Door de confinement zijn mijn handen ineens vrij om nog harder te werken. Ik kan een stuk of 5 massages afblazen. Niet letterlijk natuurlijk, dat zou onder de omstandiheden niet gepast zijn. Ik hoef niet meer op te letten of ik mijn handen beschadig. Voorlopig kan ik aan de slag. Op deze manier gaan mijn massages in mijn hutje wel als een nachtkaars uit. De laatste massages zijn in totale … doorgebracht. Dat geldt eigenlijk wel voor alles wat we hier gedaan hebben. Geen spetterende laatste keren, geen glazen geheven op het einde, niet nog één keer extra springen ter afscheid, geen vuurwerk en knallen. Maar het is goed. Het nieuwe leven wacht trappelend van ongeduld en mag en zal dus ook ongezien en ongemarkeerd in beslag genomen worden. Maar goed bij deze dan een kleine markering.
De strijd tegen de regen blijft voorlopig nog even een “dingetje”. We bouwen dus met prioriteit een overkapping aan de voorkant van de hut. Zodat we droog naar binnen kunnen lopen en dingen buiten kunnen laten staan zoals modderige laarzen en al het andere dat er niet meer in past maar je toch steeds nodig hebt. Misschien krijgen we dat nog onder controle maar voorlopig lijkt dat bijna alles, verwend als we zijn met een enorm huis en een werkplaats en een hooischuur.
Ook nu weer is het berekenen van de afstand tussen de palen en het huis een monsterklus. We zijn niet geboren met een ingebouwde rekenmachine maar gelukkig wel met een “gevoel” voor de dingen. En dus komt het voor elkaar, zij het met enig duw en trekwerk. Tussen die palen en het huis leggen we doorzichtige plakken polycarbonaat platen. Die wurmen we onder een flapje bituum van het dak en kitten en schroeven ze vervolgens vast. Het gaat niet snel maar na een paar platen krijgen we de samenwerking synchroon. Het is trouwens hartstikke warm. Maar de regen is nakende dus we moeten wel door blijven werken. Het is al bijna donker als Gilles en Roger komen kijken. Daardoor vatten we nog even moed maar op een gegeven moment is het wel genoeg. Het ziet er al fantastisch uit en de regen kan geen vat meer hebben op de voordeur. Die voordeur moet nog wel even een test doorstaan… gaat hij nog open? Alles is daarop afgestemd en uitgerekend maar kennelijk niet voldoende want de deur kan niet meer helemaal open. Maar gelukkig kan dat de stemming niet drukken. Kennelijk is dat allemaal op te lossen met wat kunst en vliegwerk. Gewoon op ’t gevoel. Maar dat is voor een andere keer en heeft geen prioriteit meer. Later in de week tijdens een enorme laminaat frustratie maken we het toch maar even af.
Want de prioriteit ligt nu verder bij de binnenkant. Er gaan schrootjes tegen het plafond met isolatie materiaal. Eerst in de badkamer daarna door naar de slaapkamer. Foutjes worden meteen hersteld of op het gevoel weggemoffeld. Het komt niet zo nauw en het ziet er toch meteen afgewerkt uit. Gelukkig begon het te regenen voordat het plafond er helemaal in zat. Daardoor hebben we een lek in het dak ontdekt. Piep !!! Waarschijnlijk is het niet heel erg maar genoeg om te moeten herstellen en waarschijnlijk dus zo klein dat het onvindbaar wordt. Daarvoor ga ik een andere dag het dak op. Een flinke extra lap bituum over de vermeende lekplek moet het probleem verhelpen.
Het ene moment staan we op onze tenen, hoofd in de nek uitgestrekt naar het plafond te taggen en het volgende moment kruipen we op onze knieen over de vloer en proberen het laminaat in elkaar te peuteren. We beginnen in de slaapkamer. Een klere werkje. Het lukt niet meteen dus we geven het op en hopen dat het de volgende ochtend met frisse moed en beter humeur beter gaat. En dat lijkt dan ook zo maar halverwege blijkt een miniscuul foutje in het begin een onoverkomelijke fout op de helft te veroorzaken. Ik durf het bijna niet op te schrijven. Hoeveel laminaat hebben we in ons leven wel niet gelegd? Kilometers! Je kunt er van hier naar Nederland op en neer, zó veel! De klok tikt echter. We moeten door, het moet af. We kunnen ons geen dagen lanterfanten en fouten herstellen veroorloven. Waarschijnlijk ook de reden dat die foutjes ontstaan. Ik voel me nu net of ik in zo’n bouwprogramma zit waarin de suspense ook voortdurend wordt opgevoerd. Tegenslagen, foute berekeningen, ziekten, onprofessionaliteit, teveel hooi op de vork, noem het maar op. Uiteindelijk wordt het allemaal prachtig natuurlijk. De slaapkamervloer helaas niet. Die improviseren we weer recht en als we ooit tijd over houden, herstellen we het. Zo niet, dan staat het bed er op en zal nooit niemand het te weten komen… dus niet verder vertellen.
Dan rest er nog 36 vierkante meter laminaat in het grote gedeelte. Het is wederom een ramp. In het midden van de ruimste zit een kleine verdieping waardoor we geen grip krijgen. En zo gaat het steeds maar door op het moment. Elke keer zijn er nieuwe grotere of kleinere uitdagingen. Maar elke keer slagen we er in om ze het hoofd te bieden. Echter de frustratie over het goed leggen van het laminaat kost ons bijna het huwlijk. Althans toch een ochtendje. Maar daarna gaan we als een trein en ligt de vloer er in een mum van tijd. Na elk baantje danst Theo een soort sirtaki-variant om de boel goed aan te drukken. De honden van de buren komen kijken hoe het gaat en als het eindelijk ligt valt er een last van onze schouders. Vanaf nu kunnen we echt op gaan bouwen.
In mijn gedachten zie ik jullie werken en ook die gozer van het programma Houserules, die dan om de zoveel tijd met een megafoon om de hoek komt blèren “nog 10 minuten”!
Ondanks alle frustratie, stress, lichamelijke ongemakken en ruzies vordert het bouwen gestaag, jullie mogen trots zijn op jezelf!
Oh, Dorine en Theo, wat gaan jullie hard!! Met vallen en opstaan komt het zeker in orde! Met wat er nu al is gerealiseerd verdienen jullie al een pluim op je hoed. Jammer dat de nieuwe eigenaren niet echt meevallen, maar zoals ik lees bekijken jullie het op de goede manier: vooruit in het leven!! Grts aan alle bekenden daar!! En Go, Go, Go !! Xx
Working like a dervish’s dance. Around and around, it reads like a trance. You will need to build a shed somewhere, never mind men’s shed or women’s shed just to safe something personal for yourselves.