19 – De kachel saga

Eindelijk plaatsen we deze week de nieuwe kachel. Het was even wachten op mooi weer, of althans een paar regenloze dagen omdat er een gat in het dak gemaakt moest worden. Zelf ben ik de ellende zo zat dat ik het liefst in een groot gat kruip en er pas weer uit kom als alles picobello in orde is. Ik kijk in hoeverre ik daarmee weg kan komen en ja hoor, als ik een paar uurtjes met de honden ben gaan wandelen heeft Theo niet alleen een gat in het dak maar ook de schoorsteen erdoor en de kachel er op aan gesloten. Roger, de vader van Gilbert, is 91 en kan niet wachten om het wonder te aanschouwen. Hij komt omhoog gelopen, klimt onze hut in en bewondert het geval van boven tot onder. Volgens hem zal het nu wel goed trekken, we hoeven niet meer bang te zijn. Nou het zal wel. We zullen het zien. Als we hem, de kachel dus, aansteken, trekt hij inderdaad als een tierelier. Er komt na een paar minuten zelfs geen zichtbare rook meer uit de schoorsteen. Een teken dat de verbranding optimaal is. Als dit een tv programma was, zou je nu aan de muziek merken dat het verhaal nog niet af is. Aan mijn toon merk je misschien ook al dat ik nog niet loop te dansen en te zingen. We laten de kachel in de nacht branden en de luchttoevoer zo klein mogelijk. Geen nood, 4 ramen staan wijd tegen elkaar open dus het is eigenlijk voor niets dat die kachel brandt. Maar kennelijk is de verbranding nu toch niet meer optimaal want het begint te stinken. Theo probeert me gerust te stellen. “Het is de rook die door het raam terug komt in de slaapkamer”. Het is plausibel maar het wordt steeds sterker en dus opnieuw er uit. Ik ben de wanhoop nabij en dan zie ik het creosoot door de kachelpijp heen op de kachel druppelen. We schrapen het er af, poken de kachel goed op, het luchtschuifje helemaal open… probleem opgelost. De volgende dag kitten we de overlap van de kachelpijp helemaal dicht en ook nog speciaal folie er omheen. Klaar! Laat de muziek maar aanzwellen. We maken een klein dansje en doen de schuif gewoon niet meer helemaal dicht. Trekken als een tierelier. Kleine dreiging op de achtergrond. De bassen zwellen weer aan als het van de week pijpenstelen regent met hevige windvlagen. We zijn even een ochtendje boodschappen halen en zaken regelen. De kachel nog niet aangestoken. We komen vol goede moed zonder enige sombere verwachting weer terug. Muziek nog dreigender, alsof er een grote witte mensenhaai aan komt zwemmen. Je kent het wel. De kachel is zeik nat. Er ligt een grote plas water op en het druppelt, nu vanuit de dubbele wand, vrijelijk naar beneden. $#@%^$# driedubbel! De hoed op de schoorsteen is niet groot genoeg. Echt waar je blijft maar aanmodderen. Ik zou zeggen leer ervan als je het allemaal nog niet wist. Of als je denkt dat je het weet maar ook denkt dat het allemaal wel mee zal vallen of niet zo’n vaart zal lopen. Afijn, zodra de kachel brandt krijgt water geen kans te vallen want het verdampt acuut. Het is nu dan echt, echt het moment voor een dansje en een overwinningslied maar we zijn er te moe voor. We blijven alert op een mogelijk volgend euvel. Elk tikje, elk onbekend geluid laat ons hart even over slaan. Het zal nog wel even duren voordat dat weg is.

Ander onderwerp!

We gaan deze week even de zinnen verzetten en bij vrienden op bezoek die in Chalabre wonen. 2 uur en 10 minuten rijden. We hebben de afspraak al gemaakt voordat de avondklok terug ging naar 18.00 uur. We laten ons er niet door lam leggen. Gewoon op tijd terug. Op de heenweg kopen we zelfs nog motor kleding voor mij. Kennelijk is het de bedoeling dat ik ook weer op de motor kruip. Ik kan me er onder de omstandigheden nog even niks bij voorstellen. Theo wilde al even een tochtje gaan maken maar kwam half bevroren gauw weer thuis. Net op dat moment liet de accu het afweten.  Nou ja, we wisten dat er gesleuteld moet gaan worden dus het is geen halszaak. Samen duwen we de motor de garage in en wachten op betere tijden. Ondertussen hebben we het heel gezellig met onze vrienden. Christel is inmiddels echt paardenboerin geworden. Ze begeleidt al jaren langere en kortere ritten. En daarbij is ze een kei in het begeleiden van de mensen. Die paarden lopen zo ook wel.  Maar gezelligheid kent geen tijd en voordat we het weten moeten we alweer terug. Nu vind ik een klein beetje burgerlijke ongehoorzaamheid wel oké maar zes uur is zes uur en niet voor niets. We zijn geen Wappies. In Pamiers is het druk en staat er bij elk stoplicht een file. De tijd tikt door maar gelukkig ontsnappen we uiteindelijk aan de stad en kunnen lekker doorrijden. Tot er weer een langzame auto voor ons rijdt, een hond op de weg, een vrachtwagen, een wegopbreking, de tijd tikt. We houden het klokje en de verwachte aankomsttijd angstvallig in de gaten. Het gaat een race tegen de klok worden en dan is daar L’Isle en Dodon in de verte. Nog 10 minuten, nog 5…. en ja hoor. Precies binnen de tijd rijden we ons erf op. Kijk, dat soort spanning en avontuur zou er zonder de avondklok niet geweest zijn en had ik het hele geval niet eens benoemd.

Verder kneuteren we deze week dat het een lust is. Het is ongekend voor mij. Bijna dagelijks sta ik op de crosstrainer om mijn lichaam in het gareel te houden. Mijn hoofd lijdt duidelijk aan verval en daar helpt alleen een dure onnodige operatie aan. Het enige waar ik nog een beetje controle op heb is de rest van mijn lichaam. En als dat het op een dag ook af laat weten moet ik het hebben van mijn fantastische karakter. Werk aan de winkel dus. Maar het stormt en raast en het gaat tekeer. De crosstrainer heeft een beetje elektriciteit nodig om een programma te laden en om van versnelling te kunnen wisselen. Op een middag valt het steeds uit om het na tien minuten weer te doen. Net toen ik ongelofelijk veel zin en motivatie had om mijn karakterverbetering nog wat uit te stellen. Het is frustrerend. Maar ik zet toch door. Later zetten we vast kaarsen staande bij om de avond niet in volledig duister door te hoeven komen. Meestal betekent dat vroeg naar bed trouwens. Zou er wel koffie zijn om 5 uur? Ja hoor, we ziten kennelijk net in een “stroom doet ’t” periode. Aangezien we elke dag koffie drinken met de buren zijn onze gespreksonderwerpen wel wat uitgedund dus ik ben blij dat we het dan toch over de stroom kunnen hebben en hoe de koeienstal verzorgd moet worden zometeen. Gilbert begrijpt er niets van, is even stil en komt dan met het verlossende antwoord. Hij was het zelf die met de stroom had zitten knoeien. Had dus niks met het weer te maken. Niks aan de hand. De volgende dag trap ik me een ongeluk op de crosstrainer om de schade in te halen.

Om het kneuteren nog wat verder uit te diepen heeft Theo een backgammon spel besteld. Ik ben niet zo van het spelletjes spelen maar misschien wordt het eens tijd. Theo laat me voorlopig nog af en toe winnen om de lol er in te houden. Wij komen de dagen wel door nu.