– Brrrr ik heb het koud, bibberde Indy de kip op een dag, toen ze even bij Paquito kwam kijken. Al mijn winterdons is verdwenen maar ik vind het nog helemaal niet warm.
Paquito had zich net bedacht dat hij het wel erg warm had, nu hij nog steeds zijn wintervacht had en het overdag toch al best lekker warm was. Puffend en zuchtend stelde hij voor dat ze van vacht zouden ruilen. Hij de veren, Indy de ezelvacht.
– Goed idee zei Indy en ze begon zich meteen uit te kleden. Paquito die nog niet zo vrij was, verstopte zich achter een boom en deed daar zijn dikke winterjas uit.
– Hier pak maar! Riep hij vanachter de boom terwijl zijn vacht naar buiten stak. Ze ruilden eerlijk. De vacht van Paquito was wel wat groot voor Indy en het verenpak van Indy zat Paquito wel wat krap maar dat hinderde juist helemaal niks.
– Hoe vind je me? Straalde Paquito met zijn nieuwe veren. Ik vind het zelf prachtig.
– Je moet niet vergeten af en toe wat vlooien weg te pikken hoor zei Indy. En ik wil hem op een dag wel weer terug hebben.
– En jij moet niet vergeten af en toe lekker tegen een boom te schuren, anders gaat het behoorlijk jeuken allemaal.
Dat spraken ze af.
Die avond kwamen ze elkaar weer tegen bij het hek van het weiland, onder aan de heuvel. Eerst herkenden ze elkaar niet. Indy schrok even van de enorme kip die daar aan kwam lopen.
– Je hebt me helemaal niet onderhouden! Riep ze verschrikt. Mijn veren pluizen helemaal en er zit overal modder! En ik heb jouw vacht nog wel zo mooi gemaakt vandaag. En inderdaad, de vacht van Paquito glom en blonk als nooit te voren. Elk haartje zat op de juiste plek.
Ik wil mijn veren weer terug zei Indy boos tegen Paquito. Je hebt me verprutst!
Paquito die nog niet helemaal goed wist waarom Indy nu zo boos was deed beduusd een paar stapjes achteruit.
– Maar ik heb nog wel zo goed opgelet op vlooien pruilde hij. Ik heb ze allemaal verjaagd. Dat viel nog helemaal niet mee. Eerst was het er maar eentje maar toen die in de gaten kreeg, dat ik geen snavel heb, riep hij meteen al zijn vriendjes. Ik kan je wel vertellen dat ze een feestje hebben gegeven tussen jouw veren. Mijn mond is gewoon niet smal genoeg om ze er tussen uit te halen. Ik heb gegromd en gebeten en hier en daar wat geplukt en toen dat niet hielp ben ik gaan rollen. Ik heb zelfs gezwommen en je weet dat ik niet van water houd. Pas toen ik een hele tijd tegen een boom had staan schuren waren ze weg. Ik heb echt mijn best gedaan.
– Hmm humde Indy. Maar toch ben ik boos en ik wil mijn veren terug.
En zo verdween Paquito weer achter een boom en ruilden ze gauw van pak.
Het duurde even voordat Paquito tevoorschijn kwam.
– Ik pas hem niet meer! Riep hij verschrikt. Hij is te klein! En met een veel te strakke vacht die trok in zijn liezen liep hij naar Indy. Hij kon nauwelijks zijn hoofd overeind houden.
– Ik ben dan wel weer mooi maar lekker zit het niet meer jammerde hij. Maar Indy had hetzelfde probleem maar dan omgekeerd. Haar verenpak was helemaal uitgelubberd en ze kon er wel drie keer in. Ze huilde en tierde tegelijkertijd.
En zo vond juffrouw Bridjo hen die avond toen ze terug kwam van een wandelingetje met en nieuw vriendje waar ze niks over wilde vertellen.
Eerst keek ze naar de huilende Indy en toen naar de pruilende Paquito en toen begon ze vreselijk te lachen en ze lachte zo lang en zo hard dat Indy en Paquito elkaar eens echt goed aankeken en vervolgens ook in lachen uitbarsten. Ze lachten tot ze er opnieuw van huilen moesten maar dit keer gaf het helemaal niks meer.