibei! Hossss! En nog een aantal onverstaanbare en onvertaalbare kreten. Flora doet vervolgens het werk waarvoor ze is aangenomen. Ze drijft ze keffend en bijtend naar boven. Roger houdt dat niet bij natuurlijk. Eenmaal boven komen ze op ons terrein. Flora weet dat en haar werk houdt daar op want dan neemt Dartan het over. Het liefst allemaal tegelijk door het gat. Het is leuk om te zien en meestal gaat het wel goed  maar ik heb er zo nog een taak bij. Koeien in het gareel houden en Dartan afremmen. Boy blijft op de achtergrond. Daar zit dan duidelijk geen enkele border collie in. Hij fungeert meer als achtergrond zanger. Die hele happening duurt een minuutje of 10 en dan kunnen we weer gewoon doen.

.

Om ruimte te maken voor de chambre belle mère, moet er deze week een ontstellende hoeveelheid hout weggezaagd en gehakt worden. Haardhout wel te verstaan. Van bomen die al meer dan een jaar geleden omgehakt zijn. Het hout heeft nog op labatut gelegen en is allemaal mee verhuisd. Wat ben ik achteraf blij dat we het niet achter gelaten hebben. Anders hadden we nu niet zo lekker kunnen werken. Vooral Theo als opper zaagt en hakt zich een ongeluk. Het moet allemaal in redelijk kleine stukken om in onze houtkachel te passen. Het houthok komt dan ook helemaal vol en dan hebben we nog over. He wat jammer! Nu moeten we dat verplaatsen. Zulk onnuttig werk! Ooit hadden we een jongere die er een potje van maakte. Wel een lieve knul maar daar kon best een beetje begrenzing op. Theo heeft hem toen tig kuub hout laten verplaatsen. De jongen blij toen het karwei er op zat. Kan je net denken. Hij mocht het allemaal weer terug verplaatsen. Veel later kregen we een brief van hem, dat hij deze aktie altijd onthouden heeft en nu begrijpt waarom het was. En nog bedankt. Ja je kunt het leven soms onnodig ingewikkeld maken. Een berg hout biedt dan inzicht. Aan de andere kant kan een beetje bewegen geen kwaad en Theo is blij met de beweging.

.

Qua beweging ga ik zelf nog steeds als een speer op de crosstrainer. Ik sta nog steeds in het zelfde hokje, ingepakt tussen de koeien en de bouwmaterialen. Ideaal is het niet maar het werkt. Kennelijk ben ik gemotiveerd genoeg om het zo vol te houden. Die motivatie blijf ik dubieus vinden. Ik weet niet zeker of die 100% gaat over endorfinen want een olympisch doel is er ook niet. Ik vrees dat de motivatie uit de spiegel komt. Een mengeling van zelfkastijding en angst voor verval. Nee, fraai is dat niet, zelfs een beetje triest maar het werkt wel. Beetje muziek erbij helpt ook goed. Lang leve spotify. Laatst vond ik klassieke muziek in een 150 beats per minute jasje. Heilig schennis! Drie kwartier later had ik het hele populaire riedeltje van de  Radetzky mars en de Carina Burana tot de Bolero in mijn benen. Toch wel grappig.

Leuker is het om te wandelen. Het is overal zo mooi nu. Alles staat in blad en in bloei. Op een eenzaam weggetje staan twee verlaten huizen. Of moet ik zeggen huizen die nog te koop staan? Al het moois wat er om heen groeit gaat gewoon verloren maar gelukkig zie ik het nog. Een enorme struik met sneeuwballen knapt uit zijn voegen. Ik pluk er een hele mooie bos van af en loop de rest van de weg fluitend met de honden te genieten van het  voorjaar. Als ik de bos op facebook plaats krijg ik niet alleen veel likes en reakties maar ook een wijntje aangeboden. Kennelijk loont deze kleine criminele aktie toch.  De volgende ochtend een zwaar hoofd en dat is dan weer mijn straf.

.

Ook de ezels krijgen weer een flinke wandeling voor hun kiezen. Telkens als ik zo lekker wandel, geen vuiltje aan de lucht, ezeltjes braaf, dan droom ik van een tocht. Een lange tocht. Misschien is het allang niet meer realistisch maar het blijft een droom. In elk geval maakt het me erg gelukkig. En als je het eens wilt ervaren, kom gerust een keer mee lopen. Gewoon voor een keertje is ook goed.

.

Theo maakt verder alles mooier hier. Hij is van de in- en exterieur ontwerpen. Mensen vragen altijd aan mij of ik het zo mooi gemaakt heb maar die eer kan ik meteen doorschuiven. Ik heb er geen gevoel voor en ook geen ambities. Ik ben snel tevreden met een status quo. Als het werkt of functioneel is, hoeft het niet persé anders. Er blijven dus nog een heleboel uitdagende taken liggen. Zo hangt Theo gordijnen aan de balken op het terras. In mijn ogen totaal niet handig en praktisch maar dat geeft een instant Ibiza look. Met mijn 150 bpm er onder en een glas wijn, mis je de zee niet hoor. Ja we loungen er wat af op het moment.

.

Nu de plek voor de chambre belle mère leeg is kan er daadwerkelijk weer aan een bouwsel begonnen worden. De voorbereidingen zijn alweer in volle gang. Terwijl ik lig te loungen, te trappen of te stappen, raast Theo in zijn atelier. Er worden weer balken geschaafd en berekeningen gemaakt voor fundering. Het is een kabaal van hier tot ginter maar daarvan krijg je komende weken weer meer te horen.