91 – Lente

Als we fietsen bij St Girons spat de lente op onze fietsbrillen. Overal komt het blad aan de bomen. Er groeien gele, roze en blauwe bloempjes in de weiden, de zon schijnt, de lucht is blauw en de bergtoppen wit. We tuffen naar ons favoriete picknickplekje met uitzicht naar alle kanten, verorberen daar ons gebraden kippetje en dalen vervolgens lekker lang tussen schaapskuddes en over rivieren, door kleine verlaten dorpjes en door oude tunnels. Het is gewoon een feestje. En wat leuk: het is allemaal weer te zien op youtube. Ga naar “theoetdorine” en dan kom je er vanzelf. Gewoon vanuit je luie stoel maar beter nog op je hometrainer, crosstrainer, roeiapparaat of tredmill. Je kunt elke seconde meefietsen of er even snel doorheen scrollen.

Ondertussen kriebelt het weer om plantjes in de grond te zetten. Het idee is dat we daarmee een hoop geld uitsparen aan boodschappen maar dat is natuurlijk kul. Tegen de tijd dat je je eigen groente eet, heb je al zóveel geïnvesteerd in aarde, zaden, planten, slecht weer, hitte, hagel, droogte, materialen, zere rug etc dat de verlokking van een kant en klare broccoli eigenlijk heel normaal is. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Het is een rudimentair genetisch defect, terug te voeren op de eerste boeren, die ons in het voorjaar toch weer van alles in de grond laten zetten. Tegen beter weten in. Mijn bakken lonken en aangevuld met ezelmest is de aarde vruchtbaarder dan een loopse teef.

Maar Theo heeft ook zo zijn eigen revolutionaire ideeën met betrekking tot de voorjaarsdrang tot planten. Niks niet aarde en grond. Dat is allemaal maar ouderwets. Uit een tijd dat techniek bestond uit een steenbijl. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Speurend op internet laat hij zich inspireren door de hydrocultuur. Hij bouwt een stellage van buizen met gaten met een emmer en een pomp. Dit alles tegen de muur van de koeienstal. Pal in de zon. De buizen worden gevuld met aardbeienplantjes en sla en binnen no time ontwikkelen de worteltjes zich. Een paar flinke scheuten anabole steroïden in het water maakt dat de plantjes moeten groeien als kool. Wie heeft dat eigenlijk bedacht? Groeit kool zo snel? Hoe dan ook, het ziet er fantastisch uit maar zodra er een klein beetje storm is waaien de slaplantjes uit de buizen. Niet alleen pal op de zon, ze staan ook pal in de wind, pal in de regenen pal in de hagel. Zo zie je maar: niks is heilig als het op tuinieren aankomt. Toch wordt het interessant om te zien wiens plantjes beter groeien.

Oh ja over loopse teef gesproken. Flora heeft de kolder weer in de kop. Nog nooit heeft ze er zo goed uitgezien sinds ze zo ziek was.  De lente hormonen gieren door haar lijfje en een buurjongen heeft haar al te grazen genomen. Over twee maanden weer pups. Ach het arme beestje toch.

Het beste van de lente is toch wel dat de koeien weer naar buiten mogen. Och die arme dieren vier maanden aan de ketting. Maar gelukkig in onze eigen stal. Zo hebben ze nog afleiding gehad. De ouderwetse dagen zijn voorbij. Nooit hoeven ze meer vastgeketend een winter door te brengen. Slaand en springend huppelen ze naar buiten naar hun afgezette weitje. Het is maar kort maar de tijd wordt de komende dagen opgevoerd. En dan mogen ze dag en nacht buiten zijn. Dan is de stal eindelijk helemaal van ons en kunnen we echt aan de slag. Eén van de koeien is drachtig. Ja de lente slaat echt in alle hevigheid toe en door het bewegen wordt de bevalling plotsklaps ingezet.

Theo en ik staan in de ochtend in de stal om verder te gaan met de dakreparaties. De koeien staan toch ook weer binnen vanwege de gestage regen. Maar al snel besluiten we dat we eerst de vloer moeten egaliseren op een bepaald punt. Anders kan de steiger niet stevig staan en daar komen grote ongelukken van. Dat willen we niet. Dus van al dat voorgenomen werken komt niks. Dan besluit ik om wat stro naar de ezels te brengen. Het regent de hele dag dat het giet en die arme dieren klagen hun nood zodanig dat ik bang ben dat binnenkort de dierenbeulpolitie voor de deur staat. Als ik weer terug ben in de stal zie ik ineens een hoefje uit de poep van de zwangere koe steken. Oh help! Voor de zekerheid gooi ik eerst maar een flinke vracht stro onder haar kont. Dan valt het beestje niet in de drek. En dan? Ik ren maar naar de buren om ze te waarschuwen. Sylvie ziet me aankomen en steekt haar hoofd al uit het raam. Ze zal wel denken dat er brand is want ik verkeer inmiddels in een staat van aan paniek grenzende spanning. Gilbert is, zal je net zien, naar de mis. Kennelijk is het een belangrijke katholieke palmpasen dag. Nou die komt voorlopig niet terug. Ik zie al voor me hoe hij zingend van je pallem pallem pasen en hosanna hosanna in een optocht loopt met een opgetuigd broodje  aan een stok. Of dan daarvan de volwassen variant. Zijn vader staat zich net te scheren maar geen paniek roept Sylvie vanuit de keuken, het gaat vast vanzelf. Ik zucht een paar keer diep. Laat het los laat het los. Niet mijn probleem. Niet mijn dier. Niet mijn zorg. Als ik na tien minuten weer ga kijken staat Roger toch ineens wel in de stal. Hij probeert de koe te helpen. Het wordt nog een gedoe. Ik haal een emmer water en handdoeken. Roger bevestigt een touw om de hoefjes en samen trekken we dan het arme dier uit de koe. En als het er bijna uit is pak ik zonder nadenken de grote glibber de glibber in mijn armen om te voorkomen dat het te hard op de grond valt. Ik trek het naar de kop van de moeder zodat ze erbij kan om het droog te likken. Alsof er niks gebeurd is staat die even later alweer hooi te eten. Ik ben best trots op mezelf en het voelt echt leuk om samen met Roger dit laatste kalf op de wereld te hebben gezet. Het is een stiertje. Dat is jammer. Zijn toekomst zal kort zijn en al snel eindigen op iemands bord. Wel jammer om zo af te sluiten maar zo is het nu eenmaal en vanaf nu is het hier althans voorbij. Hosanna hosanna!

Filmpjes hieronder…