Theo zegt dat een mens moe kan worden van te veel blogs. Ik schrijf te veel. Dat zal gerust nog wel mee gaan vallen want de helft zuig ik uit mijn duim en de andere helft is verzonnen. Dus binnenkort zal deze schrijfstroom wel reduceren tot een stuk minder. Ik heb gewoon de slag te pakken. En ik heb op het moment een hoop te vertellen. Op een dag herhaal ik mezelf. Ik vind zo’n blog wel iets raars hoor. Ik had gedacht dat het iets interaktiever zou zijn maar ik ben voornamelijk zelf aan het woord. En al die leukigheidjes er om heen waarbij je kan zien wie wat gedaan heeft doen me eigenlijk niet zoveel. Om heel eerlijk te zijn begrijp ik dus de meerwaarde nog niet echt t.o.v. een mail rondsturen. Maar het klinkt zo stoer hè: ik heb een blog! Mijn blog en ik. Moe word je ervan.
Waar ik ook moe van word en waar ik vooral erg angstig voor ben zijn allerlei volwassen dingen die een mens geregeld moet hebben als ie groot is. Later dus. Het is al best wel laat en ik ben dus al best wel groot maar van een hele hoop burgerzaken heb ik nog steeds geen kaas gegeten of houd ik verre van mij vandaan. Tot nu toe lukte dat aardig. Geldzaken vind ik iets vreselijks. Ik ben nog van het soort dat guldens opzij legde in een potje en dan had ik gespaard. En op is op. Dus ik kwam eigenlijk nooit in moeilijkheden. Nu moet ik ineens handtekeningen zetten onder hypotheekaktes die ik eigenlijk liever niet doorlees. Dat is wel wat anders dan guldens in een potje. Belastingen vind ik ook zoiets engs. Net als bankzaken heeft het een zweem van duisterheid en beter niet mee bemoeien. En vooral een low profile houden. Het wordt nog ingewikkelder in ons geval waarbij geldstromen van Nederland naar Frankrijk gaan en weer terug. En dat alles ook nog eens virtueel. Niks geen guldens in potjes.
Verzekeringen is ook zoiets. Een verstandig mens is tegenwoordig voor zijn leven verzekerd en hoe ik dat moet zien weet ik al helemaal niet. Dans la vie on risque de mourir. En al die voorzorgsmaatregelen worden me langzaam maar zeker steeds abstracter. Op dit moment knoeien we met onze ziektekosten verzekering. Die hebben we. Maar een privévariant die in de afgelopen jaren flink verhoogd is. Volgens Theo zijn we al jaren een dief van onze eigen portemonnee en hij heeft me een jaar geleden al eens opgedragen daar iets aan te gaan doen. Het vereist enige kennis van de Franse taal om wegwijs te worden in de verzekeringsjungle. Maar ik blokkeer. Net als wanneer ik bijvoorbeeld een schema of overzicht zie. Daar snap ik nooit wat van. Maar we hebben gewoon het recht om in het ziekenfonds te stappen hier. Waar ik naast die ellendige bureaucratische taal nog meer bang voor ben is ontmaskering. Liever houd ik opnieuw een low profile, wat niet weet wat niet deert. Niet dat we volledig illegaal zijn maar 100% legaal is weer wat anders. Zo wie zo ben ik mijn leven lang al bang voor ontmaskering. Stel je voor dat men er achter komt dat ik niks voorstel of dat ik niks kan. Ik heb wel eens gehoord dat vooral intelligente vrouwen lijden aan dat ontmaskeringsyndroom en dat is hoopgevend.
22-09-2009