Alleen maar honden hebben is voor mij niet genoeg. Het is leuk maar geeft net niet de juiste voldoening. En dus ben ik al jaren in de mineur en depressief omdat ik natuurlijk te weinig met mijn honden doe. Ik klaag steen en been maar ik heb duizend excuses. Tijd is de beste en moe komt met stip op de tweede plaats. Geen zin gebruik ik ook wel eens en ingehaald worden door de realiteit is ook zo’n mooie. Nou ja, wat en wie precies op nummer 5 t/m 1000 staat weet ik niet. Dat rommelt een beetje. Hier en daar heb ik goede voornemens en af en toe krijgt elke hond zijn eigen rol. Dat hangt af van de samenstelling van het moment. Zo is Bridjo bij uitstek kandidaat als ezeldrijfster, mag Babiche mee hardlopen in het dorp (omdat ze niks moet weten van andere honden) en mag Mouss met andere honden spelen en af en toe langs de fiets mee. Maar toch komt daar dan weer het slop in en zo gaan er weken voorbij dat ze slechts kilometers vreten en ballen verzamelen en vooral veel knuffelen. Hen kan het niet deren. Ze vinden het wel best. Klagen doen ze nooit. Ze zijn eigenlijk gewoon heel gelukkig. Toch knaagt het bij mij. Ze hebben zoveel meer potentie! En kunstjes en andere brave welopgevoede dingen kunnen ze ook al niet. Toch gedragen ze zich prima en probleemloos. Dus wat zeur ik?
Met de komst van d’Artan is er ineens een nieuwe wereld voor me open gegaan. Want over een aantal weken hebben we twee border collies in huis waarvan één een echte en één een halfje. En zodoende ben ik me op het internet maar eens gaan aansluiten bij een forum om daar gezellig over te kunnen kletsen en te lezen wat anderen zoal doen. Het valt een beetje tegen. Niet in de laatste plaats omdat er alleen maar gestudeerde honden op dat forum zitten. Bovendien hebben ze allemaal “papieren” ofwel zijn ze van adel. Daar vallen we een beetje bij in het niet. Wij zijn slechts erfgenamen van boeren en buitenlui. Maar verder werkt het forum wel inspirerend omdat border collies bij uitstek kennelijk bij allerlei aktiviteiten betrokken zijn. Sommige mensen hebben persoonlijke schapenkuddes om hun borders op te oefenen. Daar zou ik zomaar over kunnen denken maar ik begin er niet aan. Ik heb net afgesproken dat ik geen nieuwe diersoorten meer in huis wil. Anderen gaan naar gerenommeerde hondenscholen waar de hond en de baas kunstjes leren en doen allerlei wedstrijden overal in het land. Het is een heel gedoe maar wel leuk. Het leukste wat ik ineens tegenkwam en waarbij er geen schapen nodig zijn is een nieuwe hondensport: treibball. Dat is Duits voor drijfbal. Geen bal die drijven blijft maar opgedreven dient te worden. Van die grote gymnastiekballen (of fysioballen zo je wilt) liggen in een veld en de hond (het liefst een border) moet die één voor één in een goal “drijven”. Ik zag ineens een prachtige uitdaging voor de kleine d’Artan die nog maar net zijn oogjes open heeft. Eerst maar eens oefenen op Bridjo. Dan hoef ik later geen ernstige fouten meer te maken. Als Bridjo ergens van houdt is het wel van oefenen. Vooral als blijkt dat de andere honden opgesloten worden. Dan gaat er zeker iets leuks gebeuren. Misschien wel snoepjes zoeken onder potten of tussen de benen door lopen… Ik heb legio van die grote ballen die ik met het bommen wel gebruik. Bridjo mag daar best een paar van hebben. We begonnen maar eens met één. Best lastig om haar te vertellen dat die bal van a naar b moet. Maar echt, binnen een paar minuten had ze het idee door en rende ze als een dolle over het veld en joeg de bal alle kanten behalve de goede op, om hem vervolgens van de heuvel af het bos in te laten rollen. Einde bal. De tweede keer kreeg ik een coach omdat ik van nature te druk en onduidelijk ben. Ik weet dat en het is een van de weinige momenten dat ik het duld dat Theo me aanwijzingen geeft. En verdomd als het niet waar is: het lukte Bridjo om heel gericht, de bal mijn kant uit te “drijven”. En dat voor een hond die geen hondenschool gezien heeft! We gaan hier natuurlijk mee verder en op een dag doen we wellicht aan wedstrijden in den lande mee. Ik vind die ballen toch wat minder intensief dan het houden van schapen met hetzelfde doel. Stel je voor dat ik een schaap aan de afgrond van ons bos verloren had binnen vijf minuten oefenen!
Maar dat is nog niet alles. Eerder schreef ik al eens dat ik sinds jaar en dag met de regelmaat van de klok probeer te hardlopen. Sjokken zeg maar. Ook dat raakt steeds weer in het slop omdat ik het van nature niet kan en er geen vooruitgang te bespeuren valt. Maar omdat ons Tutje aktiever moet worden heb ik mezelf weer verleid tot wekelijkse hardloop sessies rond het meertje in het dorp. Nog steeds geen progressie. Maar het forum biedt opnieuw inspiratie in de vorm van canicross. Dat is een buitenlandse samenstelling voor hardlopen met je hond. Je zit allebei in een tuigje en bent met elkaar verbonden door een elastieken touw. Kost een fortuin! En net als het houden van schapen ben ik ook niet van plan meteen een fortuin uit te geven aan iets dat wellicht niet werkt. Hoewel ik moet toegeven dat het kriebelt. Maar Babiche heeft een tuigje en ik heb zelf een heuptasje. In de stal vind ik nog een elastieken koord en dat knutsel ik gezellig aan elkaar volgens de algemene richtlijnen. Zodat als we ooit aan serieuze wedstrijden deel gaan nemen, we meteen goed zitten. Nu maar hopen dat het werkt. Ik kies voor Babiche omdat ze nooit lekker naast je aan de lijn mee loopt. Dat hoeft ook zelden tot nooit en dus is ze een prima trekhond. Oh wat is ze opgewonden. We gaan wat leuks doen! En niemand in de buurt om haar op haar kop te geven. We klikken ons aan elkaar vast en dan is het een kwestie van “Lopen!” roepen. En geloof het of niet maar Babiche loopt of haar leven er van af hangt in het juiste tempo over het pad en trekt me in vliegende vaart vier keer het meertje rond. Nog nooit was hardlopen zo leuk! Het is niet druk maar toch worden we hier en daar nagestaard of aangemoedigd. Ik sta inmiddels bekend als die vrouw die een gave voor honden heeft. Maar ach, in het land der blinden is Éénoog koning(in).
30-09-2010