78 – Ima en Sita

Afgelopen week gingen Theo en ik in de ochtend op weg om van alles te doen. Nog niet helemaal fit maar al wel weer in de benen. Na ongeveer anderhalve kilometer zien we het vrachtwagentje van een buurvrouw met een tuincentrum op de weg voor ons uit rijden. Aan de linker kant en ook nog eens stapvoets. Heel voorzichtig kijken we of we er voorbij kunnen en zien dan ineens dat er twee ezels voor de wagen uit stappen. We stoppen om te zien of we kunnen helpen. Ik ben allang blij dat het Paquito en Zoë niet zijn. Dat kennelijk ook andere ezels wel eens uitbreken. En omdat we zelf vaak genoeg geholpen zijn is het nu simpelweg onze beurt. De buurvrouw weet waar de ezels vandaan komen. Het zijn de Deense ezels. Die hebben een aardige tippel gemaakt. Niet helemaal uit Denemarken maar ze zijn toch behoorlijk uit de route en in de verkeerde richting. De buurvrouw heeft haast. Die moet een winkel openen. Wij hebben geen haast want hoewel men met koffie op ons zit te wachten hangt er helemaal niks van af. De buurvrouw haalt even snel een paar leidsels, Theo parkeert de auto en dan mogen Jut en en Jul, helemaal verdwaasd achter ons aan terug lopen. Het zijn flinke dames en toevallig weet ik dat het moeder en dochter zijn. Moeder heeft een doorgezakte rug, blijkt een blind oog te hebben, is een ras Poitou en haar lichaam zit vol dreadlocks. Ik noem haar in gedachten Marley. Ze sjokt braaf achter Theo aan en ik neem dochterlief voor mijn rekening. Trillend van de onverwachte inspanning komen we naar anderhalve kilometer thuis en zetten de dames in de weide beneden. Onderweg hebben we zonder er veel woorden aan vuil te maken al besloten dat we ze zullen adopteren. Ik weet dat de Denen er niet meer voor kunnen zorgen en dat ze heel vaak uitbreken. Een jaar geleden had ik hen al eens gevraagd of ze hun ezels niet aan mij wilden geven. Ik gun Paquito en Zoë een beetje meer dynamiek in de tent en om nou te wachten tot er een zielige ezel vanzelf aan komt lopen werkt ook niet. Maar ik hoorde niks meer van ze en was het een beetje vergeten. Ik meende dat ik ze een geweldig aanbod had gedaan. Ze lopen tegen de 90 en die ezels gaan nog wel 20 tot 30 jaar mee. Ik zou zo’n aanbod zelf niet afslaan tegen de tijd dat ik 90 ben en net als zij slecht ter been en aan het aftellen. Sorry als ik bij deze een hele fitte negentiger beledig. En ik snap natuurlijk ook wel dat je niet zomaar afstand doet van je dieren. Maar het hele geval rolde zich nu organisch uit over zowel de Denen, als voor ons.

Nadat we onze visite alsnog hadden gedaan en wat boodschappen zijn we de Denen maar uit hun verwarring gaan verlossen. Klein en verschrompeld kwam zij wiebelend naar buiten gestrompeld. Toen ze me zag, zag ik de hoop opflikkeren in haar ogen. Zijn de ezels gevonden? Vroeg ze bibberend. Ik stond in de verdedigingsstand. Nog niet meteen in staat tot empathie. Ik ben nog gewapend nadat ik andermans ezels heb moeten terug lopen, nog niet helemaal hersteld van covid en wetend dat ik ze niet terug wil brengen. Net als ik bemerk dat ik met mijn handen in mijn zij enorm groot, vitaal en jong sta te zijn tegenover zo’n klein oud verschrompeld vrouwtje, sist Theo in mijn oor.  Ja, ze zijn gevonden zeg ik dan liever en kleiner. En ik heb ze bij ons gestald en ik wil voorstellen dat ze ook maar meteen bij ons blijven. Die informatie heeft niet langer dan 1 seconde nodig om binnen te komen en van dankbaarheid begint ze spontaan te huilen.  Ik verschrompel tot haar hoogte en pak haar even vast. Het is goed zeg ik. Ik wil het graag en het is voor iedereen beter. Dat laatste weet ik op dat moment nog niet zeker natuurlijk. Misschien blijkt het de slechtste beslissing ooit maar dat geloof ik eigenlijk niet. Dingen die spontaan en met liefde gebeuren, gaan meestal wel goed. Het is in elk geval duidelijk dat ik de reddende engel ben. Dat roept ze dan ook meteen naar haar man die leunend op de rollater de afwasmachine uitpakt.

Ondertussen neem ik me voor de twee koppels met een draadje gescheiden te houden maar s avonds al blijken ze zich daarvan niks aan te hebben getrokken. Door de verrassing van het samen zijn lijken ze het prima met elkaar te kunnen vinden maar na een dag wordt de beperkte ruimte in de stal toch een probleem. De kaarten worden opnieuw geschud. Wie is de baas? Ze werken elkaar omstebeurt de stal uit maar lopen later toch weer gevieren over de wei. Nee, van liefde is geen sprake meer nu de onderlinge verhoudingen en groepsdynamiek in een ander daglicht staan dan een toevallige ontmoeting. Ik twijfel heel stiekem toch wel even of het goed gaat komen maar ik denk het eerlijk gezegd wel. Het enige dat ze nodig hebben is een gemeenschappelijke vijand. Of een beetje tijd.