Op duizend afwerklatten na is het plafond in de danszaal eindelijk af. Met hangen en wurgen deden we steeds een stukje en dan weer opvullen met wol. Weer een stukje schroten plaatsen en dan weer vullen met wol. Eigenlijk konden we eeuwig doorgaan want net als met zoveel dingen: tegen de tijd dat het klaar was hadden we er handigheid in gekregen. Maar wat golft het plafond nu mooi. Het is net de dode zee. We leggen ons er bij neer want als je het perfect wilt, kan je beter de hele handel eerst afbreken. We vergeten steeds dat we het moeten doen met wat we hebben. Dan is het tijd om de muren te crepi-en. Dat zijn weer de leuke klussen, want het geeft weer een enorm groot resultaat binnen betrekkelijk korte tijd. Als ik Theo mag geloven zijn de laatste meters evengoed een opgaaf. Met een vlakspaan brengt hij de crepi aan en veegt en veegt en veegt dan totdat het niet al te bobbelig meer is. Ook hier: perfectie verboden. Ik doe ook een klein stukje maar ik ben duidelijk beter in andere dingen..
Zo kneed ik me een slag in de rondte op het moment. In een naburig Chateau van een kennisje zit een grote groep Duitse vrienden vakantie te vieren. Allemaal artsen en onderzoekers en professoren en zelfs een princess Di lookalike. En hun kroost. Zowel menselijk als hondelijk. Een ontzettend gezellige boel en ze willen alle 30 gemasseerd worden. Dat gaat niet lukken natuurlijk maar ik kan wel een poging wagen. Tenslotte zal ik nog een fikse rekening van Boy zijn behandeling moeten betalen. Wel jammer dat je dan een dode hond terug krijgt. De crematie alleen al zal wel 200 euro kosten maar dan heb je ook wat. We hebben nog drie hard kartonnen buizen met hondenas in de opslag liggen en die moeten nog uitgestrooid worden. Als ze maar niet verspocht zijn in de tussentijd. Maar goed dat ligt nog in het verschiet. Ondertussen vecht de Deutsche mannschaft om een plekje op mijn tafel. Het streelt mijn eer en mijn ego. Dus ik laat ze lekker vechten. Het is wel weer eens leuk om andere mensen te zien en te spreken en omdat ik op locatie werk, hoor ik er toch een klein beetje bij. Ik word onthaald met taart omdat lady Di jarig is. Met de ogen half geloken en semi verlegen propt ze me vol met Kuchen. De menigte wil ook graag een yoga sessie. Dat kan geregeld worden. In het hele kasteel is echter geen ruimte te vinden die dat aankan. Elke ruimte is tot op de laatste centimeter gevuld met Duitse kledingstukken en overal slaapt wel iemand. Maar de jeux de boules baan ligt er fantastisch bij. Er lopen geen mieren en het is helemaal vlak en plat. Tijdens mijn 2 uur durende “Doyoga-routine” (zie hoe nochalant ik me hiermee even in de markt gooi) komen en gaan voortdurend deelnemers van allerlei allooi. De vrouwen eerst maar al snel volgen er een paar doorzetters van mannen en kinderen leggen hun benen nog wat verder in de happy baby en stervende zwaan positie. Het is gezellig en een groot applaus met een ruime beloning is mijn deel. Boy kan rekenen op een grootse begrafenis..
De enige die toch duidelijk blij is om de enige mannelijke hond te zijn op het terrein is Dartan. Al 13 jaar wacht hij op zijn beurt om te regeren en alle aandacht te krijgen. Ooit kwam hij als vierde musketier de meute versterken. Vandaar zijn naam. Dartan is kort voor d’Artagnan. Al die tijd kon hij zich niet veroorloven zwakte te tonen. Geborsteld worden was daarom uit den boze. Als jong hondje kon dat alleen met Babiche er tussen. Dan werd ik tenminste niet opgegeten. Toen die flauwekul voorbij was, dienden alle andere kerels zich tijdens het borstelen onzichtbaar te maken. Nu dat dan ook is gebeurd, blijkt het borstelen een feestje. Zodra ik de borstel pak, biedt Dartan zich aan. Hij kan er geen genoeg van krijgen. Gaat op zijn rug liggen en pakt de borstel bijna zelf. Ook de stofzuiger is duidelijk minder actief sinds Boy er niet meer is. Begrijp me niet verkeerd. Ik zuig met liefde haren als ik hem er mee terug krijg. Maar opvallend is het wel. Het niet aanwezig zijn maakt hem nog minder aanwezig dan hij al was. Dat vind ik soms verdrietig. Maar er wordt alweer gefluisterd dat we een nieuwe hond moeten nemen. Voordat Dartan te oud is. Nu we zelf nog niet te oud zijn. Om de pijn te verlichten. Om de meute aan te vullen. Nu we in een hittezak van 37 graden leven komen alle dieren binnen, om onder onze airco te liggen. Flora van de buren, Sandy die half van ons is. Snuitje met één oog en Coco de kleine muizenjaagster en niet te vergeten Dartan. Zelfs de ezels smachten achter het hek naar de koelte van onze koude wind blazer. Het is druk op die paar vierkante meter. Maar er kan altijd nog meeeeeeer bij op!.
O ja, hier kun je de progressie van de verbouwing volgen. Je kunt je er zelfs op abonneren… Klikerdeklik
Mooi dat er Duitsers in Franse chateaux bestaan. Goed voor de verdiensten. En wat gaan jullie geweldig met die oorspronkelijke stal. In het begin leek het wel op een gebouw in Groningen maar bij jullie gebeurt er wel wat. Groetjes en liefs Jouke 💋
Prachtige verbouwing hoor ook met het gebruik van de oude balken. Je zou de photo’s van de koeien op een muur moeten doen of dia’s erop. Jullie zijn een bijzonder team.
Altijd fijn om je te lezen, bewonder je energie.Je doet zoveel,ik sta er versteld van!
Het château is vast volgeboekt voor de zomer, weer Duitsers?
Mooi lief verhaal over Dartan!
Liefs, Francisca