– Weet je wat ik nog wel eens zou willen leren? Juffrouw Bridjo zat met een grasje in haar mond van het winterzonnetje te genieten. Paquito was druk bezig om de onderste tak van een hoge eik te bereiken. Daar hing nog net een lekker blaadje en ook nog een eikel aan. Hij stond op zijn achterste benen te wiebelen, terwijl Pucks hem de lucht in hield.
– Nog leren? Moet u dan nog wat leren juffrouw Bridjo? Paquito viel voor de zoveelste keer die dag op de grond en Pucks rolde ook voor de zoveelste keer die dag, de heuvel af. Vol schrammen en bulten kwam ze bij het tweetal zitten.
– Natuurlijk moet ik nog wat leren, antwoordde juffrouw Bridjo. Ik moet nog heel veel leren. Ik kan nog maar een heel klein beetje van wat er allemaal te leren valt.
– O jeetje, Paquito keek beteuterd. En ik kan maar een heel klein beetje van wat u allemaal kan.
– Dat geeft niks, zei juffrouw Bridjo. Er zijn dingen die ik weer van jou kan leren. En dat is nu precies wat ik je zou willen vragen.
Paquito begon van trots te glimmen. Hij wist maar heel weinig en dat weinige had hij bijna allemaal van juffrouw Bridjo en tante Noor geleerd.
– Zou je willen leren rollen door de modder? Verwachtingsvol keek hij juffrouw Bridjo aan.
– Hi hi, juffrouw Bridjo rolde van plezier over haar staart.
– Nee joh, ik wil leren met jou te wandelen. Ezeldrijven, dát wil ik leren!
Paquito dacht even na en toen nog even en toen viel hij in slaap.
– Ik droomde, zei hij even later, dat we gingen wandelen samen. Lijkt je dat wat?
– Prima! antwoordde juffrouw Bridjo beleefd, zeg maar wat ik doen moet.
Dat wist Paquito niet goed want tot nu toe had nog niemand met hem gelopen.
– Uh, mag ik even… Pucks de poes besloot het voortouw te nemen. Het lijkt mij het beste dat ik voorop ga, zodat Paquito weet waar hij naar toe moet. Daar stemden de andere twee meteen mee in.
– Kijk wel uit hè juffrouw Bridjo. Soms ben ik zo vrolijk, dat ik zomaar mijn benen in de lucht schop.
– Geeft niks Pietje, ga nu maar vóóóóruit!
Dat was niet tegen dovemans oren gezegd. Met een hopla en een knallende scheet stoof Paquitje het land over.
– Hé hóóóó! riep Pucks. Even terug komen maatje, zo werkt het niet. Maar Paquito was al verdwenen achter de bomen en naar de andere kant van de heuvel vertrokken. Daar troffen Pucks en juffrouw Bridjo hem rustig grazend bij een mooi polletje aan.
– Nou, Paquito, zo werkt het natuurlijk niet. Je moet wel een beetje in de buurt blijven.
Pucks en juffrouw Bridjo gingen in druk overleg over de te volgen strategie. Paquito was zo druk bezig met de nieuwe grasjes dat hij er niks van merkte dat Pucks hem bij een touw vast pakte, dat om zijn nek hing en voordat hij het wist liep hij braaf over de weg het bos in dat aan de andere kant van de heuvel lag.
– Zo, sprak Pucks even later. Nu laat ik je weer los maar wel goed opletten hè? Als je te lang achter blijft komt juffrouw Bridjo je een handje helpen maar als je netjes mee loopt krijg je een beloning.
Juffrouw Bridjo liet haar stokje zien.
– Prrrrrt Paquito, lopen maar!
En zo trokken de drie vrienden door het hele bos. Pucks voorop want zij wist de weg en juffrouw Bridjo achteraan want zij moest het nog leren. Maar Paquito deed het niet één keer meer fout en zo leerde juffrouw Bridjo toch niet zo veel als ze wel zou willen.
– Geeft niks zuchtte Paquito toen ze weer terug kwamen bij de boom aan de goede kant van de heuvel. Volgende keer doe ik wel wat minder goed mijn best en dan zult u zien hoe moeilijk het wordt.