48 – Heen en weer…

Zo eerst maar even onthullen dat we een dag of vijf naar Nederland zijn geweest. Om te voorkomen dat we honderden invitaties zouden moeten afslaan, heb ik er in de vorige blog nog maar niets over vermeld.  Het werd plotseling mogelijk gemaakt omdat een goede vriend ineens kwam logeren en die kon best een paar daagjes voor de beestenbende zorgen. En zo geschiedde. Doelstelling was familie bezoek en dat was dan zo gepiept. Het was kort maar krachtig en voor het eerst in jaren dat we er weer eens waren. Van elke dag zou ik wel zes blogs kunnen schrijven. Wat een drukte en indrukken. Of misschien moet ik zeggen: wat is het hier stil en eentonig. Maar dat heb ik niet gedaan en nu is de noodzaak er niet meer. Jammer dan. We hebben er wel van genoten en een aardige foto reportage gemaakt.

Bij thuiskomst hadden de beesten mij niet meer nodig dus dat was een goed teken. Jammer voor mijn ego dat wel. Leuker was dat er een elektrische fiets op ons stond te wachten. Wat een heerlijk gevoel is dat weer om met een redelijke snelheid, zonder dat je de fiets hoeft te duwen ergens heen kan gaan of nergens heen kan gaan op deels eigen kracht. Vooral als het warm is en ik dan normaal gesproken van ellende lig uit te dijen op de bank, stap ik juist op de fiets, wind om me heen, tenminste als je door blijft trappen en een voldaan gevoel naderhand. Ik kan het iedereen aanraden. Oke, je moet het wel leuk vinden. Als je niet van fietsen houdt dan houdt het op. Theo houdt meer van off the road en dat is ook wel gaaf. Wel wat enger maar je komt op plekken die je nooit verwacht had.

Laatst was ik ergens aan het masseren. Een meneer met giga veel land die me naderhand zijn meer wel even wilde laten zien. In de buggy. Het was weer eens meer dan 30 graden. De mussen vielen dood van het dak. Maar in de buggy zoefden we schuddend en hobbelend over de velden, om het meer heen door de 10 hectare bos terug. Het was een beetje maf. Je moet dat eigenlijk doen als je 16 bent of zo. Dat je als meisje mee genomen wordt door een stoere boerenzoon en dat je dan gillend of juist niet je heel vereerd voelt en daarna verkering krijgt. Uiteraard kan het ook andersom. Dat je als stoere boerenmeid een stadse slungel met pukkels meeneemt op de quad en nou ja, vul maar in. Evengoed was het grappig en van verkering was natuurlijk geheel geen sprake. Sterker nog ik vrees dat ’s mans rug weer volledig in de vernielng gehobbeld was. Maar daar liet hij niks van merken.

Deze week zaten we weer eens bij de diabetes arts. Ik heb zomaar het idee dat zij Theo aan een lijntje houdt en hem maar een beetje laat spartelen. Waarschijnlijk is dat voor hem precies de goede methode want het gaat eigenlijk niet zo slecht. Gewicht gaat in de goede richting en bloeddruk was ook top. Nog gefrustreerd door de lage bloeddruk metingen van wat onbezoldigde goedwillende mensen greep ik mijn kans om ook nog maar eens naar mijn bloeddruk te laten kijken. Tja, ik zit daar niet voor jan joker elk half jaar mooi te wezen en te supporteren. Helaas, de bloeddruk was ook in opgefokte staat aan het eind van de dag 100 over 60. Nou ja, dan duizelen we maar naar de honderd jaar. Het schijnt te kunnen.

