Hadden we net een boer in de telefoonlijn hangen en was dat net allemaal heel improvisorisch gerepareerd, valt ineens de stroom uit. Zaterdag avond om 10 uur. Net zo’n beetje het tijdstip tussen hangen en wurgen: blijf ik nog op of ga ik nu naar bed? Die keuze werd snel voor ons gemaakt. Alles lag plat. Zelfs de kaarsen waren niet echt van plan om wat te doen maar ja die hadden geen keus. De natuurlijke drang om vlam te vatten won het van de wens donker te blijven. Als kaars heb je weinig in te brengen. De hoofdschakelaar gaf ook geen boe of bah meer. De twee wolken van deugdzaamheid vonden het allemaal maar raar en vooral lastig want nu konden ze niets anders dan in bed gaan liggen wachten tot het licht werd. Niet meer lezen tot je ogen uitpuilen of computeren tot je erbij neervalt.
Zoals we dat gewend zijn inmiddels en helemaal geacclimatiseerd in het Franse systeem, baalden we wel een beetje dat het uitgerekend op zaterdag avond gebeurde. We verwachtten er niet veel van tot zeker ergens midden in de week. Zondagochtend toch maar vroeg uit de veren want de koelkast warmt op en de diepvriezers mogen ook geen koude verliezen. Gelukkig hebben we enige tijd geleden een aggregaat aangeschaft. Niet geheel overbodig en nu dus heel handig. Meteen dat ding aangesloten en stroom gemaakt. En… ook de telefoon er op aangesloten. Want zo heb je een wiebelige verbinding en zo heb je helemaal niks meer. En geloof me: met je mobiel wil je hier geen ingewikkelde klusjes met allerlei instanties afhandelen. Je kunt dan eigenlijk maar op één plek buiten staan op één been. Als je dan een stoppenkast of ander soortige kast moet bekijken en melden wat er te zien is, gaat het al mis. Afijn dat probleem hadden we niet. Ik kreeg ook binnen een paar seconden iemand aan de telefoon en het was ook zomaar een heus en echt persoon. Een meneer. Ik uitleggen wat er aan de hand is. Stroom uitgevallen, geen extra apparaten aan, stoppenkasten werken niet. Vraagt meneer wie of die stoppenkasten en schakelaar heeft nagekeken. Tja daar moest ik helaas bekennen dat mijn man dat gedaan had. Geef me die dan maar even….. In een fractie van een seconde draaide heel Napoleontisch, chauvinistisch Frankrijk en 60 jaar feminisme voor mijn ogen. Ik werd er duizelig van. Maar ik stond niet eens op het punt om er een zaak van te maken. Het ergste wat ik er tegenin kon brengen was dat mijn man niet zo goed Frans sprak en dat hij het daarom met mij, eenvoudig nederig vrouwtje moest stellen. Of mijn man dan Engels sprak? Tja, dan is het voor mij een uitgemaakte zaak: Zoek het maar uit met zijn allen als je maar zorgt dat de stroom er weer op komt. Hoewel ik moet zeggen dat ik het ook heel gezellig vind zo zonder stroom. Pannetjes water op het gas en tandenpoetsen bij kaarslicht. Ik kan best goed kamperen in huis. Als ik Theo mag geloven was de meneer hoogst verbaasd dat er helemaal niks werkte en dat er zelfs geen metingen zichtbaar waren op het een of andere schermpje. Een elektricien wordt uw kant op gestuurd. Huh? Nu al? Dat werd wachten geblazen.
Ons tutje is ook altijd vroeg bij de pinken en dronk gezellig in alle vroegte een kopje koffie mee terwijl de vogels net zo’n beetje aan hun ochtend ritueel begonnen. We speculeerden er lustig op los. We rekenden op nog drie dagen zonder stroom. Zeker! We zouden vast extra benzine kopen voor het aggregaat en nog een aantal kaarsen opsnorren. En net toen we midden in de brainstorm sessie zaten kwam daar de edf al aangereden. Wel geteld een half uur later. We hadden geluk zei de meneer met een grappig accent. Hij woonde in Anan en dat is hier maar een paar kilometer vandaan. Bovendien kende hij het huis ook wel en dan een hele ingewikkelde familie kroniek die uiteindelijk bij de buurvrouw uitmondde. En zo is de wereld maar klein natuurlijk. Nog even doordenken en we waren vast familie van elkaar. Echter toen hij de meterkast zag was de vrolijkheid voorbij en begon hij stevig te vloeken. Grappig, dat deed de elektricien die ons acht jaar geleden aansloot, ook al. Al snel bleek dat het gedeelte waar de stroom ons huis in komt al zeker 60 jaar oud is. Dus hij moest zich omkleden in een zware jas, grote rubberen handschoenen en een helm met gezichtsscherm. En dat al die gevaarlijke dingen zich zomaar naast onze voordeur afspelen is wel noemenswaardig. Afijn de beste man heeft drie kwartier staan vloeken en zuchten maar uiteindelijk had hij het voor elkaar. Een gloed nieuw kastje van kunststof is ons deel.
Een dag later als we de troep hebben opgeruimd vind ik nog een schroevendraaier van een onbekend merk. Die is van onze elektricien. En de wereld is klein dus ik ga hem persoonlijk terug brengen. Al snel tref ik in Anan een oud vrouwtje en ze weet meteen over wie ik het heb. Haar man komt er ook bij staan maar dan is ze gelukkig al klaar met uitleggen. Anders had hij het vast voor haar gedaan en vast ook wel beter. Want een vrouw kan natuurlijk niet de weg uitleggen. En een vrouw kan aanwijzingen ook niet opvolgen want ik reed er in een vaartje voorbij. Maar och wat was de man gelukkig met de schroevendraaier die hij nog helemaal niet gemist had. Of ik daar speciaal voor langs kwam? Tja waar anders voor? Je weet maar nooit waar dergelijke contacten nog eens voor nodig zijn en als het gaat om sociale contacten… dat moet je aan vrouwen over laten.
01-06-2010