90 – Assepoester

Het seizoen is weer begonnen. Hout zagen. Om er in de winter warmpjes bij te zitten wordt er in maart een (dode) boom geveld en die moet dan in stukken gezaagd worden zodat hij verder kan drogen. In de zomer wordt alles gekloofd en binnen gehaald. Daarna wordt het weer in kleinere stukken gezaagd zodat het in de kachel past. Het is zwaar werk. Tot nu toe liep ik er altijd een beetje om heen Manusje van Alles te zijn. Vooral alle stukken hout verzamelen en opstapelen, stammen en takken netjes wegwerken, hand en spandiensten en vooral veel tillen en sjouwen. Het “echte” werk, namelijk het zagen zelf liet ik tot nu toe over aan de spierballen. Ondanks sporten en goede genen zijn mijn spierballen enigszins onder ontwikkeld. Ik kan wel kracht zetten maar met mijn hele lichaam. Al sinds enige tijd weet iedereen ook dat dit een veel betere manier van kracht zetten is dan louter je armspieren gebruiken. Met veel dingen werkt het dan ook fantastisch. Tillen en sjouwen bijvoorbeeld en wat dacht je van masseren?! Het voelt alsof ik een kerel van 100 kilo ben die door je heen ragt. Gewoon een kwestie van je lichaam er in gooien. Maar voor een motorzaag hanteren heb je keiharde spierballen nodig. Ik heb een vriendin die al jaren met de mannen meezaagt. Daar wil je geen ruzie mee krijgen. Ik heb een moeder die me nog steeds met één arm naar beneden werkt als ze wil. Gelukkig wil ze dat niet.  Alleen al door het optillen van een serieuze motorzaag hoef je niet naar de sportschool. Ik baal er wel van. Gewichten tillen heeft geen zin. Dat doe ik al. Het ziet er leuk uit maar dat heeft niks te maken met het echte werk.

Kennelijk heb ik me er de laatste tijd over beklaagd bij de opperspierbal. Ik voel me dan ook zo suf dat ik niet eens zo’n ding aan de praat kan krijgen. Theo is gelukkig heel attent en altijd op zoek naar iets om mij tevreden te houden. Hij moet wel want voor mezelf doe ik het niet. Afijn, vorige week kwam hij dus thuis met een leuk pakketje. Het bleek een babymotorzaag. Een snoezig geval voor pygmeeën of kleuters. Of voor mij dus. Het ding is handzaam en helemaal niet zwaar. Er moet wel benzine en olie en de hele reut in. Dus het is een hele echte maar dan in mini formaat. Na een paar dagen ernaar gekeken te hebben krijg ik dan toch les van de opperspierbal. Zó leuk vind ik zo’n ding nou ook weer niet dat ik gelijk aan de slag ga. Maar goed, ik moet er aan geloven. 15 keer drukken op een doorzichtige knop, choke uit, trekken aan het aandrijftouwdinges, en nog eens en nog eens en nog eens en nog eens. Choke in en weer trekken. En ja bingo! Hij doet het! Dan voorzichtig gas geven: hengngngng hengngngng hengngngng! In het bos ligt een boom voor ons klaar. Eentje die al droog dor en meer dood dan levend was. Gilbert heeft hem om gehaald en tevoorschijn getrokken. Er worden natuurlijk geen gezonde bomen gekapt. Dat zou zonde zijn. Meestal zijn ze verdroogd of door de boktor naar gene zijde geholpen. Ik begin met mijn babyzaagje bij de dunnere takken terwijl Theo met zijn volwassen zaag de stam doorzaagt. Het is even wennen maar na een paar keer krijg ik de smaak te pakken. Ik voel me reuze stoer. De boom is in een ochtend in stukken en ik ben trots dat ik daar ook eindelijk een aandeel in gehad heb. Voor de lol zaag ik de hele middag ook nog takken die door de ezels overal door de wei getrokken zijn.

Ondertussen is Theo weer een beetje creatief met hout bezig. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Hij had een heleboel oude eiken planken gekregen. Die planken waren min of meer bedoeld om in de stal te gebruiken voor het een of ander maar ze stonden in Theo’s werkplaats maar wat naar hem te kijken. Elke keer als hij naar binnen liep, riepen die planken naar hem om genade. Eigenlijk zijn het een soort Assepoester (Cinderella) planken. Nadat ze een prachtige eik waren en al honderd jaar oud, hebben ze nog eens tweehonderd jaar dienst gedaan als vloer in een boerderij. Maar de moderne tijd vraagt moderne woningen en de boerderij moest grondig gerenoveerd worden. Alle oude zooi er uit en die arme planken die al generaties voeten hadden verdragen, werden zonder pardon op een grote stapel gegooid. Gelukkig vonden ze hun weg hierheen en stonden ze ineens netjes opgestapeld in de werkplaats. Vlak tegenover de ingang. Je kon er gewoon niet omheen. Elke keer als Theo naar binnen stapt, is het eerste wat hij ziet die treurige, robuuste, sneue planken die hun mooiste dagen ver, heel ver achter zich hadden. Nu wilde het geval dat er een feest gegeven werd. Nou ja, eigenlijk gewoon een intiem etentje maar voor het verhaal klinkt feest beter. En die planken moesten mee. Want met lege handen kan je niet op een feest aankomen. Er stond al een fles wijn te pronken en te pochen van: kijk mij eens bijzonder zijn. Jullie planken kunnen beter thuis blijven. Ook een potje olijven en een doosje verse eieren wedijverden voor de meeste aandacht. Die arme houten planken mochten zo niet mee. En dus trok Theo zich terug in de werkplaats en toverde een prachtige snijplank tevoorschijn. De plank wist niet wat hij zag. Hij glom van de olie en waar waren die oude verfplekken gebleven? Een prachtig handvat en zachte rondingen waren tevoorschijn gekomen. Zelfs als boom was hij nog nooit zo mooi geweest. Natuurlijk stal de snijplank de show op het feest en werden de fles wijn en olijven achteloos terzijde geschoven. Of de snijplank na het slaan van twaalf uur weer in een oude lelijke plank is veranderd? Ik denk het niet.