Theo is bevlogen van het feit dat het zo niet langer kan. Zo betekent in dit geval jongeren met problemen in ons huis. De maat is meer dan vol. Al tijden. Maar ja, wat moet een mens he! De rekeningen dienen hoe dan ook betaald te worden, de auto moet lopen en af en toe moet er ook een hapje eten in onze buiken. Een beetje meer privacy is echter geen luxe meer maar bittere noodzaak in ons geval en ook bij mij begint het gebrek daaraan danig parten te spelen. Als je niets doet gebeurt er ook niets en verandert er ook niets. Goede theorie maar in de praktijk blijkt dat je toch vaak blijft hangen in wat je kent omdat iets anders opzetten veel nadelen heeft al was het maar omdat het minder verdient. Theo heeft zijn oude hobby opgepakt en kiekt nu foto’s bij mensen thuis. Plakt ze in de computer aan elkaar en voilá: je kunt 360 graden om je heen kijken. Hartstikke leuk en hier en daar is hij al flink aan de weg aan het timmeren om zijn kwaliteiten uit te breiden. Maar als dit big business gaat worden dan moet een en ander wel in officiële kanalen gegoten worden. Ook als het little business gaat worden trouwens. Want het zou leuk zijn als we daardoor in het ziekenfonds systeem konden bijvoorbeeld en kunnen sparen voor een pensioen of arbeidsongeschiktheid. Allemaal dingen die je als weldenkend volwassene allang moet kunnen. Samen met een heel stel werkelozen die wel eens wat anders willen dan werkeloos zijn, tijgen we naar St. Gaudens om ons te informeren over het auto entrepreneurschap. Dat is zoiets als kleine zelfstandige. De Franse overheid probeert namelijk het zwartwerken tegen te gaan en je tegelijk een status te verlenen. Als tegenprestatie verlangen ze natuurlijk een kleine bijdrage in de vorm van belastingen maar dat terzijde. Zo zaten we dan ineens weer in de klas. Al snel bleek dat iedereen die er zat gewoon wilde weten wat ze ongeveer konden verwachten. Theo had zich allang hoog en breed geïnformeerd. Hierdoor begreep hij alle moeilijke woorden die ik nog niet kende meteen. Samen konden we de hele les op onze klompjes volgen. Elf paar ogen keken drie uur lang glazig naar wat onze leraar ons te vertellen had. Hij deed dat zeer bevlogen moet ik zeggen. Alleen al daarom probeerden we gericht te kijken en op het juiste moment te knikken, te glimlachen of een goede vraag te stellen. We konden de impuls om met propjes te gooien of om de slappe lach te ontwikkelen nog maar net ophouden. We zaten tussen een bond gezelschap loosers en watjes. Zo was daar een vrouw die koeken bakken wou. Het is nog waar ook. Haar gewone leven ligt binnenkort aan duigen omdat er zeer duidelijk een baby op komst is en dan is thuiswerken natuurlijk een goed alternatief. Er was een jongen die meubels timmert en daar zijn eigen zaak van wilde maken. Een meneer die met een pizzabus wilde rijden. Je moet dan echt oppassen dat je niet gaat roepen van “Effe wachten!” Vooral omdat hij het een twee drie nog niet voor elkaar heeft. Verder was er nog een schilder voor de buitenboel maar die zag er halverwege geen heil meer in. Naast mij zat een kapster die van de hoed en de rand wist. Je kon haar niks meer wijsmaken. Dan een stel waarvan zij in verwachting was. Niet alleen van een kind maar ook van geld van haar werkende man. Ook bij hem zou het allemaal wat moeilijk worden om binnen de juiste kaders te gaan vallen. Verder nog een Spanjaard die alleen maar een nummer wilde. De rest kon hij niet verstaan ook al deed iedereen zijn best om de boel in het Spaans te vertalen. Als laatste een werkeloze loodgieter die eigenlijk alles wel wilde doen. En ook om die reden ging het allemaal wat moeizaam. Zelf vielen we ook niet binnen de parameters maar wij draaiden er gewoon een puntje aan. Fotograferen op internet is nog te modern voor de Fransen. Er moet iets tastbaars gemaakt en geproduceerd worden. Een cd-rom is prima. En dus werkt Theo nu met cd-rom’s. Pas op het einde van de les kregen we een paar struikelblokken uitgedokterd. Zoals dat je zelf een ziektekosten verzekeraar uit moet zoeken. Met een hoofd vol watten maar met goede moed werden we pas na drie en een half uur vrij gelaten. Zo voelde het echt. Ondertussen proberen we de makelaars in de omgeving te porren om wat meer aan de verkoop van hun huizen te doen. Theo verkoopt en ik zit ernaast mooi te wezen. Dat is nog niet eenvoudig vanaf een zekere leeftijd maar ik doe mijn best.
18-08-2010