83 – De stal

De hele week kachelen we, en met name Theo naar de bouwmarkt om materialen te halen. En ook om materialen bij een kennis weg te halen. De koeien hebben meer te zien dan wanneer ze buiten in de weide zouden staan. Ze blijven nog maar even gezellig bij ons in de stal. We slepen balken heen en planken weer. We stapelen isolatie platen tot aan de nok en alvast een provisorische muur van betonsteen. Theo rekent zich een ongeluk aan wat er allemaal komen moet en waarmee te beginnen.

En in deze drukte staat Ima, één van de nieuwe ezels en niet die van die hinkepoot maar haar moeder, voor zich uit te staren. Ik ken haar nog niet zo lang maar zie dat er iets niet goed is. Ze wil niet eten en staat maar wat te staan. Op een gegeven moment gaat ze er zelfs bij liggen. Ik bel de dierenarts. Nee, mijn dierenarts praktijk heeft maar één arts die ook wat met equidé’s kan en die is er niet dus ik moet verder bellen. Ik ben even van mijn stuk maar bel toch het nummer in Isle-Jourdain. Ik word vriendelijk te woord gestaan, de dierenarts wordt op de hoogte gebracht, coördinaten doorgegeven, de kassa begint al te rinkelen. Even later word ik terug gebeld. De dierenarts is onderweg maar inmiddels staat Ima weer op haar pootjes en hobbelt met de rest naar de wei beneden. De dierenarts komt toch maar. Nu hij toch al halverwege is! Hoewel ik me probeer te bedwingen barst ik toch weer van de spanning. Een rustige, hele rustige man stapt uit een busje en hoort heel rustig mijn geratel aan. Ik probeer zoveel mogelijk informatie door te geven. Ik raak er bijna achter adem van maar door de rust van de man kom ik langzaam weer tot mezelf en laat het dan ook maar gebeuren. Ima wordt beklopt en beluisterd. Ze laat het rustig gebeuren. Het is uiteindelijk onduidelijk wat er aan de hand is. Misschien wat koliek, zoals ik natuurlijk al vreesde maar niet ernstig. Ze krijgt een medicijn in haar nek gespoten, zonder enige vorm van worsteling overigens, zodat haar darmen ontspannen. Zou ze zwanger kunnen zijn? Ik roep help!  De man haalt onverstoord wat poep uit haar achterste om te ontdekken dat het wat droog is. Waarschijnlijk een trage stoelgang en nu er toch wat poep gepakt is kan hij het ook laten onderzoeken op parasieten. Ik zie in gedachten de rekening al oplopen. Achter in zijn busje staat de administratie computer en binnen een uur hebben we de rekening binnen. Alsof je een emmer leeggooit. Een dag later de uitslag van de poeptest en een advies voor een heel duur antiwormen middel. Nog een emmer water verder, als de reserves op zijn en ik moet gaan bedelen om extra werk, blijkt mevrouw van het medicijn niets te willen weten. Ik soebat me een ongeluk om een paar druppels bocht in haar keel te krijgen, gooi er een paar wortels achteraan en besluit dat ik wel zie hoe het verder gaat. Ik doe mijn best. Over twee weken moet er ook nog een “gewoon” ontwormingsmiddel achteraan. Inmiddels doet ze trouwens net of er niks aan de hand is. Ze balkt weer het hoogste woord en drukt iedereen aan de kant met haar dikke kont om als eerste de lekkerste hapjes te pakken. Dat moet wel natuurlijk met een trage stoelgang.