59 – Domme gans

Om Theo te motiveren zich regelmatig te laten onderzoeken, mag hij meedoen met een diabetes circuitje. Een all in one onderzoekje zeg maar. Dan hoef je niet met meerdere specialisten afspraken te maken en in meerdere wachtkamers urenlang te wachten. De Franse gezondheidszorg is prima geregeld maar ze zijn hier gek op wachtkamers. Trek voor elk onderzoek maar gerust een hele dag uit. Van een beetje tegenzin krijg je dan al gauw weerzin. Afijn, een circuitje dus. Zou maar een ochtendje duren en dan heb je de cardioloog, de oogspecialisten en diëtist in één klap en in één wachtkamer. Net als in een sport circuitje worden de patiënten over de verschillende disciplines verdeeld. Je hoeft elkaar niet tegen te komen. Achteraf leek het meer een onderzoeksronde voor beginnende diabeters. Voor hen die nog maar net het stempel krijgen en niet weten wat er gebeuren gaat. Mijn Theo is al doorgewinterd en eigenlijk maar een heel klein beetje de pineut. Maar als we bij de dietiste zitten worden we behandeld als schoolkinderen. Ik zeg “we” want ze kijkt voortdurend naar mij als het gaat om het eten. Kennelijk ben ik  bij voorbaat verantwoordelijk voor wat er bij Theo naar binnen geschoven wordt en ik heb natuurlijk geen verstand van groentes eten. Anders was het vast nooit zo ver gekomen. Foei Dorine! Je snapt er niks van! Theo gaat accuut en zoals te verwachten met de hakken in het zand. De sfeer dreigt lichtelijk agressief te worden. Wat weet dat kind nou helemaal van ons? Het is vast een stagiaire. Nog helemaal vol van de studie en nog niet genoeg ervaring voor individuele bijzonderheden. Zo begrijpt ze maar niet dat wij niet gewend zijn stokbrood bij de warme maaltijd te eten. Dat we dat dus niet hoeven te elimineren. Het cultuurverschil wordt groter en groter. Ze blijft mij maar aankijken. Waar ik eerst nog coulant was voel ik me inmiddels persoonlijk aangevallen. Ik ben er alleen voor de vertaling. Niet voor de invulling. Na een half uur bakkeleien is de tijd voorbij en worden we bevrijd. De cardioloog is ook al niet van het type invoelend en strooit wat arthereosclerose over ons heen alsof het een auto betreft die de olie moet verversen. Alstublieft een recept voor duizend pillen. Nog meer hakken in het zand. Theo: Ik ga verdomme mijn leven wel beteren! Maar nooit aan al die pillen! Missie geslaagd zou ik zeggen.

Al een tijdje lijkt het ons handiger om een busje te hebben dan twee gewone auto’s. Ik bedoel: een gewone auto plus een busje dus. De aanhanger die we hebben is reuze geweldig maar eigenlijk mogen we er niet mee rijden. Ons rijbewijs staat dat niet toe. We doen het wel natuurlijk. Ik moet zeggen Theo doet het wel natuurlijk. Maar een busje he! Zo één waar je alles in kunt gooien. Bedden bij ikea, balken bij de houthandel, meubels bij de troc, honden die naar de baas terug moeten, fietsen om een rondje elders te maken. Noem het maar op. Ik kan de motivaties niet zo goed beschrijven maar daarvoor ben ik persoonlijk dan ook minder gemotiveerd. De aantrekkingskracht van een busje op Theo is duizend maal groter. Ik snap het wel. Gelukkig wil het geval dat Gilbert verliefd is geworden op één van onze auto’s. Dat snap ik ook wel. Hij is zo mooi zilverkleurig. Is zo degelijk. Wie zou er niet verliefd op worden? Alle gekheid op een stokje Gilbert wil serieus onze auto overkopen. Dat maakt één en één twee. Theo smeedt het ijzer terwijl het gloeiend heet is en vindt het perfecte busje voor de perfecte prijs, in de perfecte staat… in Nederland. Een treinkaartje wordt gekocht en dan mag ik hem in het donker en de stromende regen naar Toulouse brengen. Drie dagen heb ik vervolgens het huis voor mij alleen. Fantastisch, maar twee dagen raast de wind om ons huisje heen. Totaal overgeleverd aan de elementen bibber ik de nacht door. Van alles bonkt en beukt er tegen het huis. Waaien de zonnepanelen niet weg? Ik doe geen oog dicht. De regen komt horizontaal voorbij sjezen, water loopt door de kachelpijp en natuurlijk slaat de stroom  uit. Daar gaat mijn home alone plezier. De Arjo verandert in een kolkende rivier waar we niet meer doorheen kunnen zonder meegesleurd te worden. Alles is een grote modderbende. Mijn laarzen en sloffen die buiten staan zijn drijfnat geregend. Honden komen nat en modderig binnen. Ik doe niet anders dan dweilen. Het is vreselijk allemaal. Nee, niks leuk om dan in je eentje te zitten. Maar het busje komt zo! Net als de zon weer begonnen is te schijnen en de Arjo terug een lieflijk beekje is. Ik praat Theo door Parijs heen en samen kijken we naar de de weg op een moment van bijna in slaap vallen. Nu komt nog de ellende van het invoeren en allerlei andere burocratische ellende. De beugels voor de fietsen zitten er inmiddels al in gemonteerd. We gaan binnenkort weer een mooi rondje maken.

Inmiddels mocht ik bij de chirurg op bezoek voor de cyste. Het geval is helemaal weggezakt en er is bijna niets van over. Kat in het bakkie lijkt me. Maar de ook weer zeer invoelende, begrijpende, tijdnemende arts heeft in 2 tellen de diagnose geveld. Die is nog niet terug normaal. Terwijl hij vliegensvlug uitlegt aan Theo dat ik pas besneden kan worden als er weer een mooi rond bobbeltje is, dat kan wel maanden duren, en ik dan meteen een afspraak kan maken, vraag ik me af of ik misschien een paar zinnen volledig door elkaar geknutseld heb. Of dat Theo per ongeluk drie mooie woorden gebruikt heeft. De rollen zijn omgedraaid. Theo verlost me later uit mijn verwarring. Ik was natuurlijk het domme hulpeloze gansje en hij de grote dappere krijger die mij beschermt. Die jonge (ik zeg het maar maar even bij) arts zag dat tenminste. En zo is het!