Daar ben ik weer na een paar weken radiostilte. Ik heb geen klachten gehad dus ik neem aan dat een ieder wellicht opgelucht was dat ze zich niet weer door al die tekst moesten worstelen. Daar kan ik me ook wel wat bij voorstellen. Hoe leuk het af en toe ook is, iedereen heeft vakantie nodig ook van mij. Nu was die radiostilte niet zozeer bedoeld om jullie rust te gunnen hoor. Jammer he? Nee de stilte kwam aanvankelijk omdat we een weekje op vakantie zijn geweest en daarna omdat we zo grof beledigd zijn geweest dat ik er nog altijd stil van ben. Ik zou willen dat ik een olifantenhuid had, dan was het allemaal ietsje gemakkelijker geweest. Nu moest ik door een heel proces van beledigd voelen, boos zijn, relativeren en daarna gewoon een dikke middelvinger omhoog. “Fuck you” zeggen we tegenwoordig maar, als het een ander niet aanstaat wat we doen. Niet zozeer om grof uit de hoek te komen maar omdat het de lading beter dekt dan “bekijk het maar” of “zak maar in de stront”. En waarschijnlijk ook omdat het voor mij in het Engels iets minder kwaadaardig klinkt dan wanneer dat mijn moedertaal zou zijn. In een andere taal kan je veel beter onbewogen zijn. I love you betekent niets voor mij. Je t’aime eerlijk gezegd nog minder. Maar ik houd van jou kwak je er niet zo makkelijk uit natuurlijk. (hoezo natuurlijk? Voor mij dus.) Afijn, ik heb zitten wikken en wegen wat ik eens zou bloggen maar de belediging was zo apert dat ik het over niks anders kon hebben. En nu heb ik besloten om het er maar bij te laten zitten. Want gelukkig heeft de praktijk uitgewezen dat de belediging totaal ongegrond was en afkomstig van zeer naïeve personen. Het ging om het gegeven dat wij niet goed met de aanwezige jongeren om konden gaan en dat onze aanpak wellicht beter past op een stel criminelen maar niet op zo’n lief schattig meisje als ons tutje. Ons tutje, ook niet helemaal dom, heeft zich van haar zieligste kant laten zien tijdens onze vakantie en heeft daarmee hoog gescoord in empathie en overdreven beschermingsdrift. Ze heeft groot gelijk: al die er in trapt biedt mogelijkheid tot uitbuiting en dat heeft ze dan ook flink gedaan. Nu heb ik een lieve vriendin die aanvankelijk ook vond dat wij wel wat streng zijn. Maar na twee jaar in het zelfde werk is ze daar hevig van terug gekomen en ik ben haar daar dankbaar voor. Vooral ook omdat ze zo onbaatzuchtig was dat te vertellen. Hoewel onze insteek was dat iedereen en met name mijn beestjes het moest overleven, gaan we voorlopig even niet meer op vakantie. Mijn beestjes hebben het, en dat moet ook gezegd, prima overleefd. Keesje kreeg vlak voordat we weggingen nog even een klein probleempje met hoge dierenarts kosten: Knie verdraaid. Dat kon er na die tumor ook nog wel bij. En om die reden mocht ze zich niet meer verroeren voor twee weken. Nou ja, ga dat maar eens voor elkaar zien te krijgen. En daarom hebben we het grasveld achter het huis maar opgeofferd zodat Piet en Kees zich daar samen konden gaan vervelen. Met in gedachte dat samen vervelen maar half vervelen is. Maar een plat veldje van een paar vierkante meter is niks vergeleken met de anderhalve hectare waar ze anders op heen en weer banjeren. En in zalige onwetendheid van verveling, vernieling, sneeuw, modder en uitbraken, waren wij lekker op vakantie. Het hele antibioticum gebeuren kon rustig uitbesteed worden. En toen we terug kwamen was de knie zo goed genezen dat ze eigenlijk wel weer terug op hun gewone weides konden. Het veld achter het huis is inmiddels een omgeploegd land waar een boer nog een puntje aan zou kunnen zuigen. Ik vrees dat het nooit meer goed komt.
Ondertussen is de radiostilte ook letterlijk weer toegeslagen. Een boer die ergens langs de weg aan het hooien was, of Joost mag weten wat hij er aan het doen was, heeft bij het verlaten van het land, de telefoonkabel mee genomen. Gewoon doorrijden natuurlijk. Want degene die de storing veroorzaakt moet de rekening betalen. De rekening betalen wij nu in zekere zin omdat we afgesloten zijn van de digitale wereld. Ook de analoge trouwens. Ik heb Gilbert er maar achteraan gestuurd om met France telecom te gaan onderhandelen over reparaties. De laatste keer ben ik daar een week mee zoet geweest. Afijn, er is als de bliksem, dwz binnen twee dagen, een noodlijntje aangelegd en de echte reparaties zullen nog wel even op zich laten wachten.
28-05-2010