– Weet je wat ik nou nog wel eens zou willen leren? Paquito was de hele ochtend al aan het mijmeren en had het één na het andere al opgenoemd.
– Zeg het maar, zuchtte tante Noor voor de zoveelste keer die dag.
– Ik zou wel willen leren paardrijden!
– Dat is goed antwoordde tante Noor verheugd. Spring maar achterop! En zo gezegd zo gedaan. Paquito sprong op de rug van tante Noor, die er niet eens voor door de knieën hoefde. Het duurde even voordat Paquito zijn balans had gevonden maar na drie keer vallen wist hij zijn evenwicht te behouden.
– Joepie! En hij gaf tante Noor de sporen zodat ze flink moest opschieten. Na een dagje galopperen vond tante Noor het welletjes.
– Nu is het genoeg hoor, je moet er af. Puffend steeg Paquito van de rug van tante Noor om vervolgens in het gras verder te mijmeren.
– Dit wil ik wel elke dag, zei hij. Misschien kan ik ook wel leren konijnrijden.
En met die gedachte zocht hij Dapper het konijn. Ze hadden elkaar al een tijdje niet gesproken dus het was een hele gunst toen Dapper toestemde om Paquito te leren konijnrijden. Samen huppelden ze door de klavervelden tot Dapper het welletjes vond.
– Nu heb ik er wel genoeg van. Zoek maar iemand anders. Indy de kip kwam net toevallig langs gefladderd.
– Zeg Indy, zou ik mogen leren kiprijden?
Indy keek verbaasd maar knikte toen bedachtzaam dat het misschien wel een grappig idee was.
– Spring maar achterop! Paquito zakte weg in het verenkleed van Indy en als een prins zo zacht zat hij om zich heen te kijken terwijl Indy moeizaam fladderend over de weide liep.
Pucks de poes die het allemaal had staan bekijken, vond dat het eindelijk haar beurt was om Paquito mee te tronen. En alsof ze het dagelijks deed huppelde ze over het hek en maakte er een paar mooie figuren bij zodat Paquito extra kon genieten.
– En deze ken je nog niet! riep ze licht puffend. En voordat Paquito het wist, sprong ze over een sloot, over een hek, draaide drie keer rond en liep achterwaarts op de muziek het hele weiland rond, net zo lang tot Paquito misselijk werd.
– Genoeg genoeg! Brulde hij. Maar toen hij eenmaal bij gekomen was, kreeg hij juffrouw Bridjo in het oog.
– Juffrouw Bridjo, kunt u mij leren hondrijden?
– Je denkt toch zeker niet dat ik gek ben hè? Antwoordde juffrouw Bridjo. Je bent veel te zwaar!
Er viel even een stilte
– Maar…. zei Dapper. Maar….
– Tsja, antwoordde Indy, tsja…
– Uh…..kreunde Pucks, uhm…
Die dag gingen de dieren verward naar bed om de volgende ochtend minstens zo in de war weer op te staan.
– En toch weet ik zeker…. Dapper bekeek Paquito nog eens goed.
– Ik kan me toch niet vergist hebben…. Indy zocht van verlegenheid het antwoord tussen haar veren.
Pucks had die nacht geen oog dicht gedaan en heel hard gestudeerd in een boek over zwaartekracht en sterrenkunde
– Ik snap er nog steeds niks van, moest ze toegeven.
– Ik begrijp het best sprak juffrouw Bridjo die dag plechtig. Wij houden allemaal erg veel van Paquito. Minstens zoveel als van de flierefloeper. En omdat de flierefloeper het lichtst van ons allemaal is, is Paquito natuurlijk net zo licht.
Maar de flierefloeper had de hele dag en de dag ervoor liggen slapen, dus die wist van niks. En zo was Paquito ook alles vergeten.