87 – Uitstel

We zien al een hele tijd tegen een werkje op dat toch echt moet gebeuren. Het dak. Theo legt me honderd keer uit wat er moet gebeuren. Ik ben namelijk degene die het werk moet doen. Niet omdat ik daar handig in ben. In tegendeel! Omdat ik de lichtste ben. En sinds ik corona heb gehad ben ik nog steeds twee kilo lichter dan op mijn 18de. Ik moet dus het dak op maar ik zie er vreselijk tegen op. Ter voorbereiding vinden we op internet, in Montauban notabene, een mooi aanbod van dakpannen. Er zullen er een stel vervangen moeten worden. Het is een mooie gelegenheid om er op uit te trekken. De dakpanverkoper is snel gevonden. De mensen zijn zelf hun huis aan het verbouwen en hebben er gewoon veel te veel gekocht. Spik splinter nieuw en nog in de bandjes verpakt sjouwen we 150 dakpannen en … nokpannen de bus in. Even checken of de assen niet te ver doorzakken maar de bus is sterk en trekt ons met dakpannen en al zo het centrum van Montauban in.

We dwingen onszelf om er minstens een uitje van te maken en zoeken dus gezellig wandelend het levendige Place Nationale. Een plein met een grote plas water in het midden, omgeven door middeleeuws uitziende gebouwen met arcades. Daaronder het ene na het andere restaurant. Helaas hebben we al een paar kleine omwegen gemaakt en inmiddels is de gangbare lunchtijd verstreken. Door een protest tegen het verhogen van de pensioenleeftijd zit het overal tjokvol en geven de meeste restaurants niet thuis. Wel jammer want van een museum en kerkbezoek komt het inmiddels ook al niet meer. Gelukkig vinden we nog een Thaise snelkook keuken en kunnen we dus met een buikvol noodels  de noodzakelijke boodschappen nog gaan doen. Jammer want daardoor is het hele uitje vooral een zeer vermoeiende aangelegenheid geworden. Maar de dakpannenbuit is binnen. We kunnen zo aan de slag. Het enige dat nog ontbreekt is grote motivatie en wat warmer weer.

Om het noodzakelijke nog even uit te stellen verliezen we ons nog maar even in boompjes planten. Via internet bestellen we nog eens 5 fruitbomen en struikachtigen. De verpakking belooft bloesem vol bijen, sappige appels en dikke kersen. De kleuren spatten van het karton af. Vol moed van de  voorjaarsbelofte boren we op de talud met gevaar voor enkel verzwikking 5 gaten en zetten daar de armetierige stokjes in, die de kleurenexplosie op een dag waar zullen maken. Ooit.

Om te voorkomen dat al dit toekomstige moois voortijdig wordt gesnoeid door de ezels, palen we de talud voor eens en voor altijd af. Verboden terrein voor onverlaten! Natuurlijk hebben we wel betere en belangrijker dingen te doen. Zoals een dak herstellen maar ach… geen zin, te koud, te ingewikkeld.

Nee! Dan maar die enorme bult aarde wegwerken die nog midden op het terrein ligt. Dat is veel leuker en overzichtelijker. Aan de rand van de betonnen plaats, naast de mesthoop bouwen we een hekwerk. We hebben nog wat balken, een metalen bar van een koeienrek en hop, we kunnen zo balletten. Gilbert heeft nog houten rekjes en die binden, plakken, schroeven we er tussen. Daarna kan het grootste deel van het zand gemengd met wat mest er achter weggestopt worden. De volgende ochtend durven we nauwelijks te kijken of het nog overeind staat. De krachten achter ons bevallig bouwwerkje zijn enorm. Vanuit bed zie ik Gilbert even stiekem aan de barre schudden. Het lijkt in orde. Goed, dit karweitje is nu half af en op een dag groeien er prachtige struiken en ander gespuis op. Voorlopig is het vooral een hoop zand achter een hekje.

.

Op naar de volgende afleidingsmaneuvre. Dat dak kan nog wel even wachten. Het is te koud, geen zin en vooral geen motivatie. Het is veel leuker om een deel van het terras dat voor de stal komt te liggen alvast te maken. Dan kan daar materiaal op gelegd worden en de uitsparing ervoor is al gegraven. Het ligt klaar om afgemaakt te worden. Eerst metselen we zo goed en zo kwaad als het gaat een waterpas muurtje. Het gaat meer kwaad dan goed maar op het oog ziet het er heel redelijk uit. Als het muurtje een paar dagen gedroogd heeft kan er weer terug zand in gestort worden. Heerlijk is dat toch want Gilbert doet dat met en grote grijper aan de trekker. Weer een paar dagen later vatten we de moed op om het in één keer af te maken. Steentjes er in, ijzer er op en beton storten maar. We werken ons de hele dag in het zweet maar loepzuiver en helemaal waterpas ligt er dan ook een prachtig vloertje. De volgende ochtend is er echter een geultje in gesleten door het water dat van de dakrand is gelopen. Nou ja, dat vullen we nog wel eens bij met een papje cement.

Nu eerst maar weer eens concentreren op het herstellen van het dak. Voor over een paar dagen hebben we Gilbert gevraagd om ons bij te staan en dan gaat het echt beginnen. Gelukkig gaan we op bezoek bij vrienden en die hebben een prima suggestie om de dakisolatie aan te gaan pakken. Helaas voor ons moet dat gebeuren vóórdat we op het dak klimmen. Hè vervelend. Nu moeten we dat weer uitstellen. Te koud, te nat, geen zin, geen motivatie en… andere logistiek.