Ik heb sinds het nieuwe huisarts bezoek ook een verwijzing voor een dermatoloog op zak. Die zijn erg gewild of dun bezaaid of beide. In elk geval is de kans dat je door een huidkanker ding iets ernstigers krijgt erg groot omdat je domweg maanden moet wachten om überhaupt een afspraak te maken. Nu maak ik me nog geen ernstige zorgen om mezelf. Ik heb al jaren een plekje op mijn neus dat vast en zeker niet in orde is maar het kan misschien nog wel jaren mee. Minder erg maar wel veel ergerlijker zijn een kyste en een wratje die zomaar uit het niets in mijn hals en schouder zitten. Pontificaal in het zicht en niet gezellig. Telkens als ik in de spiegel kijk zie ik een enorme wrat met een lichaampje er omheen. Ik heb het even uitgeprobeerd maar niemand durft er wat van te zeggen. Zelf flap ik elke anomalie die ik zie er uit tegenover de betreffende lijdende figuur maar anderen zijn kennelijk beschaafder en willen me niet voor het hoofd stoten of mijn gevoelens kwetsen. Maar vooral die wrat moet er af. Als ik het zou durven sneed ik hem er zelf af maar de plek in mijn hals is nogal delicaat dus dat doen we maar niet. Bovendien kan ik er wel honderd mee worden waarschijnlijk. Afijn, elke dermatoloog vertelde me gedurende de zomer via een afspeelbandje dat ik pas in september kon proberen te bellen. September begon met een tripje naar Nederland dus ik kon het nog even uitstellen maar afgelopen week was er geen ontkomen meer aan. De eerste dermatoloog en dan daarvan de secretaresse, wees me meteen af. Ik had de gerepeteerde zin nog niet eens helemaal uit gesproken. Ik kon wel een ander bellen. En dit is het telefoon nummer. Ik verstond de helft en bleef hangen op de soixantdixsept. Omdat je eerst soixant hoort denk je aan zestig. Maar er komt nog dixsept bij dus ik was nog aan het rekenen toen het nummer al volledig afgeraffeld was. Kunt u het nog een keer herhalen alstublieft als ik u niet ontrief met permissie mevrouw? Hier heb ik geen tijd voor riep ze in de telefoon en smeet de hoorn op de haak. Waarschijnlijk drukte ze op een knopje. Onthutst en ontdaan luisterde ik vervolgens naar de bieb. Maar net als na een val van een paard  moet je meteen weer het zadel in anders durf je nooit meer. Dat weet ik uit ervaring. Op een paard zitten doe ik dus niet maar met die gemiste kans in gedachte belde ik meteen het volgende nummer. Ik verwachtte een antwoord apparaat. Ik verwachtte: belt u over een half jaar nog maar eens terug. Ik verwachtte op zijn best: u kunt over een half jaar terecht. Ik verwachtte weer afgeblaft te worden. Ik was tot op het bot gepantserd. Of ik maandag middag kon komen? Totaal overbluft viel ik bijna letterlijk van mijn stoel. Ik was zo helemaal off guard dat ik geen pen kon vinden voor een afspraak en niet wist of ze een grapje maakte of serieus was. Serieus dus. Het zal de voorzienigheid wel zijn of karma of gewoon stom geluk. Noem het wat je wil maar al die ontsierende plekken en die ene die je eigenlijk niet ziet maar het gevaarlijkst is, gaan verdwijnen. En snel als het aan mij ligt. Wordt vervolgd.

Nog even iets totaal anders. Met de regelmaat van de klok overvalt me toch nog het gevoel dat ik meer wil betekenen voor de wereld dan alleen maar mezelf staande houden en bloggen over huis tuin en keuken dingen. Oke, ik overdrijf het een beetje maar het gevoel is er toch. Maar de mogelijkheid is er ook. Nu we een mooi en grote ezelstal hebben en ik best veel land kan gebruiken zou ik het wel heel leuk vinden om nog één of twee ezels te adopteren of één of twee shetlanders. Niet persé om in een optocht te gaan wandelen natuurlijk maar zodat een paar dieren nog een goed thuis kunnen krijgen en ook zodat er wat meer dynamiek op de weide komt. Leg je oor gerust te luisteren en laat het me maar weten als er ergens dieren lopen die wat extra amour en verzorging kunnen gebruiken.

Klikkerdeklik op een van de foto’s…..