Nou, het is er op of er onder deze week. We lopen bijna letterlijk op ons tandvlees want de rug recht houden wordt steeds zwaarder. We moedigen elkaar aan en we gaan door. Er moet nog zo veel gedaan worden maar tegelijkertijd is het einde in zicht. Theo’s werkplaats leegruimen lijkt een never ending story. Ik blijf ook nog maar aan de lopende band hout verbranden. De makelaar en zijn compagnon komen nog eens langs om uit te leggen wat we moeten doen met betrekking tot electriciteit en water overdracht. Ik begrijp het nog steeds niet maar mijn hersens blokkeren dan ook bij zaken die te maken hebben … ik wilde iets bijzonders opschrijven maar realiseer me dat op dit moment mijn hersens bij het minste geringste al blokkeren. Alleen simpele dingen als heen en weer sjouwen met armen vol hout en kratten vol troep is nog te doen. Koken heb ik opgegeven. Er staat nog wat onbestendigs in de diepvries en dat moet deze week maar op. Van zondag op maandag glijd ik ’s nachts uit over een houten balk. En natuurlijk een splinter in de bal van mijn voet. Hoe ik ook pulk, hij komt er niet uit. Ook de volgende ochtend niet. Ik kan er een klein beetje op lopen maar we hebben weinig keus op dit moment; dat ding moet er uit. In de middag naar het spreekuur van de huisarts. Anderhalf uur wachttijd te overbruggen. Gelukkig ontmoet ik er een paar bekenden en al babbelend gaat de tijd snel voorbij. Ook de huisarts krijgt het niet voor elkaar. Ze mag geen chirugische ingrepen verrichten dus met een mesje een kleine inkeping maken is uit den boze. Nee, ik moet naar de eerste hulp van het ziekenhuis in St. Gaudens. Ik schaam me kapot. Voor een splinter naar het ziekenhuis is in mijn ogen het meest belachelijke wat je kan doen. Maar goed ik weet niet of er een halve balk in zit of iets miniems en onder de omstandigheden kan ik het me niet permitteren om gewond verder te hupsen, ontstekingen te krijgen, infecties, gangreen en uiteindelijk been er af. Theo rijdt me naar het ziekenhuis, zet me af en gaat boodschappen doen. Lang verhaal kort: ik wacht nog eens drie uur lang voor ik aan de beurt ben. Achteraf hoor ik dat de wachtkamer dan wel niet vol zit maar dat ambulances af en aan rijden met ongelukken en bijzondere gevallen. Mijn gevalletje is dan zó niet bijzonder dat ik me hevig verontschuldig bij de
dienstdoende arts. Maar die stelt me gerust. Na alle ellende is ze blij zoiets eenvoudigs als een splinter lospeuteren. Ik word met alle egards en bijbehorende voorzorgsmaatregelen verlost van een splinter van lik me vestje. Krijg een hoop antibiotica voorgeschreven maar die ga ik dus niet nemen. Mijn darmflora is het me niet waard overhoop te gooien voor zoiets bijna onzichtbaar kleins.
Ondertussen rijden we tig keer op en neer naar de nieuwe hut. Een verhuizing was nog nooit zo ongeorganiseerd. Maar dat komt omdat het kan. Langzaam krijgt onze kleding een plekje en langzaam kleden we de hut steeds een beetje meer aan.
Woensdag is het echter grote verhuis dag. Gilbert komt met zijn grote aanhanger die normaal voor het hout gebruikt wordt. Nu is het omgedoopt tot verhuisaanhanger. We krijgen wat extra sterke mannen armen om te helpen de boel op en af te laden. Dat is wel nodig. Het is weer een prachtige dag. Ik rijd mee in de deuropening van de trekker, Theo op de aanhanger om eventuele valpartijen te voorkomen en de spierballen in de auto er achter om alles wat er nog af valt op te rapen. We kruipen langzaam omhoog naar het kleine opslag huisje. Het is prachtig. Alles zo open met de bergen op de voorgrond, zon op je hoofd en mensen om je heen die vol goede moed en energie zitten. Moeders mooiste zijn we niet met zijn allen maar dat mag de pret niet drukken.
Maar daarna is het weer business as usual. Uitzoeken uitzoeken uitzoeken, nog tig keer naar de déchetterie, nog steeds spullen naar de hut brengen die langzaam voller en voller wordt. Vooral Theo propt van alles in allerlei kastjes en gek genoeg houden we ruimte over.
Nog een laatste nacht in ons oude huis, nog een keer koffie drinken in bed en naar buiten kijken. Herinneringen ophalen. Maar dan roept de arbeid weer. Het is vrijdag en de dag dat we de bankjes gaan verhuizen en voor het eerst blijven slapen. Ook de dag dat ik samen met Gilbert de cloture voor de ezels ga uitzetten. Drie uur lang trekken we ijzerdraad, brengen geleiders aan, zetten de weides helemaal uit. Heel genereus is het al. Na drie uur ploeteren op en neer op en neer is het af en zowaar staat er overal stroom op.
