15 – Kerst cadeautjes

Deze week staat in het teken van de kerstkadootjes. En het waren er nogal wat. Ik durf inmiddels niet meer naar onze bankrekening te kijken want ik vrees dat die in één week volledig leeg geraakt is.

Het eerste kadootje betreft de blubber. Vorige week is Gilbert al begonnen om het ergste weg te schrapen. In de loop der eeuwen zijn er al steentjes gestort dus de ondergrond is redelijk hard. Als je wilt kamperen krijg je geen haring de grond in. Gilles bood zichzelf spontaan aan om steentjes te brengen. Niet een kruiwagentje natuurlijk. Karren vol! Een hoop kubieke meters! Tractor na tractor. Daarna steeds met een een schuif er overheen om het recht te trekken. Die man was helemaal in zijn element. Over een periode van een paar dagen werd het hier witter en witter. En nu is het hele stuk van de weg tot het huisje geplaveid met witte steentjes. Nu de bijna volle maan er op schijnt heb je ’s nachts ook geen zaklantaarn meer nodig. Als bijkomend voordeel blijft het in huis ook een stuk schoner.

Dat is het bruggetje naar het tweede kadootje. Een nieuwe stofzuiger. Eentje die het werkelijk doet. Eentje die niet alleen maar drie haren opzuigt en dan de brui er aan geeft. Een hele echte super de luxe, niet alleen voor huisvrouwen. Het is er zo een die je kent van de reclame. Zonder snoer, zonder apparaat achter je aan slepend. Hij heeft niet eens een eigen kamer nodig om op te slaan. Je hangt hem zo aan de muur. En hij ziet er nog mooi uit ook, net een sieraad. Het zou te ver gaan om te zeggen dat je hem meeneemt als je uit gaat maar tot dusver laat ik hem wel vol trots  en een pietsje beschaamd want heel duur, aan iedereen zien. Ook voor het overige schoonmaken trakteer ik mezelf op een goedkope emmer met zwabber. F de swiffer! wat een ondingen zijn dat. Misschien als je in een poppenhuis woont of als je schoon maakt wat toch al niet vies is. Nee de keiharde werkelijkheid behoeft hier gewoon een emmer sop met een zwabber. Ik zweer bij de zwabber. En niet alleen omdat het allitereert.

Zo einde huishoud perikelen

Nu over naar iets veel engers. Koolmonoxide. Op dit moment zijn we het een beetje vergeten. Heb er expres niks over willen schrijven om mensen niet bang te maken en te veel goed bedoelde raadgevingen te krijgen. Ik zal niet zeggen dat we bijna dood waren maar we werden wel gewaarschuwd. Dankzij het inkrimpen van het hout en dankzij de geweldig isolering van het huisje, zijn de gaten en kieren tot een minimum beperkt. Je waait niet meer weg als je binnen staat. Voor het eerst in mijn leven is de koolmonoxide melder afgegaan. Je schrikt je de blubbers! Om 5 uur s ochtends als je onschuldig tevreden ligt te dromen. De kachel was zo goed als uit, alle ramen dicht. Piep!!! Driewerf piep, en dan nóg es. Echt bizar om mee te maken. Stel je voor dat je op die manier gewoon met zijn allen uit het leven glipt. Brrrrr!  Ik vroeg me eerst nog wel af toen Theo dat ding kocht of dat allemaal wel nodig was en niet weer een overdreven aankoop. Maar inmiddels ben ik er wel blij mee en het heeft zijn nut bewezen. Ook staan er nu voortdurend ramen tegen elkaar open, de meter blijft lekker laag staan. Nog nooit heb ik zo vaak op een melder gekeken.

Op naar het volgende kadootje. Ander onderwerp, zou mijn oma zeggen.

Daar komt ie: onze auto piept en steunt en kreunt maar rijdt ons nog steeds dapper van a naar b. Dat wil zeggen van huis naar bouwmarkt. En weer terug. Het is een taai beestje maar elke bocht naar links is luidruchtig, en een heuvel op gaat niet meer zo kwiek. Sterker nog, soms moet je even stoppen om op adem te komen en opnieuw verder. Geeft niks hoor. Regelmatig extra koelvloeistof want de leidingen zijn ergens lek en niemand weet waar. Het is net een oud mens. Het geval wil dat we min of meer gedwongen zijn om een een nieuwer exemplaar bij te kopen. Omdat we hier nog niet officieel eigenaar zijn en we een bewijs van domicile van de edf (electriciteit) dat niet ouder dan 3 maanden is, nodig hebben voor het registreren van een nieuwe auto, is het slim er niet meer te lang mee te wachten. Zo iets. Een heel goed argument om iets te doen wat we later niet meer zo makkelijk kunnen. Ik ben in elk geval om. Theo zoekt zich een slag in de rondte naar auto’s. Lang verhaal kort ( dit is duidelijk een stuk minder mijn ding dan stofzuigers) hij vindt een precies hetzelfde exemplaar als dat we al hebben maar jonger. Het zou een mooie metafoor kunnen zijn maar dat is voor een andere keer als ik wat minder te vertellen heb. Samen met een vriend gaat hij het geval keuren. Twee weten meer dan één maar de deal is gauw gemaakt. Voor een redelijke prijs gaan we volgende week samen op stap. Ik blijf voorlopig trouw aan het oudje.

Op naar het volgende kado.

Eerder schreef ik al eens dat we toch niet echt lekker zitten op onze prachtige leren tweezitters. Ze staan hier fantastisch maar bieden net niet het comfort dat we graag zouden hebben. De honden en katten hebben trouwens geen klagen. En ach wat kan ons het schelen! We bestellen gewoon een nieuwe bank. Bij de zweedse groothandel. Tout neuf! Notabene. Eerder nog nooit een gloed nieuwe bank gehad. Oh toch wel 20 jaar geleden maar dat telt niet meer. Want die bestaat niet meer. Op tweede kerstdag wordt hij bezorgd en nu is ons huisje af. Tenminste daar ga ik van uit.

Einde kadootjes.

Het is verder gewoon tijd om weer goed in vorm te komen. Ik loop elke ochtend nog met mijn gewichten berg op berg af. En ergens deze week op een regenachtige dag hebben we mijn crosstrainer in ere hersteld. Een piepklein stukje van de stal is omgetoverd tot krachthonk. Weinig honk veel kracht zou ik zeggen. Er is geen excuus meer om lui te blijven. Het lichaam roept en de geest moet gewoon meedoen.

Eerste kerstdag eten we samen met de buren. Kosten nog moeite worden gespaard om dat lichaam nog harder te laten roepen. Foie gras, garnalen, filet mignon, aperitief, wijn, champagne, het kan niet op. Ik gooi mijn beroemde kwarktaart er nog tegen aan en dan zit het er weer op. Tot volgende keer!