Dit is toch wel een heel rustig weekje geweest. Zo rustig dat ik voor het.. oh nee, de blog vreesde. Ik vind blog echt een onzijdig woord. Ik kan er maar niet aan wennen. Er is ook geen grotere of kleinere gemene deler dus het wordt een hap snap blogje. Ook niet erg. Veel bloggers of columnisten babbelen ook wel eens onsamenhangende alinea’s aan elkaar. Dat van mij hoeft ook niet in de krant. Ik ga nog eens verzitten. Schenk nog een kopje koffie. Poets de leesbril op. De was is klaar en kan opgehangen worden. Er janken meutes jachthonden voorbij.
Het is alweer bijna lunchtijd. Afleiding genoeg. Het regent zo goed als de hele week. De blubber komt tot aan onze knieen. De vloer is permanent vies. Oh wat verlang ik naar de zon. Als het even droog is, hijs ik me in de benen om met de honden te gaan baggeren. Ik kom steeds vaker wandelaars tegen die niet van hier komen. Vreemdelingen! Ze zijn te herkennen aan de goede uitrusting. Rugzakje, wandelstokken, haarband. En oh ja prachtige wandelschoenen. Fijn voor over de verharde weg. De stadse lui waren even vergeten dat de lucht hier dan wel fris en corona proof is, het schoeisel kent hier maar één vorm: Laarzen. Die arme mensen lopen dan met de klei dik onder de schoenen en drijfnat dapper door te baggeren. Maar snel en op tijd terug bij de auto zijn want om 18.00 ben je gezien.
Theo is op een andere manier aan het baggeren. Hij is nog steeds en zal nog wel een hele tijd bezig zijn, met het inruimen van zijn atelier. Ik vind het maar dapper. Ik vind de afwas soms al een onafzienbare klus maar tig kratten vol met snel bij elkaar geraapte materialen uitzoeken, opbergplekken creëeren… dan is er nog niks geklust. We zijn nog lang niet zo ver dat we hier rustig kunnen vergeteren. Door de snelheid van de verhuizing worden we nog steeds ingehaald door achterstallig onderhoud en zoekgeraakte spullen. Van lieve vrienden krijgen we een hoop plantjes om in de grond te stoppen. Maar de grond is nog lang niet tuin fähig. De septic tank moet nog steeds dicht gegooid worden, de afvoerbuizen netjes weggewerkt, slangen van allerlei allooi opgeruimd. Je ziet het al ik heb steeds lijstjes van dingen die nog te doen zijn voordat er überhaupt iets kan gebeuren. De plantjes moeten nog even wachten in wat potten met aarde. Had ik er maar de moed voor om het te doen. In de somberte van de regen spoelt de moed langzaam weg. Maar de paniek en het schuldgevoel worden al snel minder als het zondag fantastisch mooi weer is. Binnen een mum van tijd heb ik de plantjes in de grond.
En dan overlijdt toch het hondje van de buren nog. Gilbert komt het me met tranen in de ogen vertellen. Sylvie snelt het huis uit, zo vlug als haar waggelende gang het toelaat en valt me om mijn heupen. Ze houdt me stevig vast terwijl de tranen over haar wangen biggelen. Ik toren er een beetje bovenuit en doe onhandig een poging tot troosten. Ach, het is ongekend hoe treurig ze zijn. Met de jaren lijkt het meer te worden. De honden worden steeds minder waakdieren en drijvers maar steeds meer huisgenoten. Dat is fijn voor de dieren, ze worden steeds beter verzorgd maar lastig voor de verwerking als het mis gaat. Het voordeel is nu wel dat ik niet meer bang hoef te zijn voor een vechtpartij. Want daar waren Dartan en Equin niet vies van.
Waar je wel vies van kan zijn zijn onverzorgde voeten. Roger, de oude van 91 krijgt van mij af en toe een voetreflex behandeling. Daar zit dan ook een pedicure bij. Duur woord voor nagels knippen. Oh tjonge dat was niet fris! Ik ben geen voeten fetisj maar mijn handen jeuken. De arme man heeft al drie kwart jaar zijn nagels niet meer geknipt en misschien dito schoon gemaakt. Met al mijn spullen en behandeltafel rol ik naar beneden. De opkamer is verwarmd en min of meer schoon gemaakt. We kunnen aan de slag. Ik snoei dat het een lust is en heb enorm veel eer van mijn werk en de man is me dankbaar zeker na ook nog eens een voetmassage. Die kan er weer tegen.
