63 – Vergissing

De hele keuken is dus op de schop gegaan. Eenmaal begonnen was er geen houden meer aan. Een dikke week duurt de hele operatie van het weghalen van het oude kampeer keukentje tot de finishing touch. Drie dagen lang staan we te metselen op een achtergrond muurtje. Na veel wikken en wegen en duizend tegeltjes de revu te hebben gepasseerd kiezen we voor een stenen muur. Mooie kleur en wel zo rustiek en een stuk goedkoper. We metselen en voegen, de hele hut ligt onder het cement. Maar het resultaat mag er wezen. Alsof de muur er al honderd jaar staat. Wel een beetje bevreemdend zo’n stenen muur in een houten hut. Dat dan weer wel. Voor de rest van de renovatie druk ik me zoveel mogelijk. Op die manier is het telkens als ik binnen kom weer een verrassing om de voortgang te zien. Ik moet eerlijk zeggen dat het fantastisch geworden is. Natuurlijk kan ik helemaal niks meer vinden maar dat maakt het leven weer een beetje avontuurlijk. Het gasfornuis en de oven zijn zo mooi dat ik het nog niet durf aan te raken. Een pannetje water en een bordje pap zijn op dit moment nog mijn grootste kookpogingen. In elk geval heb ik verder geen excuus meer om kampeer maaltijden op tafel te toveren. Maar ook al zou ik de rest van mijn leven geen vinger uitsteken in de keuken, het is wel een bezienswaardigheid op zich.

De sapcentrifuge kan gewoon op het aanrecht en er ook blijven staan. Ik draai me nog bijna dagelijks een gezonde slag in de rondte met gember en verse kurkuma, rode bieten, wortelen, paprika, venkel, bleekselderij, appeltje, citroen en alles waar maar een beetje vocht uit wil komen. Het mannetje op de markt in St. Girons waarschuwt me dat bieten slecht voor de nieren zijn. Hij gebaart naar zijn rug. Dan een vingertje in de lucht. Oppassen met rode bietjes! De schrik slaat me om mijn hart. Het zal toch niet waar zijn? In gedachten val ik over een paar weken al dood neer van mijn eigen gezonde obsessie. Thuis kijk ik toch een beetje angstig naar de rode bieten in de zak. Ik zou er zomaar iemand mee kunnen vermoorden. Mijn fantasie slaat op hol dus ik sla google er maar eens op na. En dan blijkt dat ik het gelukkig goed heb aangepakt. De citroen heft alle eventuele negatieve werking van de rode biet gelukkig op. Zo zie je maar dat eten zomaar een hele gevaarlijke bezigheid kan zijn. Misschien moeten we het maar gewoon niet meer doen. Kan die hele keuken er weer uit en houden we ruimte over voor bijvoorbeeld een werkruimte voor mij om te schrijven of te schilderen of gewoon om even de deur achter me dicht te doen en niemand te zien.

.

Ho ho! Dat klinkt niet echt gezellig. Wat wel gezellig is zijn onze fietstochtjes. Kijk maar weer op youtube. Ga/zoek naar : theo et dorine en klik dan op ons hoofd om enkel onze filmpjes te zien te krijgen. Zet je tablet op je hometrainer of je hometrainer voor een scherm en fiets lekker mee. Of laat je gewoon heel meditatief meevoeren heuvel op heuvel af. Want wat is het toch prachtig op het moment! Toegegeven we fietsen alleen met mooi weer. Dat dan weer wel. Maar het is wel vaak mooi weer. Doel van elke tocht is het vinden van picknick tafels op leuke plekken. Als het een beetje meezit kunnen we er ook nog geld mee verdienen. Maar dan moet je wel gaan kijken en heel veel andere mensen ook dus deel het gerust. Door het jaar heen zul je dan het landschap ook zien veranderen.

.

Ik kreeg een email van een onbekend manspersoon. Ik zal in deze blog discreet omspringen met zijn identiteit en geen namen noemen. Maar het was dus een mannennaam en hij was op zoek naar mij. Want kennelijk kende hij me uit een duister en donker verleden. En bovendien wilde hij in Valencia met me afspreken nu ik in la douce France woon. Heel bijzonder. Kennelijk ben ik een reislustig type dat hup naar Valencia vliegt om een bekende uit een duister verleden te ontmoeten. Best spannend. Nadat ik Theo om wat technische raad had gevraagd, je weet maar nooit in hoeverre er naar me gehengeld wordt, durfde ik de mail en bijgezonden foto wel te openen. Maar er gingen geen belletjes rinkelen helaas. Maar ik was toch geintrigeerd. Ik had net de tinderswindler op netflix gezien. Het zou zo maar kunnen dat deze meneer, want met een donker en duister verleden ben je geen jonge man meer, mij wilde versieren en vervolgens geld aftroggelen. Om bijvoorbeeld naar

Valencia te kunnen. Of misschien had ik wel degelijk een lover verstopt in de duistere krochten van mijn geheugen. Ik probeerde met man en macht alle lovers uit mijn leven tevoorschijn te toveren maar daar was ik snel mee klaar want schaars. Misschien was het dan een stille aanbidder? Daar heb ik natuurlijk geen vat op. Het kan zomaar zijn dat er bosjes mannen stilletjes om me zwijmelen terwijl ik me van geen kwaad bewust ben. Je begrijpt het al, de hele geschiedenis begon een loopje met me te nemen. Nadat ik mijn luide lover en openlijke aanbidder nogmaals had gevraagd of het wel save was te antwoorden en ik niet in een of ander schimmig spel zou belanden of erger al mijn gegevens te grabbel zouden liggen voor nog meer andere kraaien en misschien zelfs doelwit van ongewenste lichaamsdelen kon worden, durfde ik het te vragen wat licht te schijnen op dat donkere en duistere verleden. Elke vijf minuten gluurde ik op mijn scherm voor het antwoord. Als de aanbidder me echt wilde zien, zou hij toch zelf ook wel vol spanning op een antwoord wachten. En inderdaad al snel kwam het verlossende antwoord. Ik was een vergissing. Een vergissing!!! Sorry voor het ongemak. Ongemak? Een paar uur lang werd ik overgeleverd aan de meest grillige en ontwrichtende gedachten. Dat is geen ongemak. Dat is pure mishandeling. Ik was al bijna vreemd gegaan voor een gedachte. Toch wel jammer dat de zaak met een sisser is afgelopen. Kennelijk googlet de man ik kwestie alle Dorines van deze aardbol om zijn duistere verleden te verlichten. Ik heb hem er veel succes mee gewenst evengoed. Zo ben ik dan ook wel. Ik weet mijn verlies te nemen. Een vergissing. Het mocht wat! Gelukkig kreeg ik voor valentijnsdag een virtueel kaartje van een bekende aanbidder om die vergissing goed te maken.