We werden door vrienden gevraagd om mee te gaan naar een wijn chateau/domein om daar wijn te proeven en te eten. Het zou nogal groots en populair zijn en bovendien niet in de buurt. We moesten snel beslissen. Onze eerste reactie was nogal lauwtjes. Echt niet iets voor ons. Wat hebben we daar te zoeken? Wat loopt daar voor volk? Passen we daar wel tussen? Zijn we chique genoeg? Maar ja we hebben nog nooit zoiets gedaan dus dan kan je eigenlijk niet zeggen dat je er niet dood gevonden wil worden. Dapper zei ik dan ook maar vooruit met de geit. Tegen de tijd dat we gingen waren we wel een beetje een raar stel om naar een wijnproeverij te gaan. Theo drinkt geen alcohol en ik was mijn reuk nog kwijt door corona. Bovendien waren we zo wie zo lichamelijk gezien nog niet echt in vorm om van alles te eten en te drinken
na twee weken heel rustig en voorzichtig neutraal voedsel te hebben genuttigd. Maar goed, je moet ergens weer beginnen om je lichaam te vergiftigen. Hoewel het een idioot eind rijden was, in Maumusson-Laguian in de Madiran streek, ging de tijd super snel, zo gezellig te kletsen in de auto. Onderweg in Marciac een kopje koffie gedronken om te voorkomen dat de reis een moetje werd. Eenmaal aangekomen laveerden we tussen de wijnranken door naar het “chateau”. Van daar lieten we ons weer gezellig meetronen voor de rest van het spektakel. Wel lekker hoor als je zo achter iemand aan kan hobbelen die het klappen van de zweep kent. Alleen zou ik totaal verloren zijn. Theo en ik samen ook. Onze vrienden drukten zich met het grootste gemak een weg naar de wijntanks. Want er moest flink wat ingeslagen worden. Wij
deden vrolijk een klein duitje mee in het zakje. Een paar flesjes voor de herinnering was goed genoeg. Ondertussen kon je ongeveer over de hoofden lopen en een wijnproeverij zoals je je dat voorstelt werd het niet. Geen persoonlijke uitleg over het hoe en waarom van de wijn. De mensen die hier komen zijn diehards van het eerste uur. Hebben geen uitleg nodig maar slaan gewoon tig dozen in voordat het op is. Ze weten precies wat ze doen en waar ze aan toe zijn. Best indrukwekkend. Voor ons ging het dan ook vooral om het eten. Dat zou de hele middag in beslag nemen. In een grote kale hal (waar was dat chateau?) Stonden vijf lange rijen tafels met banken voor 50 personen per rij. Alles was voor ons al besteld en geregeld we
bleven vrolijk achter de vrienden aanlopen en vonden meteen onze plekken. Langzaam liep de zaal vol. Hoewel de hal gigantisch was en buiten behoorlijk frisjes, werd het al snel warmer en warmer. En toen iedereen zat en de honger zich nadrukkelijk begon aan te dienen, ging alles ineens in sneltrein vaart. Eerst een glaasje witte wijn en vervolgens werden de schalen pompoensoep in vliegende vaart uitgeserveerd. Inmiddels waren een handjevol zomaar wat mensen binnen gekomen met instrumenten en nog voor we de eerste hap ophadden begonnen ze me daar toch een partij weg te toeteren! De stemming zat er
meteen goed in. Van een goed gesprek kwam die middag niks meer. Bij elke nieuwe gang speelde de band een deuntje of 3 vrolijke meezing en mee dein muziek. Herkenbaar of niet. Ik heb persoonlijk niet veel aanmoediging of drank nodig om mee te hopsen en te zingen. Ik klapte mijn handen stuk en zong mijn keel schor. Hop weer een nieuwe fles wijn op tafel. Bij elke gang een beetje zwaarder. Het viel me ineens op dat er echt van allerlei soorten mensen zaten. Jong en oud, netjes en gewoontjes. Zelfs een stelletje totaal vol getatoeëerde mensen stonden net zo vrolijk mee te klappen en te la la la-en als ik. Tegen de tijd dat je je gezicht onder tatoeëert zit je lichaam al vol natuurlijk. Best indrukwekkend. Maar ook geruststellend dat ik maar een kleine striptease hoef te doen en ik kan er gewoon naast staan. Een paar zitjes van ons af zat een vrouw die sprekend op Gwyneth Paltrow leek. Over indrukwekkend gesproken. Tegenover zoveel intimiderende schoonheid kon ik in gedachten niet veel bijzetten. Maar de beat en de hoempa bracht iedereen samen. We zongen allemaal uit volle borst zodra we een liedje herkenden, haakten arm in arm, we waren allemaal gelijk. De armagnac hebben we niet meer gehaald omdat we nog 2 uur terug moesten rijden. Dat ging in een roes want we werden heerlijk gereden, hoefden niet op te letten. Het was donker toen we thuis kwamen. Gauw de ezels, die gevieren in de stal stonden, een kruiwagen hooi gegeven. Een beetje karig vergeleken met alle wijn en de vijf gangen die we zelf op hadden maar ze doen het er maar mee.
