25 – Aanbouwen, opbouwen, verbouwen…

Aan het begin van de week gaan we in de namiddag naar Toulouse. om 18.00 hebben we een afspraak in het ziekenhuis voor Theo. Gewoon een routine consult om een stok achter de diabetes deur te houden. Om de moed er in te houden en iets aardigs te horen in plaats van mijn venijnige gezeur. En omdat het eigenlijk heel goed gaat wordt het weer een heel gezellig kwartiertje. We hadden ons vooral verheugd op de terugtocht. Vanwege de avondklok van 18.00 verwachtten we dat het doodstil zou zijn maar niks was minder waar. Het was nog bere druk op de wegen. Toch wel een tegenvallertje. Vooral omdat we zo goed voorbereid waren met verklaringen en dergelijke. Op die manier blijft de mens wel alert op allerlei misdaden die die onverhoopt zou kunnen plegen. Dat gevoel sluipt er natuurlijk toch langzaam in nu. Maar de verwachte controle op elke straathoek bleek een verzinsel van mijn overijverige brein. En we reden gewoon in de stroom mee de stad uit, de wereld in, terug naar huis.

Naar huis waar Gilbert de aarde recht getrokken heeft op de ezelswei. Nou ja, van wei is niet veel sprake. Door alle blubber hebben de ezel hele diepe kuilen in de aarde gemaakt. Nu het allemaal opgedroogd is, breek je bij elke stap je enkels. Gilbert gooit er een schuif overheen en hoppa! Alles glad en strak. Voor zolang het duurt natuurlijk.

Deze week zijn we uitgenodigd om van de receptuur van Ottolenghi te genieten. Otto is een beetje een hype en kennelijk verslavend. Niet voor mij op dit moment want Otto gebruikt voor elk gerecht minstens 200 ingrediënten waarvan een hoop hier niet eens te krijgen zijn tenzij je een weelderige moestuin onderhoudt. Een puree is niet zomaar een geprakte hap en aan één oven en drie kookboeken heb je niet genoeg voor vier personen. En zolang ik zelf niet anderhalve dag in de keuken hoef te staan ben ik voor eten wel te porren. Restaurantwaardig! De fotoos zijn niet getruukt of bewerkt. Real life!

De hele stapel autobanden die voor het huisje ligt, moet hoog nodig weggewerkt worden. Het kan ook nog wel een paar jaar blijven liggen hoor maar het is toch een doorn in het oog. Dus onder het genot van een kopje koffie gaan we brainstormen wat ermee gebeuren moet. De déchetterie neemt ze niet tenzij tegen betaling. Naast plastic zijn autobanden toch wel erg milieu onvriendelijk. Tenminste daar ga ik van uit. Afijn er moet iets met die banden gebeuren voordat ze onrecyclebaar in de bodem verdwijnen voor het nageslacht. In het kader van originele kenmerken behouden en duurzaamheid proberen we dan maar ludieke dingen te verzinnen en komen uit op het bouwen van een muur. Daar hoor je tegenwoordig bar weinig meer over trouwens dus vandaar het onderwerp maar weer eens de ether ingegooid. Ik begin alvast met het grootste gedeelte uit te sorteren. Dat valt nog niet mee. Pyrelli’s en Michelin en GoodYear en nog tig onbekende merken liggen in grootte en dikte, in winter en zomerbanden, dwars door elkaar heen. Het is best leerzaam. Hier en daar een tractorband. Sommige gooi je zo onder de auto andere zijn al met recyclen begonnen. Maar het begin is er. Ik zie het maar als bootcampen. Dan gooien ze ook altijd met autobanden. Ik maak voor mijn gevoel keurige stapels die ik een dag later weer uit elkaar haal om de muur te bouwen. Het is best een leuk werkje. Tot nu toe dan. Want hierna zal er nog aarde in gegooid moeten worden en daarin komen dan het liefst groenblijvende klim- en/of kruipplanten. Klimop en klimop en klimop! En oh wat zijn we dan duurzaam bezig! Als je tegenwoordig iets doet dat eigenlijk gewoon is, heet het al snel duurzaam. En op deze manier  behouden we de originele aspecten van het boeren leven. Een herinnering aan het kuilgras van weleer. De muur wordt 60 autobanden achter elkaar lang en 4 banden hoog. Wordt vervolgd. Maar voor wie zich geroepen voelt: er zijn nog steeds een heleboel banden over in allerlei afmetingen. Leuk om te verven en op te stapelen als plantenbak. Gratis af te halen. En voor wie nog klimop heeft, breng maar langs!

Ondertussen is Theo zich al een paar weken mentaal aan het voorbereiden op het bouwen van een afdak. Je zou ook kunnen zeggen dat hij er een beetje tegen aan zit te hikken. Maar dat klinkt weer zo negatief. We houden het maar op mentale voorbereiding. Maar hoe langer je iets vormgeeft in je hoofd, hoe meer voorbereidingen je doet, hoe sneller hetnuiteindelijke resultaat er is. In twee dagen keihard doorwerken bouwen we een complete annex aan het huisje. Want zoals men mij al een tijdje probeert te overtuigen, kan je van afdakken nooit genoeg hebben. Vooruit dan maar. Van betonnen funderinkjes voor de poten tot de laatste schroeven in de golfplaten, Theo heeft alles uitgedacht. We hoeven amper te improviseren. Dit zelfde truukje gaan we aan de voorkant van het huisje ook nog maken. Maar dan komt er ook een terras te liggen. Je houdt dus nog wat te goed.