Varkens lijken wel een onuitputtelijke inspiratie bron voor mijn blogje. Dat komt omdat er onverwachte dingen mee gebeuren. Meestal niet zulke leuke dingen trouwens. Dat is jammer. Ooit hoop ik op een vrolijk varken bericht.
Zo zijn wij weer aan het werk getogen. Gelukkig maar want de schatkist was leeg, de laatste restjes eruit geschraapt, de lommerd bezocht met oud tafelzilver en zelfs gebedeld op straat. Nou ja, en dan de modernere versies van voorgaande zaken. Precies op 1 februari kwam de versterking opdagen in de vorm van een vijftien jarige slungelige maar aardige blonde Hollandse jongen. We noemen hem D want anders schend ik zijn privacy en dat moeten we niet hebben. D blijkt er zin in te hebben en zo vult de schatkist zich weer zonder al te veel kleerscheuren. Om hem maar meteen goed in te wijden, neem ik hem mee naar de buren waar het laatste varken geslacht wordt. Het lijkt hem wel cool zoiets te zien. Nou ja, de daad zelf niet maar de rest wel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik die rest ook nog nooit gezien heb. Ik zag het pas zoals je een karkas bij een slager ziet liggen. Maar er gaat nog heel wat werk aan vooraf. D. maakt lugubere foto’s voor het thuisfront en weet niet goed of hij misselijk moet worden of cool moet blijven. Uiteindelijk kiest hij voor het laatste. De schatkist gaat nog beter gevuld worden met een meisje dat deze week moet komen. Wederom voor de bescherming van haar privacy heet ze K. Ze zal nog maar 14 jaar zijn maar hopelijk houdt ze van dieren. Niet van varkens want dat zou zielig zijn. Ik hoop dat ze me bij kan staan met de stal schoonmaken en wandelingen met Piet en Kees te maken. Als ze net zo “makkelijk” is als D gaat het helemaal goed komen. En zo “zwijnen” we dan toch weer door een lastige situatie heen. Het kon net zo goed heel anders gelopen zijn. Zelf heb ik er wel vertrouwen in dat het goed zal komen. Of misschien ben ik gewoon naïef. Theo maakt zich altijd veel meer zorgen en schakelt dan rigoureus over op plan b. Ik ben altijd huiverig voor plan b want ik wil hier niet weg. Ons huis en de plek waar we wonen zijn toch wel heel bijzonder en bieden gewoon heel veel mogelijkheden. En zie maar eens iets terug te krijgen met voldoende land voor de ezeltjes. Dat is tegenwoordig niet meer eenvoudig. Hoewel ik moet zeggen dat de ezels zo wie zo nooit tevreden zijn met de hoeveelheid land die ze hebben en het liefst bij ons op schoot zitten. Zo zaten we afgelopen zondag heerlijk in het zonnetje te lunchen. Buiten. We zijn bikkels maar dan wel met de jas aan. Ik schepte net nog een bakje soep in, toen we ineens een hoop lawaai en gestommel hoorden. Het kwam bij de ezelstal vandaan. Een duidelijk geval van ontsnapping. Zowel Piet als Kees klauterden met veel geweld over de balk. Anders staan ze er braaf achter te wachten maar nu was de nood hoog. In vliegende vaart en de oren plat renden ze naar de plaats naast het huis, stonden vervolgens stokstijf stil en staarden strak naar de Verte. Ondertussen waren we erbij komen staan en staarden ook in de zelfde richting maar dat was dom. Hetgeen daar was, was inmiddels allang verplaatst richting de weg en het bleken vier grote zwarte wilde zwijnen te zijn. Kennelijk opgejaagd en de weg kwijt, dwars over ons land, de ezels opgejaagd en doorgescheurd naar andere oorden. Het is een imposant gezicht om die beesten voorbij te zien scheuren. Mouss vond dat ook en zette de achtervolging in. Ach de hele scene was in een paar seconden voorbij en de ezels zagen hun kans schoon om hun heil buiten de cloture te gaan zoeken. Gelukkig achter het huis waar het ook afgerasterd was. En met een doekje voor het bloeden en een emmertje lekkers tegen de schrik hebben we ze later weer terug gezet.
Nog zo’n geval van zwijnen. Het is wel een oudje maar niet minder zwijnen. In juni dit jaar zou mijn rijbewijs verlopen en dus moest ik een Frans rijbewijs gaan halen. Tegen de tijd dat je hier over alle bureaucratische horden gesprongen bent en nog eens goed op je rijbewijs kijkt wanneer het nou precies verlopen is, blijkt dat het al gebeurd is. Dat is natuurlijk lullig want er zijn kennelijk zat verhalen over mensen die ik weet niet wat voor toeren uit moeten halen om hun rijbewijs weer geldig te krijgen. Ik deed net of mijn neus bloedde, dat ging makkelijk want ik was me echt van geen kwaad bewust. Theo daarentegen zweette peentjes bij de prefectuur in Toulouse. Na zeer naïef te zijn voorgedrongen in een rij van 50 mensen voor me, hoefde ik alleen maar wat papieren in te leveren en twee weken te wachten op mijn nieuwe rijbewijs. Twee weken later (Theo zat nog steeds in spanning) kreeg ik bericht dat ik het kon komen afhalen. Het was helemaal gratis en voor de rest van mijn leven geldig. Kijk dat is dan wel een aardig zwijntje.
08-02-2010