Paquito stond net een grote emmer distelsoep leeg te slurpen, toen Dapper het konijn met het gescheurde oor kwam aanlopen.
– He Paquito! Riep ze enthousiast. Dodo mijn zusje is vandaag jarig en nu geeft ze een feestje, kom je ook?
Paquito verslikte zich bijna in een flinke slok soep en snuivend en proestend keek hij Dapper aan.
– Een feestje, wat is dat? En meteen nam hij een nieuwe slok van zijn favoriete distelsoep. Tot aan zijn oren zat zijn neus verstopt in de emmer soep en daarom kon hij het antwoord van Dapper niet goed verstaan.
– Een beestje is zoiets al jij en ik maar dan kleiner. Dapper was bij tijd en wijlen een beetje doof
Paquito snapte er niks van maar het klonk wel heel interessant. Het kon geen kwaad om wat kleiner te worden, dan kon hij gezellig bij de mol op visite gaan.
Opgewekt en nog naboerend van de distelsoep liep hij achter Dapper aan naar het feestje.
– Hier is het dan zei Dapper, wijzend op een paar boomstronken die als stoel moesten dienen en die keurig in de rondte waren geschikt.
Gezellig zuchtte Paquito, ik ben benieuwd. Hij was nog niet eerder bij Dapper en haar zusje Dodo op bezoek geweest dus hij keek zijn ogen uit.
– Lust je een lekker glaasje wortelsap? Dapper stond met een grote kan voor Paquito zijn neus.
– Nee dank, je ik doe namelijk aan de slanke lijn. Paquito vond dat wel interessant klinken. Tante Noor riep dat ook altijd.
– Een gebakje dan? Dapper keek smekend en rende heen en weer om steeds nieuwe dingen te halen
– Nou, dat sla ik niet af Dapper. En met een grote hap verdween het gebakje in Paquito’s mond.
Plotseling en zonder aanleiding klonk er een vreemd geluid.
Paquito sprong op van het stronkzitje of zitstronkje en keek verschrikt rond.
Daar was het weer. Een beetje angstig probeerde Paquito zich te verstoppen achter Dapper maar het geluid scheen hem te achtervolgen.
Dapper moest haar buikje vasthouden van het lachen. Schuddebuikend rolde ze over de grond terwijl Paquito steeds gekker deed om het geluid voor te blijven.
– Je hebt de hik, je hebt de hikkepik, je hebt een hikbeestje! En weer rolde ze over de grond van het lachen.
– Ik heb helemaal niks gilde Paquito van achter een boom, en zeker geen hikdinges. Maar daar was het geluid alweer: kort en krachtig en nu kon Paquito het ook horen:
Hik!
– Wie is dat? Wat moet je van mij? Ik wil jou niet! Ga weg!
Paquito galoppeerde van de ene kant naar de andere kant maar hoe harder hij liep, des te harder klonk de hik. Inmiddels waren er nog meer dieren op het feestje gekomen. Juffrouw Bridjo wist raad:
– We moeten hem laten schrikken, dan verdwijnt het hikbeestje wel.
De dieren deden wat ze konden. Plotseling liet Dapper haar lange tanden zien. Paquito schrok zich een rotje maar de hik bleef. Indy kwam kakelend achter een boom vandaan waardoor Paquito een meter omhoog sprong maar net toen hij dacht dat de hik ook geschrokken was, kwam hij weer terug: Hik!
Iedereen haalde de raarste fratsen uit. Dapper sprong op Paquito’s rug, Pucks vertelde een eng verhaal, Dodo, die ook op haar eigen feestje was verschenen, prikte in zijn zij, Juffrouw Bridjo trok aan zijn staart maar de hik bleef.
– Je moet je adem inhouden! Pucks de poes had driftig in haar boek zitten bladeren terwijl de andere dieren heen en weer sprongen.
Paquito, de waanzin nabij, stopte onmiddellijk met ademhalen. Dapper drukte voor de zekerheid twee flinke wortels in zijn neusgaten want vals spelen was er niet bij natuurlijk. Paquito liep helemaal rood aan en toen hij op het punt stond te barsten, floepten de wortels uit zijn neus en zoog hij ongewild weer een heleboel adem naar binnen. De hik lachte in zijn vuistjes en begon opnieuw met plagen.
Pucks, die het anders toch altijd zo goed wist, krabde zich achter haar oren maar kon niks meer vinden in het boek. Het feestje zakte een beetje in, nu er geen oplossing voor de hik kwam en hikkend droop Paquito af, terug naar zijn weitje bij tante Noor.
Tot diep in de nacht konden de dieren hem daar nog horen:
– Ga weg! Ik wil je niet!
En even later:
Hik!