62 – YouTube

De hele hut gaat op de schop. Net als ik me lekker genesteld heb, gewend ben aan bepaalde routines, vindt Theo dat het niet voldoet en dat het dus beter kan. Ja alles kan altijd beter maar moet dat ook? Kan je niet gewoon tevreden zijn met wat je hebt en het daarmee doen? Leuke theorie. Totdat je slecht slaapt omdat je elkaar uit bed (wipt wou ik zeggen) mept.  Dan maar een nieuw bed. En heus ik was heel blij met dat nieuwe bed maar de matras bleek kennelijk te hard want elke ochtend werd deze prinses op de erwt wakker met een zere schouder. Maar ik was natuurlijk toch een beetje te trots om dat toe te geven vooral omdat het nogal ongepast leek. Moest het dan nóg weer beter? Theo vond van wel en dwong me om een extra oplegmatrasje te kopen. Nu moet ik bijna met een trapje omhoog in bed klimmen maar het ligt heerlijk. Ook de kledingkasten zijn een grote verbetering vergeleken met de open planken. Het maakt rust. Je leeft niet steeds in de rommel. Gewoon deurtjes dicht en klaar. Maar nu gaat de hele hut dus op de schop. Het blijft niet bij de slaapkamer. Het volgende op de lijst is de keuken. Dik een jaar geleden moesten we alles zonder geld en nog minder tijd in elkaar knutselen. En nogmaals, als ik eenmaal aan iets gewend ben, vind ik het wel best. Voor mij hoeft het dan niet anders. Ik kan best tevreden zijn met wat ik heb. Toch? Dat de kooklust me vergaan is door een kinderfornuis met dito kinder oven, daar wil ik niet moeilijk over doen. Dat ik in de kasten niks weer kan vinden omdat alles op elkaar staat en langzaam naar achter weggedrukt wordt, ach daar moet je niet over zeuren. Ja, voor een vakantie is de keuken meer dan prima maar na een jaar goochelen is de lol er wel af. Het middenblok is al vervangen. En de keuken is al gekocht. Nu nog wachten op goeie moed en een heleboel zin om eerst de boel te slopen en daarna helemaal nieuw in elkaar te zetten. Uiteraard kan ik daar om de wel bekende huwlijkse voorwaarden niet bij blijven. Dus de komende tijd zal ik mij zo veel mogelijk buitens huis gaan begeven. Afijn het gevolg van dit alles is dat de keuken een beetje gaat oprukken naar het midden van de hut in plaats van een stilletjes weggedrukt in een hoekje. En dát betekent natuurlijk dat er minder ruimte over blijft voor de zithoek. Maar daar is natuurlijk allang het volgende op gevonden: het terras. Het terras wordt natuurlijk geannexeerd, dicht getimmerd met glas, een vloertje gelegd et voilà! Een nieuwe woonkamer. Als ik Theo mag geloven is het klaar in een floep en een zucht. Geen idee wat een floep is maar het is vast heel snel. Op dit moment is het terras het domein van de vogeltjes. Het hangt vol met vogelbollen. Alles wordt fijn onder gescheten. Het is een dolle boel. De kippen komen de restjes oppikken, zitten gezellig op de bank en de stoelen te keuvelen. Ik slaak af en toe maar eens een zucht om dit huishouden van Jan Steen.

.

In het kader van gezond is er een sapcentrifuge verschenen. We waren op een markt en daar stond een mannetje met zo’n ding de hele dag door sap te draaien van allemaal hele gezonde biologische en dus interessante groenten. Na een koffie met melk en suiker, croissants en een vette hap in het verschiet heb ik ter compensatie een volle  beker gekocht. Leek me op dat moment een goed idee. Helaas was het geen goed idee want nu ben ik verkocht en obsessief. Het apparaat heeft een promintente plek in de kinderkeuken en elke dag draai ik een gezond glas levensverlengende vreugde in elkaar. Eigenlijk is het niet lekker. Lekker is: zoet of alcoholisch. Lekker is: crème en zacht. Maar de gedachte is zó gezond dat het vanzelf lekker wordt. Ik draai voornamelijk groente want van fruit krijg je te veel suikers en te weinig vezels op deze manier. Maar toch een beetje voor de smaak. En dan voor het super gezond verse curcuma en gember. Alles is nu geel. Maar dat mag de pret niet drukken. Het vooruitzicht van een arthroseloos lang leven lonkt. De ezels doen zich te goed aan de pulp.

.

En dan nu weer een oh en ah over de fietstochten. We gaan viraal met de fietstochten. Je kunt als het ware met ons meerijden als je dat wilt. Niet live natuurlijk. Zo ver is de virtuele techniek bij ons nog niet. We zitten met allemaal techniek op de fiets tegenwoordig. Een apparaat om de ondersteuning van de batterij te regelen. De telefoon, niet om te bellen natuurlijk maar om de navigatie op af te spelen zodat je niet op elke kruising hoeft stil te staan en ruzie te maken welke kant je op moet. Dat vond ik trouwens aanvankelijk ook een totaal nutteloze niet aan mij besteedde app. Inmiddels wil ik niet meer anders. En dan zit er ook nog een camera op het stuur. De tijd van anoniem willen blijven is al lang en breed voorbij. Elke sateliet die om de aardkloot cirkelt maakt volgens mij contact met ons. De lol van die camera is dat Theo daar achteraf een filmpje van maakt zodat meer mensen met ons mee kunnen genieten. Als je het niet erg vindt om regelmatig naar mijn kont te kijken kan ik het je aanraden. Zie het als slow tv. Een soort rail away… Bike Away! Kijk maar op YouTube en zoek dan naar:

Theo et Dorine (geen typefout, met een t !!).

Klik daarna op de cirkel met onze hoofden zodat je echt alleen maar ónze filmpjes kunt zien. Er gaan er nog meer komen dus houd het in de gaten.

Het filmpje van le Maz d’azil is fantastisch. Na 26 minuten ongeveer kom je op de top van een hele lange klim, af en toe hoor je Theo vloeken, bij een eenzaam kerkje met fantastisch picknick bankje en dito uitzicht op de bergen. Gisteren hebben we bij St. Girons gefietst. Vanaf St. Liziers. Eerst naar de markt in St. Girons. Daar een lekker gebraden kippetje gescoord. Dat kippetje ging vervolgens mee in de fietstas. Om opdringerige honden af te leiden. Dat is wel een dingetje. Als je langs huizen en boerderijen met honden rijdt: ze rennen allemaal luid blaffend mee. Als ze de kans krijgen springen ze in je nek. Nu ben ik niet bang gelukkig en als er wel eens wat onverlaten buiten de poort komen stap ik gewoon af. Daar hebben ze vaak niet van terug. In het zeldzame geval dat ze toch de achtervolging inzetten, gaat de turbo er op en een zware versnelling. Dat win ik met gemak. Gelukkig blijft de kip voor ons behouden en vinden we opnieuw een super plekje met super uitzicht. Ik lijk ondertussen wel uithangbord om toeristen te trekken. Ik snap werkelijk niet waarom het overal steeds zo stil is maar je hoort mij niet klagen.

Niet vergeten: als je op een foto klikt, kom je in het album. En vergeet YouTube niet!  Je kunt je abonneren door op “abonneren” te klikken. Als je hier op de afbeelding klikt kom je direct op onze YouTube pagina.