Na een maand huishoudelijk ploeteren komt Nadine morgen onze gelederen weer versterken. Ik begrijp niet dat ik ooit zonder poetsvrouw heb geleefd. Hoor mij! Jawel hoor, ik kan het me zeer goed voorstellen maar allemachtig wat wordt het in dit huis een enorme smeerbende. De grote schuldigen zijn natuurlijk mijn grote liefdes. Die banjeren met kleipoten van buiten naar binnen en weer terug. Vooral Mouss heeft daar een pootje van. En dan vooral ’s avonds vlak voordat je naar bed wilt gaan. Dan moet er nog even flink geblaft worden naar de Verte. Naar eventuele belagers van onze have. Ik kan je vertellen dat het imposant is zoals hij dan met al zijn spieren gespannen, staart omhoog loopt te paraderen. Helaas moet hij daarvoor wel even wat natte kleivelden over en als hij binnen komt heeft hij zowat hele klompen aan zijn poten. Net op het moment dat je eigenlijk uitgeblust bent en geen voet meer voor de ander kan zetten kan je dan aan de slag. Mouss weet al precies wat er gaat gebeuren en het zou me niet verbazen als hij af en toe met opzet door de klei banjert. In de keuken vul ik dan een emmer met lauw water en daar steekt Mouss heel gedwee een voor een zijn poten in. Laat zich wassen en poedelen en afdrogen en is weer picobello in orde. En dan het grote feest: KOEKJES! Zelfs Bridjo en Babiche weten dat kleipoten gelijk is aan koekjes. Zelf hebben ze er een hekel aan, aan die kleipoten, en sturen Mouss er dus op uit! Hup haal kleipoten, wij willen snoep! Gevolg van deze hondenfeestvreugde is natuurlijk dat ik elke dag sta te zuigen en dweilen. Omdat we de afgelopen paar maanden niet erg goed in de slappe was zaten was Nadine natuurlijk degene die we als eerste moesten wegbezuinigen. Maar vanaf volgende week mag ze weer komen. De gevoelens daarover zijn een beetje tweeslachtig. Nadine heeft namelijk persoonlijk de Franse slag uitgevonden. Ze is een schat, dat weet je inmiddels maar schoonmaken kan ze niet. Kijk, en nu begin ik te klinken als een adellijke juf die wat te klagen heeft maar zelf niks uitvreet. Maar toch is het waar. Ze racet met de stofzuiger door het huis, zet niets aan de kant en laat de meeste haarbollen, die onder de bank zijn gewaaierd of in een hoekje liggen, liggen. Dat is twee keer liggen. Vooral onze slaapkamer is een feest voor haar en zand dat asiel zoekt. En dankzij een aantal halfslachtige pogingen om allerlei apparatuur met elkaar te verbinden kun je dus ook apekooien aan de elektriciteitsdraden die overal hangen. Sommige keurig weggestopt, andere bij elkaar gebonden en dan nog een aantal die kennelijk weer weg moeten maar tot die tijd gezellig langs de muur hangen. Gevolg is dat spinnen van draad naar draad hun web maken en je elke week de muren zou moeten afnemen. Maar Nadine is heel klein en hoger dan haar hoofd ziet ze niks. Al het buitenleven heeft dus vrij spel in onze slaapkamer vanaf één meter vijftig naar omhoog. Het is mooi om te zien hoe wij de Franse cultuur adapteren en de Franse slag omarmen. En als ik me af en toe niet zo zou ergeren was er niks aan de hand. Eens in de maand moet het hele bed uit elkaar gehaald geworden en dan wil je echt niet weten wat er onder ligt: dode vogels en muizen. Een hele hond aan haren en een zandbak vol drab. Eigenlijk zou ik me ervoor moeten schamen en dit allemaal helemaal niet op moeten schrijven. Als m’n moeder dit leest (en dat doet ze) dan ben ik mooi zuur. Maar het is niet anders. We doen het er maar mee want de honden buiten laten dat gaat niet gebeuren. Voor het slapen gaan moeten ze even op bed en zodra we de ogen open doen, moeten ze ook even op bed. Het zijn net echte kinderen. Franse slag kinderen.
28-02-2010