We werden door vrienden gevraagd om mee te gaan naar een wijn chateau/domein om daar wijn te proeven en te eten. Het zou nogal groots en populair zijn en bovendien niet in de buurt. We moesten snel beslissen. Onze eerste reactie was nogal lauwtjes. Echt niet iets voor ons. Wat hebben we daar te zoeken? Wat loopt daar voor volk? Passen we daar wel tussen? Zijn we chique genoeg? Maar ja we hebben nog nooit zoiets gedaan dus dan kan je eigenlijk niet zeggen dat je er niet dood gevonden wil worden. Dapper zei ik dan ook maar vooruit met de geit. Tegen de tijd dat we gingen waren we wel een beetje een raar stel om naar een wijnproeverij te gaan. Theo drinkt geen alcohol en ik was mijn reuk nog kwijt door corona. Bovendien waren we zo wie zo lichamelijk gezien nog niet echt in vorm om van alles te eten en te drinken 
na twee weken heel rustig en voorzichtig neutraal voedsel te hebben genuttigd. Maar goed, je moet ergens weer beginnen om je lichaam te vergiftigen. Hoewel het een idioot eind rijden was, in Maumusson-Laguian in de Madiran streek, ging de tijd super snel, zo gezellig te kletsen in de auto. Onderweg in Marciac een kopje koffie gedronken om te voorkomen dat de reis een moetje werd. Eenmaal aangekomen laveerden we tussen de wijnranken door naar het “chateau”. Van daar lieten we ons weer gezellig meetronen voor de rest van het spektakel. Wel lekker hoor als je zo achter iemand aan kan hobbelen die het klappen van de zweep kent. Alleen zou ik totaal verloren zijn. Theo en ik samen ook. Onze vrienden drukten zich met het grootste gemak een weg naar de wijntanks. Want er moest flink wat ingeslagen worden. Wij 
deden vrolijk een klein duitje mee in het zakje. Een paar flesjes voor de herinnering was goed genoeg. Ondertussen kon je ongeveer over de hoofden lopen en een wijnproeverij zoals je je dat voorstelt werd het niet. Geen persoonlijke uitleg over het hoe en waarom van de wijn. De mensen die hier komen zijn diehards van het eerste uur. Hebben geen uitleg nodig maar slaan gewoon tig dozen in voordat het op is. Ze weten precies wat ze doen en waar ze aan toe zijn. Best indrukwekkend. Voor ons ging het dan ook vooral om het eten. Dat zou de hele middag in beslag nemen. In een grote kale hal (waar was dat chateau?) Stonden vijf lange rijen tafels met banken voor 50 personen per rij. Alles was voor ons al besteld en geregeld we 
bleven vrolijk achter de vrienden aanlopen en vonden meteen onze plekken. Langzaam liep de zaal vol. Hoewel de hal gigantisch was en buiten behoorlijk frisjes, werd het al snel warmer en warmer. En toen iedereen zat en de honger zich nadrukkelijk begon aan te dienen, ging alles ineens in sneltrein vaart. Eerst een glaasje witte wijn en vervolgens werden de schalen pompoensoep in vliegende vaart uitgeserveerd. Inmiddels waren een handjevol zomaar wat mensen binnen gekomen met instrumenten en nog voor we de eerste hap ophadden begonnen ze me daar toch een partij weg te toeteren! De stemming zat er 
meteen goed in. Van een goed gesprek kwam die middag niks meer. Bij elke nieuwe gang speelde de band een deuntje of 3 vrolijke meezing en mee dein muziek. Herkenbaar of niet. Ik heb persoonlijk niet veel aanmoediging of drank nodig om mee te hopsen en te zingen. Ik klapte mijn handen stuk en zong mijn keel schor. Hop weer een nieuwe fles wijn op tafel. Bij elke gang een beetje zwaarder. Het viel me ineens op dat er echt van allerlei soorten mensen zaten. Jong en oud, netjes en gewoontjes. Zelfs een stelletje totaal vol getatoeëerde mensen stonden net zo vrolijk mee te klappen en te la la la-en als ik. Tegen de tijd dat je je gezicht onder tatoeëert zit je lichaam al vol natuurlijk. Best indrukwekkend. Maar ook geruststellend dat ik maar een kleine striptease hoef te doen en ik kan er gewoon naast staan. Een paar zitjes van ons af zat een vrouw die sprekend op Gwyneth Paltrow leek. Over indrukwekkend gesproken. Tegenover zoveel intimiderende schoonheid kon ik in gedachten niet veel bijzetten. Maar de beat en de hoempa bracht iedereen samen. We zongen allemaal uit volle borst zodra we een liedje herkenden, haakten arm in arm, we waren allemaal gelijk. De armagnac hebben we niet meer gehaald omdat we nog 2 uur terug moesten rijden. Dat ging in een roes want we werden heerlijk gereden, hoefden niet op te letten. Het was donker toen we thuis kwamen. Gauw de ezels, die gevieren in de stal stonden, een kruiwagen hooi gegeven. Een beetje karig vergeleken met alle wijn en de vijf gangen die we zelf op hadden maar ze doen het er maar mee.
Ha, to get out of your comfort zone into an unexpected very comfy food, booze and music environment. Treasure it.
Mooi hoor zo’n festijn. Hoef je je absoluut niet voor te genereren. En nu komende oktober naar München voor een bierfestival 🤔
Liefs en groetjes Jouke 💋
Leuke ervaring, wel vermoeiend ,zeker als je net gerevalideerd bent!
Jaren geleden werd ik ook uitgenodigd voor zo’n wijnproeverij in de zelfde streek het was heel ver, er kwamen geen toeters maar wel
een mannenkoor tijdens het eten,best om aan te horen,en we zongen af en toe mee.