Vrijdag verhuizen we ook de katten. Dat gaat in drie etappes. Als je ze nodig hebt dan zijn ze er niet natuurlijk. Maar Puks gaat als eerste mee. Vervolgens laat Moontje zich aaien tijdens het eten en kan Theo haar net bij de lurven pakken. Zij is de moeilijkste en met haar 17 jaren nog steeds half wild en bangig. Ze maait dan ook flink met haar klauwen om zich heen. Grijpt Theo flink in zijn armen en in zijn mondhoek en op zijn hoofd. Maar die laat niet los want dan is het einde oefening en zullen we haar nooit meer kunnen pakken. Hevig bloedend propt hij haar in de kattenmand en brengt haar meteen naar de hut. Het is echt een heldendaad. In de avond ga ik nog eens terug naar het oude huis en daar vind ik Snuitje op de trap. Die laat zich graag oppakken en dan is de familie compleet.
Ons nieuwe onderkomen overtreft eigenlijk onze stoutste verwachtingen. Het is heel erg gezellig, warm en huiselijk en wonder boven wonder is het eigenlijk ook heel erg ruim. Kennelijk hebben we het goed ingedeeld. Nu zal moeten blijken hoeveel we van elkaar houden om de komende 4 jaar op 42 m2 te bewonen. Maar de plek en het huisje zelf zijn prachtig.
Verder zal ik je een geurig verhaal over katten pies en katten poep besparen. Aan dat soort dingen kan je een heel blog wijden. Dat zal ook wel gebeuren. Laat ik het kort houden en zeggen dat we die nacht weinig tot niet geslapen hebben.
Zaterdag staat in het teken van schoonmaken. Er komt een knokploeg mee helpen en dat scheelt een slok op een borrel. Dank jullie wel lieve mensen. Het huis is langzaam maar zeker aan het doodbloeden lijkt wel. De ziel gaat er uit. In de middag loop ik met Sigrid de ezels naar hun nieuwe plek. Ze hebben al lang niet meer gewandeld dus ze zijn een beetje onrustig maar het verloopt eigenlijk prima. Aangekomen in hun nieuwe huis en op hun nieuwe stuk land gaan ze meteen voor het voer. Er staat namelijk nogal wat gras in de wei en voorlopig heb je geen kind meer aan ze.
Die avond sluiten we af met een etentje bij de hele familie. Het is namelijk op de dag af precies 18 jaar geleden dat we hier zijn komen wonen. De verhuizing is nu ook compleet en Roger wordt vandaag 91. Van een stuk wild zwijn dat ik ze gegeven had ter leging van de diepvries, maakt Sylvie een heerlijke stoofpot. Het is super gezellig. Veel alcohol, veel toosten, opnieuw herinneringen en hoop op een gezellige toekomst samen. Die nacht slapen we al een stuk beter.
Deze week is gelukkig er op geworden.
Tot volgende week wanneer we als alles goed gaat een hoop geld op onze rekening kunnen zien.
Gefeliciteerd met jullie nieuwe huis, nu echt verhuisd! Was weer heerlijk om te lezen, voor jullie sommige episodes wat minder denk ik. Het is gelukt!!!! Het ziet er ontzettend knus uit ! Dikke kus uit Driehuizen x
De ‘Grote Volksverhuizing” is bij jullie effort niet te vergelijken. Ik ben er zeker van dat deze verhuizing positief voor jullie zal werken.
Het aller beste met deze nieuwe bladzijde in jullie leven. Veel liefs uit Ferny Creek.
Wat hebben jullie hard gewerkt zeg. Bewondering voor jullie geestdrift en doorzettingsvermogen. En wat een mooi gezellig warm ‘nest’ hebben jullie gemaakt van de blokhut. Daar houden jullie het vast met gemak 4 jaar in uit. Heel veel geluk gewenst met jullie nieuwe avontuur! Liefs, Jurrie en Nelly
De hut ziet er heel gezellig uit. Blijf gezond en geniet van elkaar
Liefs Petra
Fijn, eindelijk over! Het ziet er echt gezellig uit, bijna weer een hoofdstuk afgesloten. Geniet straks even van het gevoel heul, heul rijk te zijn. ☺️
Goh jongens wat een werk verricht. Heerlijk om te lezen en je bent er helemaal zo goed en levendig geschreven… het is echt wel en wee☺️
Ziet er heel leuk uit….en geniet maar veel van jullie nieuwe begin…..😘
Looks lovely cozy and light. You are both wonderful in your energy…gifted in your idea s ….and ….loved by so many…..Jackie