23 – Kabbelend…

Het foto album kun je bekijken door op een van de afbeeldingen te klikken…

Ik had nooit verwacht dat ik op lokatie masseren zo leuk zou vinden. Nu ik geen eigen behandelruimte meer heb ben ik wel verplicht om bij de mensen thuis te gaan kneden. Het is leuk om er met de auto op uit te trekken en steeds ergens anders te zijn. Je ziet nog eens wat natuurlijk. Anders keek ik maar steeds tegen mijn eigen ruimte met mijn eigen spulletjes en mijn eigen  uitzicht aan. Nu bezichtig ik kinderfotoos van anderen, bewonder meubels of planten, kijk uit over de bergen, zie dat het gras bij een ander niet perse groener is. Sommige mensen sparen kleine poppetjes, andere motoren. Sommige mensen hebben een vol gepakt huis, andere juist weer heel leeg en strak. Eigenlijk leer je op deze manier nog meer van de persoon. Misschien is het een kwestie van tijd tot ik genoeg van het forensen krijg maar tot nu toe vind ik het hartstikke leuk.

Als boerenknecht doe ik het deze week ook niet slecht. Al zeg ik het zelf. Kennelijk moeten er wat bomen omgezaagd worden langs de Arjo. Een stroompje onder aan de heuvel. Gilbert en zijn vader werken elke middag samen om de paar boompjes die er nog staan, een kopje kleiner te maken. Onderhoud zeggen ze. En het stoort als de tractor er langs moet rijden. Ik zeg niets maar denk er het mijne van. En dat mijne is waarschijnlijk gestoeld op een hoop onwetendheid en vooroordelen. Dus beter houd ik mijn mond. Theo vind zo wie zo dat ik teveel en te vaak dingen zeg die je beter niet kunt zeggen. Zo was de andere hond van de buren, Flora, ook ziek deze week. Och, waarschijnlijk is ze triest vanwege het wegvallen van haar vriendje. Ik opper misschien tekenziekte? Heeft ze nog genoeg rode bloedcellen? Bloed in de urine? Koorts? Theo bonkt me onder tafel een blauwe knie. Nu maak je ze nog ongerust ook zegt hij. Dus ik herstel gauw. Natuurlijk is ze gewoon triest. Dat is het vast. Volgende dag gaan ze toch naar de dierenarts. Ongerust door mij. “Gelukkig” is het de tekenziekte. Dit keer kom ik er mee weg. Verder moet ik leren mijn mond te houden. Ik heb al zo lang geleden geleerd dat mensen alleen maar willen horen wat ze willen horen en teveel informatie ze eigenlijk van je af stoot. Gewoon hmmm hmmm zeggen af en toe is vaak het beste. Dus als je me hmm hmmm hoort zeggen volgende keer… wees op je hoede! Dan zit ik mijn tong af te bijten. Al dat boetseren is voor direkte Nederlanders nog een opgave met de indirekte Fransen. Zo heb ik inmiddels al een tijdje een boetseer project lopen met Gilbert over het maaien van een stuk grond. Ik wil

In elk geval kappen we deels gezamenlijk wat bomen weg. Roger is na zijn voetreflex weer een jonge god en sleept en stapelt stammen dat het een lust is. In de stal help ik nog steeds bijna elke avond. Elke avond denk ik: nu doe ik niks maar ja ach het is een beetje verslavend en biedt structuur. Deze week gaat twee keer de ketting die de mest afvoert kapot. Uiteindelijk doe ik dan in mijn eentje, samen met Dartan, al het werk. Gilbert vloekt en foetert. Hij verandert van een zachtaardige lieve man in een opgewonden standje. Ik blijf maar uit de buurt. Leuk is het ook niet dat shit werk. Tot aan je enkels en ellebogen in de stront sleutelen aan een ijzeren ketting van 50 meter valt natuurlijk niet mee.

We krijgen deze week ook weer eters (fijne overgang) in ons zeven dwergen huisje. Geloof het of niet maar we eten het voorgerecht buiten. Lekker kamperend in het hoge gras op wankele tafeltjes. Gewoon stukjes groente met een hummus van linzen. Bij gebrek aan kikkererwten en omdat het best lekker is. Daarna kip in room kaas saus met pasta en kwarktaart na.

Het leukste deze week is dat Theo en ik samen zijn gaan motor rijden. Het was zulk mooi weer, het moest gewoon. Met mijn spiksplinternieuwe outfit waarin je niet bepaald moeders mooiste wordt en lekker onwennig, stap ik op de zetel van de 1500. Het zit fantastisch en het voelt meteen alsof we gisteren nog reden. We maken een ritje naar kennissen over mooie kleine weggetjes. Allebei in onze eigen gedachten en toch samen. Fijn even weg van alles wat nog gebeuren moet. Verstand op nul, blik op oneindig. Heerlijk.

Ondertussen was de wind toen al wat opgestoken. De “vent d’autan”. Een heftige zuid oosten wind waar je knettergek van wordt. Hij blijft namelijk maar waaien met flinke windstoten. Toch noem je het geen storm. Het is bekend dat niet alleen mensen er last van hebben. Ook dieren worden er gek van. Dartan is de hele tijd onrustig, kijkt steeds richting de weides, ik zie geen ezels. Ik word dan toch ongerust. Uiteindelijk geef ik maar toe en ga op zoek naar de ezels. Nergens te vinden. Uiteindelijk vind ik ze verscholen in een bosje in de luwte. Gelukkig.

Ondertussen zit Theo niet stil. Die is druk in de weer in zijn werkplaats. Er staan nog allemaal bouwplannen op de agenda. Er moeten echt twee afdaken komen aan de voorkant en achterkant van ons hutje. Er dienen balken te komen maar die zijn best prijzig en dan gaat Theo zijn hoofd malen. Uiteindelijk maakt hij van 4 kleinere balken één grote door ze tegen elkaar aan te verlijmen en te schroeven. Huup huup barbatruuk! Dan moet er weer hout worden gehaald want er moeten nog veel meer balken “gemaakt” worden. Je kunt er maar druk mee zijn.