Het leukste zit eigenlijk in het einde van de week. Zaterdag is het gestopt met regenen. Van Philip, een andere buurman, mag ik een groot stuk van zijn grond voor de ezels gebruiken. Het sluit aan op de weide die ze al hebben dus dat is fantastisch. Met Gilbert ga ik de hele middag cloture zetten en repareren. Het is een super mooi stuk voor de ezels een helling waar verder niet veel kan. Het lijkt wel een beetje op wat we op Labatut hadden maar dan alles aan elkaar. Lekker struikgewas om aan te knabbelen, open stukken om te rennen en zo groot dat er veel te ontdekken valt. Ik kan het natuurlijk best alleen maar ik denk dat Gilbert blij is met het verzetje. Naast de boodschappen en af en toe een begrafenis maakt hij ook niet veel mee. We gaan met de c15 naar het huis van Philip. Dartan achterin. Die heeft snel de plek van Equin in gepikt. Onderweg loeren we nog even naar Labatut. Hoewel we met de mensen niks te maken willen hebben, we zijn toch allemaal wel nieuwsgierig. Elk klein dingetje wordt dan ook uitgebreid besproken aan de koffie. Ze hadden toch nog een mailtje gestuurd . Of we konden helpen met de tax fonciere? Of we wilden komen eten? Of Theo een website voor ze wilde maken? Huh? Bizar. Gewoon negeren. Theo ziet dat hun auto vast loopt in het grasveld. Iemand ziet een andere auto op het erf. Nee, we willen er niks mee te maken hebben maar zijn razend nieuwsgierig. Afijn we gaan verder om de cloture in orde te maken. Raggen door het struikgewas, vinden paaltjes terug, fixeren draad. Gilbert wil uit galanterie of omdat hij gewend is alles alleen te doen, alles uit mijn handen nemen maar zo zijn we niet getrouwd. Naderhand drinken we een biertje bij Philip op de bank en kijken rugby. Gezellig jongens onder elkaar. Van dat soort dingen word ik nou blij en helemaal als de ezels vervolgens de wei op sjezen. Niet meer te houden zo blij!
Wie ook erg blij is is Theo met zijn motor. Niks niet “mooi weer” rijder. Hij grijpt elk moment aan om er op te zitten en het gevoel terug te krijgen. Hij moet nog wel even gereviseerd worden voor… ach, wat maakt het uit hoeveel dat kost! Daarna is hij weer als nieuw en dan wil ik ook wel weer mee. Zo, eind goed al goed deze week. De zon schijnt en die gaat voorlopig niet meer weg.
Lovely update this week! Thank you!
Voor iemand die niet veel te vertellen heeft deze week is t een behoorlijk verhaal geworden. Leuk weer om te lezen. En ik snap dat je blij bent dat t eindelijk droog word. Weg met alle modder. Ik heb ook nog wel “stekkies” voor je hoor.
Een mooi stukje “van alles wat” Van alle modderige ellende is weinig te bespeuren. je hebt weer een positief stuk geschreven.
Theo op zijn motor, jij met je beesten en je tenen!
Ik vind, dat Theo zijn werkplaats al aardig gestalte begint te krijgen.
Ten slotte natuurlijk de ZON! Na de hevige koude en nu de regen lees ik net, dat ook hier het voorjaar aankomt met een temperatuur van 17 graden. Hier dus ook alles positief! Ik heb het dan maar niet over de lock down.
Hoi hoi, alweer een fijn verhaaltje Dorine! Echt leuk om jullie spannende verhalen te lezen en mee te beleven 😊! Gaëlle vraagt of de hond die gestorven is, diegene is die zij getekend heeft? Oja, en Dimi zegt dat Theo een “machtige machine” gekocht heeft , daar zou ie ook wel een ritje mee willen maken!
Heel veel liefs van ons allemaal 😘