95 – Koude kalkoen

En toen was daar ook de laatste nacht van de koeien in de stal. Gilbert had het door het heengaan van Pucks nog weer een paar dagen uitgesteld. Bang om mij teveel te traumatiseren met verdwijnende dieren. Heel lief en na twee en een half jaar samen te hebben geleefd met de koeien is het toch een grote verandering. Maar de beruchte dag waarvan je wist dat die zou komen naakte toch echt serieus en ineens zei Gilbert dat de koeien nog één nacht in de stal zouden slapen. Och, hadden ze het maar geweten. Waren ze maar een beetje voorbereid. Maar ze wisten van niets. Deden of het een nacht als alle anderen was. Geen feestje, geen pootjes van de vloer. Geen bewustzijn van: De laatste keer de heuvel op lopen. De laatste keer aan de ketting. De laatste keer schijten in de greppel. Niks van dat alles en de volgende ochtend zonder afscheid nemen hup, naar beneden gestort en de wei op. Gilbert wilde alle barrières al weg halen maar dat leek me wat voorbarig. Laat nog maar even staan zei ik, je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt en dat zou jammer zijn van alle materialen en het verse betonvloertje. Want nu komt die koude kalkoen om de hoek zetten. Je dacht natuurlijk al waar blijft die? Het laatste kalfje der Mohikanen ging apart naar beneden naar de nieuwe stal. Het arme dier heeft zijn hele korte leven alleen maar van een hokje, naar de uiers van zijn moeder gelopen en weer terug. Je zou gerust kunnen zeggen dat het diertje geen enkele wandel ervaring heeft om nog maar te zwijgen van de omgeving buiten. Met een touw om zijn neus en kop gebonden trok Gilbert het kalf op een onbewaakt moment naar buiten. Hulp was niet gewenst want dat zou maar teveel drama en kermis opleveren. Maar je voelt hem al aankomen. Dit kalfje kreeg de schrik van zijn leven en weigerde met zijn dikke honderd kilo kalfsvlees de tocht te aanvaarden. En alzo ben ik toch maar gaan helpen. Sussende woordjes sprekend. Rustig maar rustig maar. Stapje voor stapje. Het was een helse tour maar het is gelukt. Het kalf in een ander hok in de nieuwe stal. Niet meer over nadenken.

Jaja die kalkoen komt nu. Want toen moesten de vier overgebleven koeien cold turkey in de nieuwe stal. Toen brak de kermis pas goed uit. Denk maar niet dat die beesten er in wilden. Moederkoe loeide de hele buurt bij elkaar en de andere drie renden heen en weer. Gilbert lokte ze steeds naar de stal, Roger op zijn pantoffels door de blubber werd meermaals bijna van de sokken gelopen en ik stond met Dartan en een stok de boel steeds maar weer terug richting stal te drijven. Het was een belachelijke toestand. De koeien wilden steeds maar terug de heuvel op naar de oude stal. Dat zit zo in hun kop geprogrammeerd, dat trek je er cold turkey niet uit natuurlijk. Met mijn onnozele hoofd zou ik denken dat de nieuwe stal al dagen toegankelijk had moeten zijn met lekkere hapjes. Stapje voor stapje wennen aan de nieuwe omgeving. Nee, dit was wel een hele koude kalkoen. Dartan was ook niet echt een goede hulp en van frustratie riep Gilbert dat die hond maar weg moest. Nou, ik gaf hem geen ongelijk. Halverwege de terugweg besloot ik het hele geval ook maar los te laten. Nog meer dan een half uur heb ik ze beneden horen roepen maar het is toch gelukt.

De volgende dag het zelfde verhaal. Nadat wij een avond vroeg weg waren gegaan om ergens te eten en daarna de volgende ochtend weer vroeg vertrokken om boodschappen te halen, zagen we dat de staldeur dicht was. Heb jij dat gedaan? vroeg Theo. Nee, ik had niks gedaan en hij dus ook niet. Een paar meter verder riep ik: stop de auto maar , ik ga even kijken. Misschien zit er een hond in opgesloten of een kat en dat zou zielig zijn. Ik druk de staldeur open en wat zie ik daar…? Koeienflatsen! En de barrière weer terug! In een flits kan ik me het theater van de vorige avond voor de geest halen. De koeien zijn dwars door de cloture naar boven gerend. Moederkoe voorop. Haar kind staat al drie dagen beneden maar ze moet en zal omhoog. Flora heeft de koeien een klein handje geholpen en hangend in de staart de boel nog wat opgejut. Gilbert heeft een nieuw wereld record gelopen en de 200 meter in 3 seconden gedaan, aan de andere kant van de stal langs om ze er weer uit te jagen voordat de hele handel kapot gelopen zou zijn. Springend en briesend zijn ze de heuvel weer afgestormd met Gilbert met een riek in de lucht er achteraan. Ik kan me voorstellen dat de verwensingen niet van de lucht waren. We lachen er later hartelijk om. Wat een feest!

Maar eerlijk is eerlijk, we missen ze toch een klein beetje. De stal is nu echt helemaal voor ons.