33 – il manque une!

Zondagavond help ik zoals elke avond samen met Dartan mee om de koeien naar binnen te brengen. Het is elke avond de gebruikelijke georganiseerde bende en ik weet niet hoe Gilbert het in de gaten heeft, de koeien staan los in rijen van drie boven op elkaar in de file, maar ineens roept hij: Il manque une! Er is er één niet! Ofwel er ontbreekt er één. Net zo je wilt. Omdat dat al eens eerder gebeurd is, loop ik naar buiten en kijk het pad af of er niet nog een onverlaat ergens een lekker groen polletje gevonden heeft. Maar niks. Ik kijk nog eens om me heen en zie dan, onder het huis van Sigrid in de verte een koe staan. Met een kalf! Sodeju! Ik ren naar binnen met het heugelijke nieuws. Kennelijk komt dit nogal onverwacht want ineens ontstaat er consternatie. Eerst maar alle koeien goed vast binden en dan moeten we de koe en haar kalf gaan halen. Die komen niet alleen terug lopen naar de stal. Gilbert en ik gaan samen. Het kalf is al helemaal droog dus het is al een paar uurtjes geboren en kan goed op de pootjes staan maar lopen is er niet echt bij. Daarvoor is het al na 3 meter te moe en ze ploft neer midden in een koeienflats. We staan op een weide die behoorlijk stijl is en naar alle kanten toe is het nog ver. Gelukkig staat Theo van onder in de verte toe te kijken. Omdat de  c15 van Gilbert niet zonder startkabels wil starten hebben we een probleem. Maar Theo roept dat hij wel komt met onze oude auto. Ondertussen bekijken we het jonge kalfje dat een koetje blijkt te zijn. Dat was een hele tijd het meest favoriet maar dat is nu omgeslagen naar stiertjes. Die kun je beter opfokken en dan zit er meer vlees aan en dus meer geld. Het is niet anders. Moeder natuur heeft beslist dat het een kalfje is. Het lukt Theo om de auto over het wandelpad vrij dichtbij te manoeuvreren. Het beestje hoeft alleen nog maar 10 meter omhoog gesleept te worden. Dus Theo en Gilbert grijpen het onder alle vier de oksels maar beginnen meteen te slippen. Dus op mijn beurt grijp ik de heren van achter bij de broekriem en til en duw ze uit alle macht omhoog en naar voren. Het is een heel spektakel en op zulke momenten is het jammer dat we niet wat meer instagrammerig zijn en voortdurend met de telefoon rondlopen voor selfies en filmpjes. Stapje voor stapje klauteren we omhoog met de moederkoe pal op onze hielen. Dan tillen we het kalfje de auto in. En rijden heel langzaam door naar beneden over het pad tussen het graan door. Moeders loopt mee maar moet toch eerder afslaan. Gilbert dirigeert haar langzaam naar de stal terwijl Theo en ik  en het kalf langzaam vooruit hobbelen, schrikdraad openen en weer sluiten en dat nog een paar keer. Maar uiteindelijk herenigen we moeder en kind weer in de stal. Ach wat een leuke happening! Extra leuk voor de hondjes is de placenta die de volgende morgen op ze ligt te wachten. Feest!

.

Hoewel we deze week wat langzaam op gang komen wat betreft bouwactiviteiten, kunnen we nu toch nog wat resultaat laten zien. Theo loopt bouwplannen altijd in zijn hoofd uit te werken. Als een soort meditatief tijdverdrijf of om te voorkomen dat hij ’s nachts in slaap valt. Aan het eind van die gedachtengangen is het plan in kannen en kruiken en dient het alleen nog sterk schematisch aan mij uitgelegd te worden. Omdat ik een kilometer achter loop, duurt het altijd even voordat ik het begrijp. Soms stel ik dan domme vragen die achteraf wel slim blijken maar tegenwoordig laat ik het meestal  maar gebeuren. We wachten nog even op goed weer en goede zin maar dan komen we aan het eind van de week toch op stoom. Het wordt weer een race tegen de verwachte regen. Terwijl ik een mega eind met de ezels loop, begint Theo vast alleen. De chambre belle mère wordt letterlijk opgericht. Het begint voorspelbaar te worden maar deels improviseren we daar waar Theo nog niet over nagedacht had. En gek genoeg is er altijd een oplossing. Een balk blijkt te hoog dus liften we een andere balk een paar centimeter hoger. Een paal staat scheef maar die draaien we gewoon een klein stukje bij. Op het oog. Het doel is om het geraamte af te krijgen en het dak. Daarna kan Theo weer nadenken over de volgende stappen. Als het geraamte uiteindelijk staat en de houten planken er op liggen, krijgen we een openbaring. Er blijkt een ruimte te zijn tussen de aangebouwde kamer en ons hutje, dat prachtig tot badkamer kan worden omgetoverd. Dus in plaats van de badkamer in de kamer, komt hij er naast. Met als gevolg meer ruimte in de kamer. Dat komt goed uit want al improviserend is die 10 centimeter korter geworden. Het mooiste stukje is toch wel de schuine steunbalk. Die gaat van de ruimte echt een eyecatcher maken. Schuine hoeken afzagen en op elkaar afstemmen is nog een vak apart. Daar moet je eigenlijk een paar dagen op puzzelen, meten en nog eens meten. Bij ons gaat dat meer van dik hout zaagt men planken. Letterlijk. Stukje erbij en een stukje er af en later werken we onvolkomenheden wel weg. Maar het lukt dus ook en het is een mooi gezicht.

.

We zijn dus nog steeds goed op weg. Inmiddels groeit ons voormalige autobanden terrein uit tot een prachtig gazon. Het doet bijna zeer aan de ogen. Alle andere aanplant lijkt wortel te schieten en de dood van pierlala boompjes krijgen heel voorzichtig toch weer blad. Als je er tenminste met je neus pal op staat. Ik ben weer begonnen met een paar massages deze week nu we weer verder weg mogen dan 10 kilometer. De zomer komt langzaam dichterbij.

.

O ja, klik op een van de foto’s als je het fotoalbum van deze week wilt bekijken.